Για όσους χαθήκανε...

    Άλλη μια παγκόσμια ημέρα αύριο. Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει φέτος με τις παγκόσμιες ημέρες.
   Η αυριανή μέρα είναι αφιερωμένη στους μετανάστες λοιπόν. Όχι βέβαια σ΄εκείνους που πνίγηκαν προχθές ψάχνοντας για τον παράδεισό τους στη δική μας κόλαση.
Φαντάζεστε, πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να έρθουν στην Ελλάδα την ίδια στιγμή που αρκετοί  από μας θα έφευγαν πολύ ευχαρίστως.
   Μα η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια μερικές φορές. 
Κάτι της ξέφυγε βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση. Α,α ,α Ζωή θα σε μαλώσω.Το timing δεν ήταν καθόλου καλό αυτή τη φορά.. Πόσο πιο ταιριαστό με τους βαρύγδουπους τίτλους και τα  δραματικά soundracks των δελτίων ειδήσεων θα ήταν αν πνίγονταν αύριο οι λαθρομετανάστες.
Θα περίσσευαν ίσως τότε και για κείνους λίγα δάκρυα...

    Γι' αυτούς που "χαθήκανε και το νερό τους έφερε ως εδώ
αδέσποτα χωρίς χαρτιά με πρόσωπα στεγνά.."

    Και για μας που " χαθήκαμε μες στην κοιλιά μιας μάνας που ξεχνά

κι απ΄το εμείς το ξένο εγώ μου λέει να μισώ"

http://www.youtube.com/watch?v=Zk4YTSEXLrg

    

Ταινιούλα;

  Το " κόκκινο μπαλόνι " είναι, όπως και πολλών, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες.
  Την έβαλα στα πιτσιρίκια μου χθες και είδαν τόσα πολλά τα μικρά μου ποντικάκια, τα στριμωγμένα σε μια τάξη κλουβί. Πέρυσι όταν τελείωναν τα μαθήματά τους, έπαιρναν το βιβλίο τους και την άραζαν στο χαλί της λογοτεχνίας και ονειρεύονταν.
  Φέτος το χαλί δε χωράει. Εξόρισα και την έδρα μου για να τους εξασφαλίσω λίγο χώρο μα δεν έγιναν και πολλά.Κι ο χρόνος της λογοτεχνίας έπεσε θύμα της συγχώνευσης όπως τόσα άλλα.
   Με κυνηγάνε, μου πιάνουν τα χέρια με δύναμη, με κοιτάνε στα μάτια και με ικετεύουν να σταθώ μια στιγμή για να μου πουν τα νέα τους. Κι εγώ τα κοιτάζω για μια στιγμή μονάχα, τόσο μόνο μου επιτρέπεται, ίσα για να καταπιώ τις ενοχές μου και να γυρίσω στην πραγματικότητα. 
 " Δεν μπορώ, καρδιά μου, δεν προλαβαίνω. Κάνε λιγάκι υπομονή ακόμη " και τρέχω να σβήσω φωτιές αλλού. Θα ήθελα να μετρούσα μια μέρα πόσα χιλιόμετρα μπορώ να κάνω σε μια σταλιά τόπο, πόσα εμπόδια τη μέρα να πηδήξω, πόσα δάκρυα να σφουγγίξω, πόσες ελπίδες να χαρίσω...
  Για να μη σκοτώσω λοιπόν τίποτα από όσα μας κρατάνε όλους όρθιους, έχω αφιερώσει τις Παρασκευές στην ψυχή μας. Στην άκρη τα μαθήματα παθήματα και ζήτω οι ζωγραφιές, τα βιβλία, οι ταινίες, οι μουσικές, αυτά τα πιο πολύτιμα γι' αυτό λογοκριμένα. 
  Την Παρασκευές προλαβαίνω να τα δω, να τα χορτάσω, να τα καμαρώσω, να πάρω κουράγιο απ' την αγάπη τους.
  Το κόκκινο μπαλόνι λοιπόν. Χωρίς υπότιτλους, γιατί όπως μου είπε  ο Αντρέας, οι άνθρωποι μιλάνε κι από μέσα τους και τη γλώσσα της ψυχής την καταλαβαίνουν όλοι. Όχι όλοι, αστεράκι μου, όχι όλοι...
" Και τι όμορφος που είναι ο έρωτας ας είναι κι ανάμεσα σε δυο μπαλόνια. Αχ τι καλά να ερωτευτούν και τα παιδιά που τα κρατάνε! "
" Και πόσο άσχημοι γινόμαστε όταν φωνάζουμε και πληγώνουμε τους άλλους. Σαν άγρια θηρία μοιάζουμε ".
" Και πώς μπορεί κάποιος, πεθαίνοντας, να χαρίσει την ψυχή του σ' εκείνον που αγαπάει !".

  Ένα κόκκινο μπαλόνι και για σας....

Που βαδίζομεν κύριοι;

 Διάβασα το άρθρο του Έθνους περί ψυχοπαθών δασκάλων. Ενδιαφέρον μου φάνηκε.
Ένιωσα πολύ τυχερή που δεν έχω παιδιά δικά μου αντιμέτωπα με την πιθανότητα να τους διδάσκει  ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι! 
  Και δεν είναι μικρή η πιθανότητα. 10% των δασκάλων , λέει, πάσχουν από κάποιας μορφής ψυχική νόσο, από απλή κατάθλιψη  ( σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης εννοούν οι αδαείς κύριοι; ) έως σχιζοφρένεια. 
   Ας αφήσω στην άκρη την άγνοια που ηλιθιωδώς κατατάσσει στην ίδια κατηγορία πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Ας αφήσω στην άκρη και τη ναζιστικού τύπου προσέγγιση της ψυχικής νόσου ( αλλά είπαμε: ο Καιάδας άνοιξε και μας περιμένει!).
   Νομίζω πως έχω ευχάριστα νέα για την τρόικα. Οι ψυχοπαθείς δάσκαλοι δεν είναι μόνο το 10%. Είναι πολύ περισσότεροι και διαρκώς αυξάνονται.  Τόσοι που αν τους απολύσουν όλους , μπορούν να καταργήσουν και τα σχολεία. Σε καλό δρόμο είναι άλλωστε.
   Επίσης αυξάνονται οι δάσκαλοι με ουρολοιμώξεις και συναφείς νόσους του ουροποιητικού καθώς η επίσκεψη στην τουαλέτα είναι απαγορευτική και μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο κάτω από κατεπείγουσες συνθήκες. Ως εκ τούτου αποφεύγουν και την κατανάλωση νερού με αποτέλεσμα να πέφτουν οι τιμές των καταλυτών, να προκαλούνται αφυδατώσεις και λιποθυμικά επεισόδια. Στα σχολεία που δεν έχουν πετρέλαιο αυξάνονται τα κρούσματα συναχιού, γρίπης και πνευμονίας. Τα τρία τελευταία θα μου επιτρέψετε να τα συγχωνεύσω σε ένα κατά τα ανωτέρω πρότυπα.

 ΑΠΟΛΥΣΤΕ  ΜΑΣ  ΟΛΟΥΣ   ΛΟΙΠΟΝ!

Για τη δασκάλα που έπεσε...

    Είναι κάτι δάσκαλοι που " ζυγιάζουν τα παιδιά τους με το βλέμμα τους σαν να θέλουν να κόψουν την ευτυχία στα μέτρα τους".
    Είναι κάτι δάσκαλοι που καβαλάνε τα σύννεφα  για να κρεμάσουν τ΄αστέρια στων παιδιών τους τα πληγωμένα στήθη.
    Είναι κάτι δάσκαλοι που τολμούν ακόμα να ονειρεύονται και να πετούν   πάνω απ' τις στέγες τις νύχτες.
    Είναι κάτι δάσκαλοι που πέφτουν. Κι όσο πιο χαμηλά πέφτουν τόσο πιο ψηλά σηκώνονται...

Παγκόσμιων ημερών το ανάγνωσμα...

    Χθες γιορτάσαμε άλλη μια παγκόσμια ημέρα. Αυτές οι παγκόσμιες ημέρες τελικά υπάρχουν μόνο και μόνο για να θυμόμαστε τι ξεχνάμε τις υπόλοιπες 364.
  Ας είναι. Παγκόσμια ημέρα για τα άτομα με αναπηρίες, με ειδικές ανάγκες, με ιδιαίτερες ικανότητες λοιπόν. 
   Διάβασα τη δήλωση του προέδρου της Δημοκρατίας μας σύμφωνα με την οποία το επίπεδο του πολιτισμού μας φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους αυτούς.
  Δε θα διαφωνήσω μαζί του. Τι ξέρω εγώ άλλωστε; 
Αναρωτιέμαι μόνο αν έκανε τη δήλωση πριν ή αφού είχαν καταθέσει, σε ένδειξη διαμαρτυρίας,  τα τεχνητά μέλη τους στον άγνωστο στρατιώτη... Μερικές φορές έχει σημασία ο χρόνος.
  Δεδομένου δε ότι ακόμη και στην Αγγλία που φημίζεται και υπερηφανεύεται για το Εθνικό της Σύστημα Υγείας, η παροχή υπηρεσιών στα ΑΜΕΑ διαρκώς υποβαθμίζεται, η δήλωση του προέδρου αποκτά άλλη βαρύτητα.
  Περιμένω με αγωνία τη δήλωσή του για τη Διεθνή μέρα για τους μετανάστες στις 18 Δεκεμβρίου!

  

Από τους τεμπέληδες του νότου....

  Τη Δευτέρα με πρωτοβουλία του συλλόγου γονέων θα συγκεντρώσουμε στο σχολείο μας τρόφιμα για όσα από τα παιδιά μας στερούνται και τα απαραίτητα.
Αφήσαμε κατά μέρος τα μαθήματα για να εξηγήσω με όσο πιο ανώδυνο τρόπο στα εφτάχρονα πιτσιρίκια μου γιατί δεν είναι σώφρον να ποντάρουν φέτος στον αι-Βασίλη. Αντ' αυτού θα πρέπει τα ίδια να ξηλωθούν και να διαρρήξουν τους κουμπαράδες τους ( ναι, ναι αυτούς που και φέτος επιστράτευσαν  τα τηλεοπτικά σποτάκια για να μας υπενθυμίσουν τα καλά της αποταμίευσης ) για να στηρίξουν τους συμμαθητές τους που πεινάνε.
"Να φέρουμε και παιχνίδια" με ρώτησαν. "Νηστικό αρκούδι δε χορεύει" τους απάντησα.

Όταν τα λόγια δεν αρκούν...

Demolition call

Ξένες λέξεις

     Δε βρίσκω λέξεις τον τελευταίο καιρό. Με δυσκολεύει πολύ αυτό γιατί έχω μάθει να σκέφτομαι γράφοντας. Σκέφτομαι και γράφω... ή γράφω για να σκέφτομαι.
Μόνο έτσι μπορώ να βάζω σε τάξη το χάος γύρω μου, το χάος μέσα μου.
Με κουράζει και με μπερδεύει να ψάχνω τις λέξεις και να μου ξεγλιστρούν σα φίδια μέσα από χαραμάδες εγκαταλειμμένου σπιτιού.
  Ψάχνω τότε να βρω το δρόμο μέσα από ξένα λόγια.  Είναι παράξενες οι γραμμένες λέξεις. Αποκτούν υπόσταση, ψυχή. Εξουσιάζουν, ξεχειλίζουν από αλαζονεία γραμμένες από χέρι αδιάφορου, κακογράφου γιατρού σε δυσοίωνη ιατρική διάγνωση, δροσίζουν πυρωμένα ερωτευμένα μέτωπα σημαδεμένα από νόσο άλλη, εξίσου σφοδρή...
  Δε βρίσκω λέξεις λοιπόν και πόσο με βασανίζει. Μοιάζει σαν ν' ακουμπάω στο σκοτάδι όπως πάνω σ' έναν τοίχο.Είναι τότε που αναζητώ την ποίηση όπως ο άρρωστος το γιατρικό του.Κάτι τέτοιες ώρες υπάρχει καλύτερη συντροφιά από το Νικηφόρο Βρεττάκο; Υπάρχει πιο λαμπερός, ζωογόνος, ελπιδοφόρος ήλιος από το δικό του;
  Την επόμενη φορά που θα πέσει ένα αστέρι θα ζητήσω να ξαναβρώ τις λέξεις μου!

Ακούμπαγα  πάνω στο σκοτάδι, όπως πάνω 

σ' έναν τοίχο, όταν άξαφνα άρχισε

ο ήλιος να αναδύεται από μέσα μου.

Είδα σε λίγο να πλέουν στο φως

σαν ψάρια τα χέρια μου. Κι είδα  πως είχα 

μέσα μου όλα  τα ωραία  μου πράγματα.

Και πήρα μολύβι, χαρτί και πριόνι

να ξυλέψω το δάσος των αισθημάτων μου,

να βάλω ιστία στα πλοιάρια των στίχων μου,

να βγουν στ' ανοιχτά - ταξιδεύοντας τάχα -

μ' ένα φρέσκο, στρωτό αεράκι στον κόσμο.

Λέω να πετάξω!

Αχχανιαχχχχχχ!

Η τσάντα της Ελληνίδας δασκάλας

Η προσευχή του δασκάλου

Δώσε μου, Κύριε, απλότητα και βάθος. 
Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα.

Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος μπαίνοντας 
κάθε μέρα στην τάξη μου.

Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες, 
τις κωμικές λύπες μου. 

Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι.

Ας επιπλήττω απρόθυμα για να 'μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη. 
Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα.

Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο, 
τη γυμνή αίθουσα του. 

Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και 
η θέληση μου χρυσάφι καθαρότερο απ' τις κολώνες των πλούσιων σχολείων.

Gabriela Mistral

Χιλή

Τα δεκατέσσερα παιδιά Νικηφόρος Βρεττάκος

Τὰ δεκατέσσερα παιδιά

«...Ἐν ἀρχῇ ἦν ἡ ἀγάπη...» μελωδοῦσε γιομίζοντας
τὸ γυμνό σου δωμάτιο μιὰ παράξενη ἅρπα
καθὼς σ᾿ ἔπαιρνε ὁ ὕπνος καὶ τὸ χέρι σου, κρύο,
σὰν κλωνὶ λεμονιᾶς σὲ νεκρό, αναπαύονταν
πάνω στὸ στῆθος σου. Κ᾿ έβλεπες
πὼς ἄνοιγε τάχα μιὰ πόρτα στὸν ὕπνο σου.
Πὼς μπαῖναν τὰ δεκατέσσερα παιδιὰ λυπημένα
καὶ στεκόντουσαν γύρω σου. Τὰ μάτια τους θύμιζαν
σταγόνες σὲ τζάμια: «Ἔλεος! Ἔλεος! Ἔλεος!...»Τινάζοντας τὴ βροχὴ καὶ τὸ χιόνι ἀπὸ πάνω τους,
τὰ ζύγιαζες μὲ τὸ βλέμμα σου σὰ νἄθελες νὰ τοὺς κόψεις
τὴν εὐτυχία στὰ μέτρα τους, ἐνῷ ἡ ἅρπα συνέχιζεν
ἁπαλὰ μὲς στὸν ὕπνο σου: «Ὅ,τι θέλει κανεὶς
μπορεῖ νὰ φτιάξει μὲ τὴν ἀγάπη. Ἥλιους κι ἀστέρια,
ῥοδῶνες καὶ κλήματα...» Ἀλλὰ ἐσὺ προτιμοῦσες
μποτίτσες φοδραρισμένες μὲ μάλλινο,
πουκάμισα κλειστὰ στὸ λαιμό-
γιατὶ φυσάει πολὺ στὸ Καλέντζι!
Ἔβλεπες πὼς ῥάβεις μὲ τὰ δυό σου χέρια,
ἔβλεπες πὼς ζυμώνεις μὲ τὰ δυό σου χέρια
κι ὀνειρευόσουν πὼς μπαίνεις στὴν τάξη
μὲ δεκατέσσερες φορεσιές,
μὲ δεκατέσσερα χριστόψωμα στὴν ἀγκαλιά σου.
Ἀλλὰ ξύπναγες τὸ πρωῒ κι ἄκουγες ποὺ ἔβρεχε.
Σὲ δίπλωνε σὰ μιὰ λύπη τ᾿ ἀδιάβροχό σου
κι ὁ δρόμος γιὰ τὸ σχολειὸ γινόταν πιὸ δύσκολος.
Βάδιζες κ᾿ εἶχες σκυμμένο τὸ πρόσωπο
σὰ νἆταν κάποιος ἀπάνω σου καὶ νὰ σ᾿ ἔκρινε
γιὰ τ᾿ ἄδεια σου χέρια. Σὰ νἄφταιγες μάλιστα,
σ᾿ ὅλη τὴ διαδρομὴ σὲ μπάτσιζε τὸ χιονόνερο.
Ἔμπαινες στὸ σχολειὸ κ᾿ ὅπως τ᾿ ἀντίκριζες
μοιραζόταν σὲ δεκατέσσερα χαμόγελα τὸ πρόσωπό σου.
Θυμόσουν πὼς ἡ ἀγκάλη σου ἦταν μισὴ
κι ἀνεβαίνοντας πάνω στὴν ἕδρα σου
ἄνοιγες τὴ λύπη σου καὶ τὰ σκέπαζες
ὅπως ὁ οὐρανὸς σκεπάζει τὴ γῆ.
Ὥρα 8 καὶ 20´ ἀκριβῶς.
Τὸ μάθημα ἀρχίζει κανονικά.
Ἐσὺ πάνω ἀπ᾿ τὴν ἕδρα κι ἀπ᾿ ἀντίκρυ σου ὁ Χριστός,
ἁπαλὸς καὶ γλυκὺς μὲς στὸ κάδρο του,
δίνετε τὰ χέρια πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια τους
νὰ τοὺς κάμετε μιὰ στέγη ἀπὸ ζεστασιὰ
γιατὶ σᾶς ἤρθανε καὶ σήμερα μουσκεμένα
κ᾿ ἡ λύπη περπατάει μὲς στὰ μάτια τους
ὅπως ὁ σπουργίτης πάνω στὸ φράχτη.
Τὸ καλαμπόκι δὲν ψώμωσε τὸ περσινὸ καλοκαίρι
κι ἀκοῦς τὸ ψωμάκι ποὺ κλαίει μὲς στὶς μπόλιες τους.
Ὥρα 10 καὶ 20´. Τὸ μάθημα συνεχίζεται.
Οἱ σπουργίτες σου χτυποῦν τὰ φτερά τους.
Τὸ μολύβι πεθαίνει ἀνάμεσα στὰ κοκκαλιασμένα τους δάχτυλα.
Ἡ καρδιά σου εἶναι τώρα μιὰ στάμνα σπασμένη.
Τὰ λόγια σου βγαίνουν ἀργὰ σὰ μιὰ βρύση ποὺ στέρεψε:
«Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος... Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος... Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος...».
Τὰ δάχτυλά σου εἶναι πέντε. Τὰ μέτρησες δέκα φορές.
Τὰ δάχτυλά σου εἶναι πέντε. Μετρᾶς τὸ ἕνα χέρι σου
-τ᾿ ἄλλο σου βρίσκεται τυλιγμένο σὲ συννεφιά-
τὰ δάχτυλά σου εἶναι πέντε. Σηκώνεις τὸ πρόσωπο,
κοιτάζεις τὴ στέγη, κάνεις πὼς σκέφτεσαι
σκύβεις πάλι στὴν ἕδρα, ξεφυλλίζεις τὸν Αἴσωπο,
κατεβαίνεις καὶ γράφεις στὸ μαυροπίνακα,
κοιτάζεις τὸν οὐρανὸ ἀπ᾿ τὸ παράθυρο,
γυρίζεις τὸ κεφάλι σου ἀλλοῦ,
δὲ μπορεῖς ἄλλο παρὰ νὰ κλάψεις.
Παίρνεις τὸ μαθητολόγιο στὰ χέρια σου,
κάτι ψάχνεις νὰ βρεῖς, τὸ σηκώνεις διαβάζοντας
καὶ σκεπάζεις τὸ πρόσωπό σου.
Τὰ σύννεφα ἔχουν μπεῖ μὲς στὴν τάξη.
Ἀντίκρυ σου κι ὁ Χριστὸς παραδέρνει σ᾿ ἀμηχανία.
Θαρρεῖς καὶ σηκώνει στ᾿ ἀλήθεια τὰ χέρια του
ἑνωμένα στὸ φῶς ποὺ πέφτει ἀπὸ πάνω του.
Νιώθει στενόχωρα ὅπως τὰ μεσάνυχτα στὴ Γεθσημανῆ
καὶ δὲν εἶμαι ἐκεῖ νὰ σοῦ χτυπήσω τὸν ὦμο
καὶ δὲν εἶμαι ἐκεῖ νὰ σοῦ εἰπῶ: Δός του θάρρος,
βοήθησέ τον νὰ βγεῖ ἀπ᾿ τὴ δύσκολη θέση,
κατέβαινε, διάσχισε τὴν αἴθουσα γρήγορα,
μὴν τὸν ἀφήνεις ἐκτεθειμένο στὰ βλέμματα τῶν παιδιῶν,
δός του ἕνα βιβλίο νὰ κάνει πὼς συλλαβίζει,
δός του ἕνα βιβλίο νὰ κρύψει τὰ μάτια του.

---

---

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ...

   Εκείνο που με τρομάζει περισσότερο απ' όλα είναι να χάνω το χιούμορ μου και τα όνειρά μου.
   Τον τελευταίο καιρό μου τα ' χουν πάρει και τα δυο.
   Με λένε ρομαντική και μοιάζει μομφή. Με κατηγορούν για έλλειψη ευελιξίας γιατί δεν μπορώ να δεχτώ πως τα πράγματα αλλάζουν και μαζί τους κι εμείς. Με θεωρούν ανόητη που διεκδικώ ολόκληρο το καρβέλι, γιατί θα χάσω και τα ψιχουλάκια που μου αναλογούν.
Θα επιβιώσουν λέει μόνο όσοι πάνε με το ρεύμα, όσοι το αποδεχτούν και αφεθούν.
Και σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής θα επιβιώσουν οι κατσαρίδες μα εγώ τις φοβάμαι και τις σιχαίνομαι τις κατσαρίδες. Δε θέλω να γίνω μια απ' αυτές.
   Όσα δεν μπορώ να πω με λόγια λοιπόν ας  τα πω μ' ένα τραγούδι...

Εις μνήμην του Μίμη, της Άννας και της Λόλας....

     Θα μας δίνουν και συσσίτιο λοιπόν και μάλιστα όχι σε όλους. Γιατί μήπως όλοι δεν το έχουμε ανάγκη; Και οι μόνιμοι και οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι και οι οικογένειές όσων εξ ημών έχουν την ατυχία να έχουν παιδιά;

     Προφανώς σκέφτηκαν πως το να λιποθυμήσει ένας μαθητής δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Ποιος θα τον πάρει χαμπάρι; Άλλωστε ένα καλό που έχουν οι πολυπληθείς τάξεις είναι και αυτό: τα παιδάκια στηρίζουν το ένα το άλλο κι έτσι αποφεύγονται πτώσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε τραυματισμούς και λοιπά δυσάρεστα.

    Το να λιποθυμήσει ένας δάσκαλος όμως; Θα γίνει θέμα. Το να πεθάνει είναι θεμιτό καθώς θα δημιουργήσει μια νέα θέση εργασίας, ειδικά αν είναι παλιός και χρυσοπληρώνεται. Χιλιάδες περιμένουν στην ουρά, ούτε που θα καταλάβει κανείς τη διαφορά.

    Στο μεταξύ γιατί κανένας υπεύθυνος δεν αναλαμβάνει να ενημερώσει τον κόσμο γι αυτήν την ανοησία  που κυκλοφορεί ότι οι Έλληνες δάσκαλοι δουλεύουν λιγότερο από τους Ευρωπαίους; Γιατί κανείς δε λέει την αλήθεια πως απλά στο εξωτερικό υπολογίζονται οι ώρες της εφημερίας, των συνεδριάσεων, του φαγητού, του σχεδιασμού διδασκαλίας και κάθε είδους διδασκαλικής δραστηριότητας; Γιατί εμένα κανείς δε μου αναγνωρίζει ότι δουλεύω δυο με τρεις ώρες στο σπίτι μου με έναν υπολογιστή ερείπιο που δεν μπορώ να αντικαταστήσω γιατί δεν έχω χρήματα για να φάω και δε δικαιούμαι συσσίτιο γιατί είμαι μόνιμη;

   Γιατί κανείς δεν ξέρει πως μαθητής του σχολείου μου από τη διπλανή πρώτη έφυγε μετανάστης στην Αυστραλία και τον έβαλαν στην τρίτη τάξη γιατί ήταν πολύ προχωρημένος για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας; Γιατί κανείς δεν ξέρει πως το παραπάνω οφείλεται στο μόχθο της δασκάλας του και  στην αδιαφιλονίκητα επικίνδυνη βλακεία του δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος που απαιτεί από τα παιδιά από τη μια μεριά να αφομοιώσουν ένα τεράστιο όγκο γνώσης κι από την άλλη να μείνουν αγράμματα;

    Ξέρει κανένας γονιός πως μου απαγορεύεται να βγάλω φωτοτυπίες γιατί είναι αντιπαιδαγωγικό ενώ δεν είναι αντιπαιδαγωγικά τα βιβλία τους! Η μεγαλύτερη χάρη που μας έκαναν πέρυσι ήταν που μας  στέρησαν τη σοφία τους.

     Μήπως να πάψουμε πια να ανακυκλώνουμε στις συνελεύσεις τους αυτιστικούς,αναποτελεσματικούς και θλιβερούς εαυτούς μας; Είναι ντροπή πια για τα παιδιά μας που δεν έχουν μέλλον, για εμάς που έκαψαν τα όνειρά μας, για τους δασκάλους των 600 ευρώ που πληρώνουν πάγια 700 ευρώ; Για όσους από εμάς δεν έγιναν δάσκαλοι για να βρουν δουλειά αλλά γιατί αγαπάμε τη δουλειά μας και τον τελευταίο καιρό ξυπνάμε ιδρωμένοι από εφιάλτες και παίζουμε αμπεμπαμπλόμ για να αποφασίσουμε ποια παιδιά θα ρίξουμε στον Καιάδα για να σωθούν τα υπόλοιπα.

    Έχασε άραγε τον ύπνο του κανένας από τη ΔΟΕ; Κανένας μεγαλοσυνδικαλισταράς  που αν μπήκε ποτέ σε τάξη θα ήταν 20 χρόνια πριν; Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις κι είμαι πολύ περήφανη για συναδέλφους συνδικαλιστές που εμένα με  τιμούν με τη φιλία τους και τα παιδιά τους στην τάξη  με τη δουλειά τους. Αλλά δυστυχώς ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη.

    Φέτος δε νομίζω πως θα πάω στη συνέλευση, για πρώτη φορά. Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια, τις ανυποχώρητες, άκαμπτες προτάσεις μας, την αδυναμία που κρύβουμε στο DNA μας να συσπειρωθούμε, να πολεμήσουμε όλοι μαζί.

     Κάθε φορά που βλέπω στο βήμα τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να επαναλαμβάνουν τη μιζέρια τους θέλω να ξεράσω. Οι δεξιοί με τους πασόκους να τσακώνονται για το ποιος έκανε τα περισσότερα λάθη, τον περιούσιο λαό του Πάμε να επαναλαμβάνει με την ίδια  ξύλινη γλώσσα της κατήχησης το επερχόμενο τέλος του κόσμου αλλά να μην αναμιγνύεται με τους υπόλοιπους για να μην νοθευτεί  το κόκκινο  αίμα τους από το γαλάζιο δικό μας, οι συριζαίοι να μην μπορούν πια να ορίσουν τους εαυτούς τους και ο Ανταρσύα είναι εκει ή διασπάστηκε; Οέο;

      Μοιάζουν με  τη σκηνή από τον Τιτανικό που ενώ το πλοίο βουλιάζει, η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει. Πάντα αρωτιόμουν γιατί; Για να μην τρομάξει ο κόσμος ή γιατί δεν ακούει κανείς το χαμό γύρω του και βαυκαλίζεται ακούγοντας μόνο τη μουσική του;

     Μπορούμε να συνεχίσουμε να αυνανιζόμαστε κύριοι μέχρι να έρθει η τρόικα να μας κόψει τα χεράκια από τη ρίζα. Αν και είμαι σίγουρη πως κάποιοι θα βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε και μετά από αυτό.

    Είμαι θυμωμένη, λοιπόν. Είμαι πολύ θυμωμένη γιατί δεν ξυπνάω πια με χαρά για να πάω στο σχολείο μου, γιατί  ντρέπομαι να αντικρίσω τα παιδιά μου, γιατί δεν τολμώ πια να ονειρευτώ ούτε εγώ.

 Η Αννα τρέχει
                          α) για να πιάσει την πεταλούδα
β) για να σωθεί

Καλή σχολική χρονιά...

   Δεν έχω παιδιά. Για να είμαι ειλικρινής, όσο  αιρετικό κι αν ακούγεται αυτό, δε θα ήθελα να είχα. Το βιολογικό μου ρολόι δε χτύπησε ποτέ, δεν έχω τη στόφα της μάνας.
   Κάποιοι λένε πως γι' αυτό είμαι καλή δασκάλα. Ίσως και να έχουν δίκιο.Βλέπετε η σχέση μου με τα παιδιά διατηρεί τη φρεσκάδα , τη ζωντάνια της.
Δεν προλαβαίνω να βαρεθώ. Την αποζητώ, τη στολίζω με εκπλήξεις, μου επιστρέφει τα διπλάσια απ' όσα της δίνω.
Φαντάζομαι πως είναι όπως η σχέση με  εξ΄αποστάσεως εραστή. Σώζεται και διατηρείται ακριβώς γιατί δε φθείρεται από το γυαλόχαρτο της καθημερινότητας. Γυρίζω στο σπίτι μου, γεμίζω τις μπαταρίες μου και είμαι έτοιμη για νέες περιπέτειες. Τα πιτσιρίκια μου με λατρεύουν και με εμπιστεύονται. Είμαι γι΄αυτά πάντα η "μαγική δασκάλα". Θα ήμουν άραγε έτσι αν είχα να ταίσω και να διαβάσω δυο παιδιά στο σπίτι; Ποιος ξέρει;
  Το καλοκαίρι μου φάνηκε πολύ μεγάλο φέτος. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο σχολείο. Είχα κάνει ένα σωρό σχέδια για να κάνω το μάθημά μου πιο ελκυστικό. Σκεφτόμουν πως αρκετά περνάνε αυτά τα παιδιά στο σπίτι με όλα όσα γίνονται. Το σχολείο ήθελα να ΄ναι ο παράδεισός τους. Χάλασα όλα τα λεφτά μου για να τους αγοράσω βιβλία, να ταξιδεύουν όλο το χρόνο σε μαγικά χαλιά. Στόλισα την τάξη τους να 'ναι σαν παραμύθι με νεράιδες και ξωτικά.Να μην τα αγγίζει κανένας δράκος, καμιά κακιά μάγισσα τρόικα να μην τα τρομάζει.
  Έχουν περάσει μόλις δέκα μέρες από τότε που επιστρέψαμε στο σχολείο και νιώθω ήδη κουρασμένη. Τα δεκαπέντε δύσκολα παιδάκια μου έγιναν εικοσιένα. Τα τρία τμήματα της πρώτης συμπτήχθηκαν σε δύο με αποτέλεσμα να έχω μιάμιση τάξη. Απλά μαθηματικά. Εξοικονομείται έτσι ένας δάσκαλος για να καλύψει κενά αλλού. Σιγά, θα μου πείτε, πώς κάνω έτσι! Οι συνάδελφοι στα ιδιωτικά έχουν εδώ και χρόνια τριάντα και δεν τολμούν να διαμαρτυρηθούν.
  Άλλοι έχουν πολύ περισσότερα.
Πώς τα καταφέρνουν; Τα δικά μου καλά καλά δε χωράνε. Μαζέψαμε το χαλί και τα χρωματιστά μαξιλάρια που είχαμε για να διαβάζουμε λογοτεχνία. Κρύψαμε τα επιτραπέζια, δεν έχει χώρο πια. Εκείνα που κάθονται πίσω δε βλέπουν  στον πίνακα. Δεν πειράζει κι αν έβλεπαν τι θα άλλαζε τάχα; Δεν προλαβαίνουμε να ακούσουμε μουσική, να ζωγραφίσουμε γιατί πάντα κάποιος γράφει. Δεν προλαβαίνω να τα ακούσω όλα, να τα αγκαλιάσω, να τα παρηγορήσω.
  Φωνάζω μόνο, φωνάζω για να σώσω όσα μπορώ. δυο,τρία, πέντε; Βάζω τιμωρίες. Δεν έβαζα ποτέ. Ημουν πάντα χαρούμενη και χαμογελαστή κι ας έκρυβα μέσα μου τα χίλια μύρια όσα. 
  Δεν είμαι πια η δασκάλα που ήμουν. Δεν τολμώ να ονειρευτώ πως θα ξαναγίνω ποτέ. Κάποιος με το απαίσιο ραβδί του με μεταμόρφωσε σε βάτραχο. Ένα μικρό, κακόμοιρο, βραχνιασμένο μπακακάκι.
  Η μαμά ενός από τους παλιούς μου μαθητές μου είπε πως ο γιος της δε θέλει να έρχεται στο σχολείο το πρωί και κλαίει. 
Τι σύμπτωση! Κι εγώ το ίδιο μικρέ μου Αναστάση!

Σήμερον εμού, αύριον ετέρου

   Επιγραφή πάνω από την πόρτα παλιού σπιτιού στον οικισμό της Πλάκας, απέναντι από την Σπιναλόγκα.

   Μάθημα ζωής από το 1856. Δε θα ταν όλα διαφορετικά αν συνειδητοποιούσαμε πόσο εφήμεροι είμαστε;

mi ultimo tango en Atenas

  Να που έφτασε η ώρα για το τελευταίο μου tango στην Αθήνα.

  Παράξενος που είναι αυτός ο πόνος που νιώθεις όταν φεύγεις από κάπου, από κάποιον... 

  Μοιάζει αβάσταχτο να χάνω τους ανθρώπους μου, μα ξέρω πως πρέπει να φύγω για να μη χάσω κι εμένα.

  Η Αθήνα ήταν ήσυχη αυτή τη φορά. Ούτε διαπληκτισμοί στα τρένα, ούτε δημόσια δικαστήρια στις στάσεις των λεωφορείων και στις πλατείες. Υποτονική, υπόγεια, υποταγμένη...θα  ΄ταν υπερβολή να πω υπόδουλη;

 Κάτι από την παλιά της αίγλη έχει απομείνει εκεί γύρω στην Αρεοπαγίτου, στο βράχο της Πνύκας, στο Θησείο. Αν κλείσεις καλά τα μάτια, μπορείς ακόμη να ονειρευτείς. 

Αρκεί να μη σε ξυπνήσει το ακορντεόν του μικρούλη με το καουμπόικο καπέλο στη στάση του μετρό ή κανένας γέροντας που πουλάει χαρτομάντιλα...

Buenas nochas Atenas...

 

Θέλω κάτι γλυκό

κι ας είναι αυταπάτη...

Αφιερωμένο σε όσους είναι σε δίαιτα!

Κατερίνα Γώγου

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=469514

http://www.youtube.com/watch?v=NXGuxx1LsCg

Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του  φωταγωγού.

Η Αθήνα τον Αύγουστο

    Ομολογώ πως η μόνη εποχή που νιώθω καλά στην Αθήνα είναι τον Αύγουστο. Τότε που η πόλη σου ανήκει και νομίζεις πως την ακούς να αναστενάζει με ανακούφιση  τα μαγικά βράδια πίσω από το crescendo των αμετανόητων τζιτζικιών.
Έτσι θα ήταν φαντάζομαι και τα χρόνια εκείνα που όπως λέει κι ο Στρατής Τσίρκας, η Αθήνα ήταν χτισμένη στα μέτρα του ανθρώπου .
   Φέτος δεν έχει αδειάσει, όπως ήταν αναμενόμενο. Παρά τις προσπάθειες των ανδρών του "Ξένιος Ζευς" να καθαρίσουν την πόλη από τους ανέγγιχτους, μοιάζει ακόμη γεμάτη. Ισως τελικά γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν πήγαιναν διακοπές έτσι κι αλλιώς... Αλήθεια ποιος διεστραμμένος ιθύνων νους σκέφτηκε να δώσει στην επιχείρηση  το όνομα του θεού της φιλοξενίας; Φυσικά και δεν πιστεύω πως θα έπρεπε να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες σε μια χώρα που διώχνει  τους πολίτες της  γιατί αδυνατεί πλέον να τους ζήσει. Αλλά νομίζω πως η παλιότερη ονομασία ήταν πιο αρμόζουσα. Ίσως όμως να ακούγεται αγοραίο το " επιχείρηση σκούπα " ενώ το αρχαιοπρεπές " Ξένιος Ζευς " προσδίδει άλλη αίγλη. Είναι και καλοκαίρι,να μην τρομάξουμε και τους τουρίστες...
  Είδα ακόμη, στις ειδήσεις πάντα, την αναβίωση του σώματος του αστυνομικού της γειτονιάς. Δυο έρμα πιστιρίκια που μέσα στη ντάλα του καλοκαιριού μοίραζαν διαφημιστικά φυλλάδια της αστυνομίας στους κατοίκους των Εξαρχείων. Εδιναν ακόμη και τα κινητά τους, ώστε να έχουν άμεση πρόσβαση σε περίπτωση που τους χρειαστούν.
Καθόλου κακό! Φαντάζομαι πως με τέτοια πέραση που έχουν οι σχολές αστυνομίας, σε λίγο θα υπάρχει και ο θεσμός του προσωπικού αστυνομικού.
Θα μπορώ φερ΄ειπείν, πριν πάω σε μια διαδήλωση, να ενημερώσω  τον αστυνομικό μου, ώστε σε περίπτωση που ανάψουν τα αίματα να μου τις βρέξει ο ίδιος προσωπικά. Γιατί, όπως και να το κάνουμε , αλλιώς είναι να σε δείρει ο δικός σου άνθρωπος. Όσο να ' ναι θα σε προσέξει λίγο παραπάνω. Θα σταματήσει τη σωστή στιγμή, θα αποφύγει επικίνδυνα σημεία και θα χεις μια οικειότητα βρε αδερφέ. Όπως τότε που σου της έβρεχε η μάνα σου γιατί της έσπασες το καλό της σερβίτσιο. Θα κράταγες ποτέ κακία στη μάνα σου γι' αυτό; Ίσα ίσα που το θυμάσαι αργότερα με νοσταλγία και γελάς...
  Άλλο αξιοσημείωτο των ειδήσεων 'ηταν για μένα η παρατήρηση του Σίμου Κεδίκογλου πως δεν μπορείς να πειράξεις όλους τους μισθούς. Έφερε ως παράδειγμα τους πιλότους και είπε πως δεν είναι δυνατόν να δίνεις να χειρίζεται ένα μηχάνημα 60.000.000 ένας πιλότος που αμείβεται με 1.200 ευρώ!
Και πάλι θα συμφωνήσω. Όλοι γνωρίζουμε σε τι αντίξοες συνθήκες δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι. Πόσες φορές δεν έχουν πληρώσει με τη ζωή τους τα σάπια αεροπλάνα και τον ελλιπή εξοπλισμό! Κι ύστερα η ευαίσθητη πολιτεία τους στήνει έναν αδριάντα και δίνει στη χήρα και στα ορφανά μια σύνταξη και θεωρεί πως το χρέος εξωφλήθη.
  Τι γίνεται όμως , αναρωτιέμαι, στην περίπτωση του δασκάλου π.χ ή του γιατρού που δεν μπορείς να κοστολογήσεις το " μηχάνημα  " το οποίο χειρίζονται; Ας πούμε το ίδιο είναι να διδάσκεις ένα φωστήρα που θα λάμψει και θα διαπρέψει αργότερα στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και θα δηλώνει περήφανος Έλλην και το ίδιο να προσπαθείς να κάνεις " άνθρωπο " έναν λίαν επιεικώς μπουμπούνα με οριακό δείκτη νοημοσύνης και μπόλικες μαθησιακές και λοιπές δυσκολίες στο δισάκι του; 
  Για ένα γιατρό πάλι είναι το ίδιο να χειρουργήσει ένα βουλευτή που κρατά στα χέρια του τη μοίρα της χώρας και το ίδιο να έχει ως ασθενή το μπαρμπα Μήτσο, πενηντα πέντε ετών, απολυμένο υπάλληλο του δήμου Κωλοπετεινίτσας; Ε, δεν είναι το ίδιο γαμώτο!

Παρά ταύτα, όσοι μείνατε στο κλεινόν άστυ, το Μοναστηράκι και το Θησείο είναι υπέροχα το βράδυ. Η Ακρόπολη, το αστεροσκοπείο και ο ναός του Ηφαίστου, φωτίζονται ακόμη. Δεν τους έκοψαν το ρεύμα κι ας έχουν να πληρώσουν αιώνες! Στου ΄Ψυρρή έχουν κλείσει τα πάντα κι είναι μοναδική η ευκαρία να πάρετε μια φωτογραφική μηχανή και να χαζέψετε στα άδεια σοκάκια που μοιάζουν με σκηνικό από ταινία...  Το σινε Παρί είναι αδιαφιλονίκηταη αξία κι ένα σωρό άλλα. Εγώ θα σας τα πω όλα;

Προτεινόμενα άρθρα

   Και να που κάποια λεπτά από την προηγούμενη μου ανάρτηση, έτυχε να διαβάσω κι αυτά τα άρθρα του Νίκου Κακαρίκα και του Γιάννη Παντελάκη στο protagon.gr...
   Και να και η Κίχλη του Γιώργου Σεφέρη:

Καιτούτα τα κορμιά

πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,

έχουν ψυχές.

Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,

δε θα μπορέσουν. μόνο να τις ξεκάμουν

αν ξεγίνονται οι ψυχές.

Δεν αργεί να καρπίσει το αχτάχυ

δε χρειάζεται μακρύ καιρό

για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,

δε χρειάζεται μακρύ καιρό

το κακό για να σηκκώσει το κεφάλι,

κι ο άρρωστος νους  που αδειάζει

δε χρειάζεται μακρύ καιρό

για να γεμίσε με την τρέλα,

 νήσος τις εστί...

Εδώ ήταν γραμμένα όλα! Τα σύνεργα: οι σκοτεινοί μηχανισμοί, τα ανομολόγητα συμφέροντα, οι μυστικές υπηρεσίες, ο δόλος, οι συνωμοσίες. Για ν' αλλάξουν τις ψυχές μας, Αλλά δε θα μπορέσουν. Με τη βία μπορούν να μας ξεκάμουν αλλά κια υτό είναι αμφίβολο, δεν ξεγίνονται οι ψυχές, δηλαδή το φρόνημα, η πίστη, οι ιδέες.
Στο μεταξύ ωστόσο το προζύμι της πίκρας θα φουσκώνειμέσα στο λαό και μαζί θα σηκώνει το κεφάλι του και ο φασισμός. Θα σημάνει τότε η ώρα της τρέλας: ο εμφύλιος.
Δεν έλεγε κουβέντες της στιγμής ο ποιητής. Μιλούσε η πείρα του απ' τα πολλά που έζησε, απ'τους ανθρώπους που γνώρισε κι η βαθιά του αίσθηση της ιστορίας.
Ο καιρός δε σταματάει να τρέχει στο λαιμό της κλεψύδρας, μας τόνιζε " Δεν αργεί, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό".
Να τον ΄λεγα πρφητικό; Ήταν κάτι πιο μεγάλο και πιο προσιτό, ήταν μια υπεύθυνη συνείδηση, κορυφαία.
Γι αυτό, μόλο που επιτακτικά ειδοποιούσε την ίδια στιγμή μας εμψύχωνε...
" Δε θα μπορέσουν..." ( Στρατής Τσίρκας και η χαμένη του άνοιξη ξανά! )

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=17316

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=17257

Η χαμένη άνοιξη του Στρατή Τσίρκα

 ...Παραμερίστε διαφορές με Παπατζήδες ή Σβωλοτσιριμώκους, παράπονα και μνησικακίες για Λίβανους και Δεκέμβρηδες και λοιπά. Όλοι μαζί, όλοι μαζί, να σ'ωσουμε τον τόπο, γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει....
...Θέλουν την Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους. Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστρωπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζήδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους αχ αμάν αμάν και συρτάκι αμέ Ζόρμπα δι Γκρηκ κι αυτοί να αρμέγουν τον τόπο, το καρασί, το λάδι, τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τα ροδάκινα, το βαμπάκι, τα μάρμαρα, το βωξίτη, το λιγνίτη, τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.
Κοίτα πού καταντήσαμε κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ' όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι....
....Σε άλλες χώρες που οι πολίτες ξέρουν τα δικαιώματά τους θα είχε αλλάξει από καιρό τέτοια κατάσταση. εδώ τα εδραιωμένα συμφέροντα, η μονοωλιακή εκμετάλλευση, τα " κλειστά επαγγέλματα " , το συνάλλγμα που σπαταλιέται σε πολυτέλειες και αργομισθίες...Τετρακόσια χρόνια σκύβαμε το κεφάλι όταν σήκωνε τη φωνή κι ο τελευταίος αγάς. Ενάμιση αιώνα τώρα ελεύθερο κράτος κι ακόμη μας δυναστεύουν αγάδες κάθε λογής, από τον εισπράχτορα του λεωφορείου ως το διοοικητή της Εθνικλης, απ' τον Βαν Φλητ ως τους εξοχότατους της Πιουριφάι και Λαμπουίς, τους ανθύπατους της νέας Ρώμης στο κρατίδιο των Γραικύλων...
.... Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία.
_ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Έχουμε δικτατορία των δωσίλογων με φερετζέ. Την παρουσιάζουμε για "αληθινή δημοκρατία". Και η δουλειά τους - δηλαδή η προδοσία του λαού - γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι " πατριώτες " και τα λοιπά...

   Θα μπορούσα να αντιγράψω ολόκληρο το βιβλίο. Τόσο πολύ με εντυπωσίασε ο απίστευτος τρόπος που επαναλαμβάνεται η ιστορία που ανακυλώνονται τα λάθη και τα πάθη μας.
   Για όποιον δεν το γνωρίζει είναι η " χαμένη άνοιξη " του Σρατή Τσίρκα. Μιλά για την τελευταία " ελεύθερη " άνοιξη στην Αθήνα πριν από το πραξικόπημα της Χούντας το 1967. Γύρω από έναν σκοτεινό , αδιέξοδο έρωτα υφαίνεται μια ολόκληρη εποχή μπερδεμένη με αρώματα από γιασεμί κι αγιόκλημα και ηλιοβασιλέματα πίσω από τον Υμμητό.
  Ομολογώ πως έπεσε τυχαία στα χέρια μου μαζί με μια εφημερίδα. Αν το έβλεπα στο ράφι κάποιου βιβλιοπωλείου δε θα του έδινα καμία ευκαιρία. Καθώς όμως η οικονομική μου κατάσταση δε μου επιτρέπει να αγοράσω όσα βιβλία θα ήθελα, και αφού είχα διαβάσει ακόμη και τις συσκευασίες στις προθήκες του σούπερ μάρκετ, είπα να το δοκιμάσω.
  Εμένα μου είπε πολλά, φαντάζομαι πως στον καθένα από εσάς θα πει άλλα.
  Καταρχήν ένιωσα ντροπή για το πόσο ανιστόρητη είμαι όσον αφορά τη σύγχρονη ιστορία μας από το μέχρι πρότινος ταμπού του εμφυλίου και μετά.
Τα Κλασσικά χρόνια, τους Περσικούς πολέμους, το Βυζάντιο, το 1821, ω αυτά τα γνωρίζω νεράκι. Έτσι έπρεπε να τα μάθω τα χρόνια εκείνα για να περάσω τις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Έμαθα ονόματα, ημερομηνίες, μάχες  και ναυμαχίες. Χαράκωσα με το ξυράφι της ξύστρας μου τον Ομέρ Βρυώνη και με μάλωσε ο δάσκαλος στην Πέμπτη Δημοτικού, γιατί χάλασα το βιβλίο, όχι γιατί μίσησα τον  εχθρό. Ταυτίστηκα με τις Σουλιώτισσες και πόσο ζήλεψα που εμένα δε μου έλαχε να ζήσω σε μια ηρωική εποχή...
  Τότε, γιατί τώρα που ζω σε μια εποχή που έχει τόση ανάγκη από ήρωες εγώ δεν μπορώ πια να φαντασιωθώ τον εαυτό μου να παίρνει κεφάλια οχτρών, να μαζεύει τα σκαλπ των αλλόθρησκων. Εγώ, γιατί δυστυχώς κάποιοι άλλοι μπορούν.
Σκέφτομαι λοιπόν πως ίσως τα επαναλαμβανόμενα λάθη μας να οφείλονται και στο λάθος τρόπο που διδασκόμαστε την Ιστορία. Τελειώνουμε το σχολείο κι εκείνο που μας έχει μείνει είναι μια στείρα προγονολατρεία και η αίσθηση πως η ιστορία είναι από καιρό πεθαμένη και το μόνο που της οφείλουμε είναι κανένα επετειακό μνημόσυνο, ένα βαρετό λόγο, ένα στεφάνι δάφνινο. Σαν να μην είναι ιστορία αυτό που ζούμε τώρα. Σαν να υπάρχει πέρα  κι έξω από εμάς, σαν να μην είμαστε κομμάτι της. Κανένα βιβλίο δε μας έμαθε πως την ιστορία εμείς τη φτιάχνουμε, εμείς μπορούμε να την αλλάξουμε.
 Έπειτα ομολογώ πως είδα με μεγαλύτερη συμπάθεια τους Έλληνες. Είπα να πάψω να θυμώνω μαζί μας, με τις επιλογές μας, με την " αδιόρθωτη,διεφθαρμένη φύση" μας.
  Γράφει αλλού ο Τσίρκας " τι να σου κάνει αυτός ο άμοιρος ο λαός και τον κατηγορείς πως εύκολα ξεφουσκώνει. Δε  βλέπεις πως κάθε που παίρνει τ' απάνω του συνωμοτούν όλοι οι δυνάστες και τον καταπλακώνουν. Εγώ θα σου μάθω την ιστορία σας; Τι Ρωμαίοι, τι Φράγκοι, τι Γερμανοί, τι Αμερικάνοι για να μην πω για κοτζαμπάσηδες και δημογέροντες και μεγάλα καφτάνια και δυναστείες Βίτελσμπαχ και Γλύξκμπουργκ μα πώς τον διαβάζεις το Μακρυγιάννηα ανάποδα μαθές. Δηλαδή τον έκοψε ο Στέφανος αυτό που λέει κι ο Ηλιού ο λαός Σίσυφος. Μα όσο του κοπανούμε αυτό, τόσο θα μένει δέσμιος της ιδέας που έχουν οι άλλοι γι' αυτόν..."
   Είπα λοιπόν να μας συμπονέσω, να μας αγαπήσω. να κάνω ό, τι κάνω στον μικρόκοσμο της τάξης μου. Γιατί ποτέ δεν κατηγορώ τα παιδιά μου πως είναι άχρηστα, πως είναι τα χειρότερα παιδιά του σχολείου και πως με κάνουν ρεζίλι; Μα γιατί τότε θα κάνουν ό,τι μπορούν για να  αποδείξουν τόσο σ' εμένα όσο και στους εαυτούς τους  πως έχω δίκιο. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν όμως και όταν τα επαινώ για το παραμικρό που καταφέρνουν, όταν τα καμαρώνω και τους λέω πόσο περήφανη με κάνουν.
  Ας κλείσουμε λοιπόν τις τηλεοράσεις κι ας βγούμε στα πάρκα, ας δούμε πόσοι μας χαμογελούν κι ας τους το ανταποδώσουμε. Ας είμαστε ευγενικοί με τον περιπτερά και τον ταμία του σούπερ μάρκετ που μας καθυστερεί. ας σηκωθούμε στο τρένο να καθίσει ένας γέροντας, ας αφήσουμε μια χαραμάδα φως να μας φωτίσει, ας μην υποκύψουμε στο σκοταδισμό που μας επιβάλλουν για να φοβόμαστε και να υπακούμε, αιώνια δέσμιοι του ραγιαδισμού μας...

Και θα κλείσω με τον κύριο Τσίρκα, όπως ξεκίνησα, ζητώντας του συγνώμη που άργησα τόσο πολύ να τον ανακαλύψω.

  Τούτη η γενιά μπορεί να ξεπεράσει τη δική μας. Γιατί; εσύ ρωτάς γιατί; Δεν ξέρω. Ίσως γιατί διαβάζει περισσότερο, γιατί έμαθε να σκέφτεται μόνη της και να κρίνει. Μπορεί, λέω, δε σου το δίνω γραπτώς.

Ας το θυμηθούμε τούτο το τελευταίο εμείς οι δάσκαλοι σε λίγο καιρό που αρχίζει η νέα σχολική χρονιά...

Πώς να σωπάσω...

Πώς να σωπάσω μέσα μου 
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου 
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε 
αυτοί που μου ζητάνε 
να χαμηλώσω τα φτερά;

Εκεί στο Νότο...

   Μοναδικός, μοναχικός, ασυμβίβαστος, ανεξιχνίαστος, ανεξίτηλος, εξαγνιστικός νότος...
   Αυτή η άνευ όρων και ορίων παράδοση στο ερωτικό του κάλεσμα, αυτή η απουσία στα μάτια όσων μόλις επέστρεψαν μόνο και μόνο για να ξαναγυρίσουν... είμαι σίγουρη πως ξέρετε τι εννοώ.
   Πώς να το χωρέσω σε λόγια και εικόνες;
Διάβαζα στο http://www.cretanbeaches.com/nea/periball%CE%BFn/kato-ta-xeria-sas-apo-ti-triopetra/ πως η Τριόπετρα κινδυνεύει. Ε, λοιπόν όχι. Ας μας τα πάρουν όλα κι ας μας αφήσουν τη σκηνή και μια σταλιά παραλίας, όση χρειάζεται για να θυμηθούμε, για να αναγεννηθούμε...
Ανασυνταχτείτε ωρέ!

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης

 Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης είναι ένα όμορφο μουσείο στον παραλιακό δρόμο του Ηρακλείου. 
 Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται είναι πάνω στη θάλασσα, καλοφτιαγμένο και με εξαιρετικά εκπαιδευτικά προγράμματα για μικρά και μεγάλα παιδιά.
  Τον τελευταίο καιρό φιλοξενεί μια ενδιαφέρουσα περιοδική έκθεση με τους δεινόσαυρους της Παταγονίας. 
  Περνώντας ένα βράδυ από κει, δεν μπόρεσα να μη φωτογραφίσω τη σκιά που έριχνε το καχεκτικό αρμυρίκι έξω από την είσοδο του μουσείου...
  Είναι ή δεν είναι δεινόσαυρος;

Η χώρα μου είναι πλούσια και φτωχή...

   Η Δασκάλα των Εικαστικών της Δ' τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ιλίου, Ελενα Καραγιάννη, έφτιαξε με τα παιδιά της το video αυτό.
   Διάβασα από κάτω κάποια σχόλια που με παραξένεψαν. Καταλαβαίνω πως κάποιοι ενοχλήθηκαν,  καθένας βλέπει τα πράγματα διαφορετικά....Το πώς εκφράζει βέβαια τη δυσαρέσκειά του είναι άλλο θέμα. Θέμα παιδείας ίσως;
   Εμένα μου άρεσε. Κατ' αρχήν μου άρεσε που τα παιδιά έφτιαξαν κάτι όμορφο και το μοιράστηκαν. Ειδικά αυτά τα παιδιά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα μέσα και την υλικοτεχνική υποδομή που διαθέτει το συγκεκριμένο σχολείο αλλά, αν δεν απατώμαι, το Ίλιον δεν ανήκει στα βόρεια προάστια.
  Μου άρεσε η αμεσότητα και ο απλός λόγος των παιδιών και η αλήθεια στο βλέμμα τους. Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, τίποτα για να απολογηθούν. Δεν έχουν ψηφίσει ακόμη...
  Μου άρεσε που εμπιστεύτηκαν τη δασκάλα τους. Αυτό σημαίνει ότι το αξίζει.
Η χώρα μου λοιπόν είναι φτωχή και πλούσια και δεν τα παρατάει...

                 http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=aHkW2m8psFU

Ο,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό...

  Ένα υπέροχο βιντεάκι από όσους ξέρουν πως τα πιο αποτελεσματικά φάρμακα δεν είναι εκείνα που παρασκευάζονται στα εργαστήρια κάποιας άπληστης και αδηφάγας φαρμακευτικής εταιρείας που κοστολογεί τη ζωή και το θάνατο με τα τρέχοντα οικονομικά δεδομένα της αγοράς...
  Δεν ψάχνουν για το  στόχο τους μέσα από σαπισμένες, κουρασμένες φλέβες αλλά μέσα από ανοιχτές καρδιές και από  γεμάτες αγκαλιές...
   Για όλους εκείνους που παλεύουν σε έναν άνισο αγώνα...
   Για όσους έχουν τη δύναμη να χαμογελάνε, να τραγουδάνε, να φωτίζουν τις ατέλειωτες νύχτες των νοσοκομείων...
   Για τους ονειροφύλακες όλων των παιδιών του κόσμου...

Μια μουσική καλημέρα...

Κάθε μέρα είναι καλή μέχρι αποδείξεως του εναντίου!
Για την Ελισάβετ κι όλους όσους ξύπνησαν ανάποδα σήμερα... ένα μικρό δώρο. 
Να και κάτι που δεν μπορούν να μας στερήσουν!
Μουσική, παρακαλώ!!

Ε_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ο

  Να θυμηθώ την επόμενη σχολική χρονιά να διδάξω στην ορθογραφία τη λέξη 

« ενεχυροδανειστήριο ».

   Εκτός του ότι κατατάσσεται πλέον στις λέξεις υψηλής συχνότητας, είναι και πολύ πιασάρικη καθώς διαθέτει τέσσερα /ι/ μεταξύ των οποίων και ένα διπλό. ΄Ο,τι πρέπει δηλαδή για ένα διεστραμμένο διδασκαλικό νου που σου λέει: το πρώτο θα το πετύχει, το δεύτερο πάει στο καλό, το τρίτο παίζεται, αν είναι και το τέταρτο σωστό ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ!

  Ένα μάθημα στη Μελέτη των πρώτων τάξεων είναι τα επαγγέλματα που χάθηκαν ( τα επαγγέλματα λέμε, όχι οι επαγγελματίες, αυτό είναι μάθημα μεγαλύτερων τάξεων ). Ίσως θα έπρεπε να μπει και ένα ακόμη για τα επαγγέλματα που ανθίζουν. Διότι ναι, κάτι ανθίζει ακόμη σ΄ αυτή την πολύπαθη χώρα. Άλλοτε τη στεφάνωναν με δάφνες. Τώρα το στεφάνι της είναι καμωμένο από ενέχυρα: βαφτιστικούς σταυρούς, παιδικές ταυτότητες, βέρες,  χρυσά δόντια… Άραγε αν όλοι οι Έλληνες διαθέταμε τουλάχιστον ένα χρυσό δόντι και ένα σταυρό από το νονό μας, θα μπορούσαμε προσφέροντας τα ως δωρεά να ελαφρύνουμε το χρέος της πατρίδας;

   Κάθε φορά που βγαίνω έξω απορώ!

   Για κάθε μαγαζί που κλείνει ανοίγουν δύο ενεχυροδανειστήρια.

   Είναι νόμιμα όλα αυτά;

   Φορολογούνται;

   Τι προσόντα χρειάζεται να έχει κανείς, εκτός από δυο σουβλερούς αιμοδιψείς κυνόδοντες που αφήνουν τη σφραγίδα τους σε τρυφερούς λαιμούς, για να ανοίξει μια τέτοια επιχείρηση;

  ΄Εχουν τόση πολλή δουλειά; Κυκλοφορεί αδέσποτο τόσο ποlύ χρυσάφι που φτάνει για όλους; Γιατί τότε η δόξα της Ελλάδας είναι εφάμιλλη του θρυλικού El Dorado!

Πρόσφατα είδα καταχώρηση τεράστια μέσα σε αστικό λεωφορείο. Αυτό επιτρέπεται;

   Το γεγονός ότι δεν είναι πλέον απρόσωπα όπως όταν πρωτοφύτρωσαν στο αστικό τοπίο αλλά έχουν ονόματα, βοηθάει να πηγαίνουν καλά οι δουλειές;

 Αν το καλοσκεφτείς βέβαια αλλιώς ακούγεται ότι θα πας στο ενεχυροδανειστήριο κι αλλιώς τα λέμε έξω από τη «  λεβεντογέννα Κρήτη » ή  «το φιόρε του Λεβάντε ». Δίνει έναν ανάλαφρο τόνο, κάτι σαν να πηγαίνεις στο καφενείο για ένα βαρύ γλυκό με τρεις φουσκάλες….

  Είναι σικ να σου συστηθεί κάποιος ως ενεχυροδανειστής όπως ήταν κάποτε να σου συστηθεί ως χρηματιστής ή είναι επάγγελμα ταμπού όπως ας πούμε νεκροθάφτης ή νταβατζής;

   Επίσης γιατί έχουν όλα την ίδια βιτρίνα; Είναι αλυσίδα όπως τα Goodies και ο Hondos;. 

  Μια φορά μπήκα στον πειρασμό να κοιτάξω μέσα σε ένα από αυτά. Ήταν σκοτεινό και άδειο με ένα τραπέζι και μια καρέκλα που φιλοξενούσε το μοναδικό υπάλληλο. Για στολίδι μάλλον, είχε ένα από αυτά τα διαστημικά,χρωματιστά φωτάκια με μπουρμπουλήθρες που ανεβοκατεβαίνουν και φαντάζομαι πως παρέχουν τον ιδανικό φωτισμό  τόσο σε βρεφικά δωμάτια όσο και σε οίκους ανοχής…

   Τα σφραγίσματα μπορούν να μπουν  ενέχυρο; Οι βηματοδότες;

    Γιατί ποτέ δεν ακούσαμε για ληστεία σε ενεχυροδανειστήριο αλλά μόνο σε τράπεζες; Μήπως φυλάσσονται καλύτερα;

Αν κάποιος από εσάς γνωρίζει, πολύ θα το εκτιμούσα αν μου άνοιγε τα μάτια! Διαφορετικά με την απορία θα μείνω!

Hasta siempre!

Σχιζοφρένεια...made in Greece

     Κατά βάση θεωρώ πως είμαι καλός άνθρωπος. Δεν έχω εχθρούς παρεκτός εκείνων που έχουν τρεις λόγους να με μισούν ( Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι ). Για τους ίδιους λόγους πιστεύουν πως επέλεξα το επάγγελμά μου. Το έχω δει και σε μπλουζάκι να πουλιέται στα τουριστικά μαγαζιά.

     Οι κυρίες και οι κύριοι  αυτοί ανήκουν συνήθως στη συμπαθή κατά τα λοιπά  κατηγορία των ανθρώπων  που αντιμετωπίζουν το παιδί τους ως κατοικίδιο. Το ταΐζουν, το ποτίζουν, άντε στο τσακίρ κέφι να το βγάλουν και μια βόλτα στο πάρκο ν’ αλλάξει τον αέρα του. Το τελευταίο ενίοτε το κάνουν κατόπιν παραίνεσης της κυρίας που βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, γιατί πρέπει επιτέλους να καθαρίσει το χώρο μπροστά από την τηλεόραση και τον υπολογιστή.

     Είναι εκείνοι που σε σπάνιες στιγμές έκρηξης της ειλικρίνειας τους θα παραδεχτούν πως οι ίδιοι δεν παλεύουν την κατάσταση στο σπίτι με ένα ή δυο παιδιά και αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνεις εσύ με δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε…

  Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι πολλοί ή πως εγώ είμαι τυχερή και τους συναντώ σπάνια. Δεν μπορώ να ξέρω.

  Θυμάμαι που όταν η μαμά μου μας επέτρεψε να φέρουμε σκύλο στο σπίτι, μετά από μακροχρόνιες και επώδυνες διαπραγματεύσεις, μας δήλωσε πως « να ξέρετε πως από δω και πέρα η ζωή μας αλλάζει. Για όσο ζει το σκυλί θα έχετε ευθύνες απέναντί του ». Πραγματικά δεν τα καταφέραμε από τότε να πάμε διακοπές όλοι μαζί, τρωγόμαστε με την αδερφή μου ποια θα τον βγάλει βόλτα, ποια θα τον πάει στο γιατρό. .Φτάσαμε μέχρι και να παραχωρήσουμε το χαρτζιλίκι μας η μία στην άλλη για να σηκώσει περιστασιακά το βάρος των ευθυνών και των δυο!

  Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα δεσμεύεται απέναντι στο παιδί του και ένας γονιός. Εκτός λοιπόν από εκείνα που θεωρούνται βασικά θα γνωρίζει πως υπάρχουν κι άλλα εξίσου σημαντικά. Από πού να αρχίσω; Από την ξεκούραση και το παιχνίδι που το στραγγαλίζει το σχολείο, από την επαφή με τους γονείς είτε είναι ένα παραμύθι πριν πάει για ύπνο είτε μια κανονική κουβέντα με ερωτήσεις, απαντήσεις, κρίσεις, έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων…Δεν ξέρω, δίνουν οδηγίες χρήσεως στο μαιευτήριο;

   Κάποιοι γονείς θεωρούν πως αλληλεπίδραση με το παιδί τους είναι μόνο να το διαβάσουν ή να το ρωτήσουν για το σχολείο ή να σφαχτούν μαζί του γιατί δε θέλει να διαβάσει για το σχολείο! Το καλοκαίρι θα πάει κατασκήνωση και μετά με τους παππούδες στο χωριό κι ύστερα πάλι σχολείο! Μια μαμά κάποτε , καθώς συζητούσαμε τίνος ευθύνη είναι ο Γιωργάκης, δική μου ή δική της, με αφόπλισε λέγοντας πως είναι προφανώς δική μου. Εκείνη φεύγει το πρωί για τη δουλειά, πριν τον δει και επιστρέφει το βράδυ αφού εκείνος έχει κοιμηθεί. Τα σαββατοκύριακα εκείνη είναι πτώμα κι έχει και να καθαρίσει το σπίτι ενώ εκείνος δε λέει να ξεκολλήσει από τον υπολογιστή. Αν αθροίσουμε λοιπόν τις ώρες που ο Γιωργάκης περνά με τη μαμά του ή με τη δασκάλα του θα υπερέχουν σαφώς εκείνες που περνά μαζί μου! Από τότε νομίζω πως πήρα τη δουλειά μου ακόμη πιο σοβαρά!

  Έπειτα υπάρχει κι αυτή η σχιζοφρένεια που μας χαρακτηρίζει ως λαό, που μπερδεύει πιο πολύ τα πράγματα. Παλινδρομούμε μονίμως ανάμεσα στα άκρα κι αυτό το μέτρον άριστον είναι άπιαστο όνειρο.

    Ήμουν τις προάλλες σε μια υπέροχη παραλία της νότιας Κρήτης, παρ όλη ην κακοποίηση που είχε υποστεί από τις ορδές των ερασιτεχνών κατασκηνωτών ή των όψιμων κατασκηνωτών λόγω κρίσης.

  Το φόντο επίσης ήταν λίγο «πειραγμένο», καθώς στο νησάκι που υπήρχε μέσα στο λιμανάκι υπήρχαν τέσσερις τεράστιες δεξαμενές για ανεφοδιασμό των καραβιών κάποιου…

  Τέλος πάντων, στο παρoλίγο ιδανικό αυτό σκηνικό έχει στήσει την τέντα της μια τυπική ελληνική οικογένεια. Μεγάλη η τέντα για να χωράει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ από ψησταριά μέχρι κασετόφωνο με σκυλάδικα Λίγο παραπέρα αραγμένο και το ταχύπλοο. Ο μικρός της οικογένειας πάει προς το νερό και είτε όλοι μαζί, είτε εναλλάξ του φωνάζουν να προσέχει να μην πνιγεί, να μένει μακριά από τη θάλασσα. Κάθε φορά λοιπόν που προσπαθεί φτάνει στα δυο μέτρα από το κύμα.

   Ενώ εγώ παρακολουθώ τη σκηνή και σκέφτομαι πως θα ήταν ίσως  πιο εύκολο να του βάλουν τα μπρατσάκια και να τον προσέχουν από απόσταση ασφαλείας, ήρθε η ώρα για τη βόλτα με το σκάφος. Έκπληκτη τους βλέπω να φορτώνονται όλοι, μαζί κι ο μικρός χωρίς σωσίβιο φυσικά,  και να ξεκινούν με τέρμα τα γκάζια.

    Αναρωτιόμουν τι σχέση θα έχει με τη θάλασσα αυτό το παιδί μεγαλώνοντας. Θα την αγαπάει, θα τη φοβάται, θα τη σέβεται, θα την προστατεύει; Με την ίδια λογική αναρωτιέμαι τι είδους οδηγοί θα γίνουν αύριο οι σημερινοί  λιλιπούτειοι συνεπιβάτες στα μηχανάκια των γονιών τους, χωρίς να φοράνε κράνος, φυσικά!

  Κάπως έτσι μας μεγάλωσαν και κάπως έτσι μεγαλώνουμε κι εμείς τα παιδιά μας κι αυτό νομίζω πως είναι η ρίζα όλων των δεινών μας. Μεγαλώνουμε φοβικοί, εξαρτημένοι από μια κυρίαρχη, υπερπροστατευτική  οικογένεια ( φυσική ή πολιτική ) που μας κρατάει πάντα δεμένους με αόρατα σχοινιά ενοχών. Δύσκολα απογαλακτιζόμαστε, κάποιοι δε πληρώνουμε ένα κάρο λεφτά σε ψυχολόγους για να το πετύχουμε. Και το χειρότερο είναι πως αν δεν το πετύχουμε, δεν παίρνουμε τα λεφτά μας πίσω.

  Κάπως έτσι προσπάθησα να εκλογικεύσω στο μυαλό μου την είδηση πως τόσοι άνθρωποι πήγαν να στηρίξουν το παζάρι του «Βήματος» για την ανακούφιση των άστεγων και των άνεργων συμπολιτών  μας.

   Πρώτα δηλαδή ψηφίζουμε, νομιμοποιώντας τους εντός και εκτός μηχανισμούς που δημιουργούν τους άστεγους, για να μπορούμε έπειτα να τους στηρίξουμε με το υστέρημά  μας και το περίσσευμα φιλότιμου…

  Και μη με ρωτήσει κανείς «καλά όλα αυτά αλλά τι να κάνουμε;». Πού να ξέρω εγώ; Δηλώνω γέννημα θρέμμα αυτής της χώρας. Είμαι όλο λόγια !

   

Έμπνευση...

Πιστεύω ακράδαντα πως κάτω από την Ελλάδα που αυτοκτονεί, που απελπίζεται που χάνει τον αυτοσεβασμό της είναι έτοιμη να ανθίσει μια νέα Ελλάδα αμόλυντη, άξια, ελπιδοφόρα...
Και μια και το blog κατέληξε δασκαλοκεντρικό ιδού η απόδειξη!
Ο Άγγελος μας θυμίζει μια αγαπημένη φράση του Καζαντζάκη " εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τον κόσμο. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω ".
Ας κάνουμε λοιπόν ο καθένας τη δική του επανάσταση στο σπίτι μας, στην τάξη μας, στη ζωή μας κι όλα θα βρουν το δρόμο τους...

Τις πταίει;

Η Γερμανίδα καγκελάριος αποφάσισε να ταξιδέψει στο Gdańsk της Πολωνίας για να παρακολουθήσει τον αγώνα της Παρασκευής και προσκάλεσε τον νέο πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για να δουν μαζί την αναμέτρηση Ελλάδας- Γερμανίας.

«Έδωσα συγχαρητήρια στον Αντώνη Σαμαρά για την εκλογή του. Θα είναι χαρά μου να έρθει στο Gdańsk και να παρακολουθήσουμε μαζί τον αγώνα. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει να έρθει. Εξαρτάται από τον ίδιο», δήλωσε η Angela Merkel.

   Το διάβασα το πρωί και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πως κάποιος πριονίζει την καρέκλα του Μητσοτάκη.    

Εάν δε κάλεσε η Μέρκελ και τον Υπουργό των Εξωτερικών και ευχήθηκε και καλή επιτυχία στην Εθνική, νομίζω πως ένας νέος αστέρας ανατέλλει στη χώρα της Γκαντεμιάς!

   Το χθεσινό αγώνα δε θα τον σχολιάσω, γιατί δεν τον είδα καν! Αν γινόταν όμως πριν τις εκλογές  θα τον έβλεπα.  Άσε που είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα είχε άλλη έκβαση!

Σας αφήνω τώρα, πάω να ξεματιάσω τη νέα κυβέρνηση....

Raus

Τα δικά μου τα σχόλια περιττεύουν...
Ο Κωνσταντίνος Χαλιάσας είναι 19 χρόνων. Το μέλλον του ανήκει....

Εκλογικά απόνερα...

   Η αλήθεια είναι πως αν με ρωτούσε κανείς τι ακριβώς περίμενα από αυτές τις εκλογές δε θα ήξερα τι να του απαντήσω.

 Αν υπάρχει πολιτικό IQ, ομολογώ ξανά πως δεν είμαι προικισμένη με αυτό. Νομίζω βέβαια πως ακόμη και γνώστες του πολιτικού τοπίου θα ήταν μπερδεμένοι λίγο έως πολύ.

    Δεν ξέρω λοιπόν τι ακριβώς περίμενα…ξέρω πολύ καλά τι δεν περίμενα…

Δεν περίμενα πως θα νομιμοποιούνταν η βία. Αφέλεια εκ μέρους μου αφού η βία είναι νόμιμη και κάθεται χρόνια τώρα στα βουλευτικά έδρανα με την ευχή και τη συνδρομή όλων μας.

  Δεν περίμενα πως θα άκουγα γόνους παλιών καραβάνων της πολιτικής, ανεπάγγελτους κληρονόμους να επαίρονται για τη νίκη τους. Ποια νίκη;

  Δεν περίμενα να δω μονοιασμένους νεοδημοκράτες και πασόκους να συντρέχουν αλλήλους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουν την εθνική ομοψυχία.

  Δεν περίμενα πως θα ξυπνούσα από τον εφιάλτη το πρωί της Δευτέρας. Πως δε θα συναντούσα άστεγους στο δρόμο, πως δε θα έτρεμα μήπως κάποιο από τα παιδιά μου στο σχολείο πέσουν θύματα κοινών εγκληματιών που κάποιοι τους εξουσιοδότησαν να καθαρίσουν το αίμα της φυλής. Δεν περίμενα πως ο μισθός μου θα ήταν εκείνος που ήταν, πότε αλήθεια, που μου επέτρεπε να ζω με αξιοπρέπεια. Δεν περίμενα πως θα έσκυβα το κεφάλι από ντροπή μπροστά σε ένα ζητιάνο, στο τρένο, γιατί δε θα μου περίσσευε να του δώσω ένα κέρμα. Κι εγώ άλλωστε ταξίδευα χωρίς εισιτήριο, δεν είχα να το πληρώσω!

  Θυμάμαι πόσο είχα ντραπεί όταν ο Σημίτης είπε εκείνο το περιβόητο « ευχαριστώ ».

Την ίδια ντροπή ένιωθα κάθε που άκουγα πόσο ανακουφίστηκε η Αμερική και η Ευρώπη με τα αποτελέσματα των εκλογών μας. Αυτό που για εμάς ήταν έκφραση της Δημοκρατίας ( ελληνική πατέντα κι αυτή ) για τους εταίρους μας ήταν μια επιτυχημένη αφόδευση!

Ανακουφίσαμε λοιπόν τους Ευρωπαίους ηγέτες, σαν πρόθυμοι και υπάκουοι μαθητές. Υποκύψαμε στον τρόμο που μας τάιζαν τόσον καιρό και θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε ήσυχοι τις σαπουνόπερές μας αραχτοί στους υποθηκευμένους καναπέδες μας.

     Ανακουφίσαμε άραγε το ίδιο και τους άνεργους Ισπανούς, τους κακοπληρωμένους Πορτογάλους, τους υπερχρεωμένους Ιταλούς;

    Πόσο περήφανη θα ήμουν αν ήμαστε οι πρώτοι που θα άναβαν τη σπίθα κι ας καιγόμαστε, αν δείχναμε ξανά το δρόμο σε μια Ευρώπη που πεθαίνει στα πεζοδρόμια!. Τι θα γινόταν άραγε αν ψήφιζε κι εκείνο το 35% που δεν μπόρεσε να ψηφίσει, γιατί δεν είχε χρήματα για τα εισιτήρια;

  Μια και η Ιστορία είναι της μοδός τελευταία, και μπράβο στα παιδιά του κυρίου Μιχαλολιάκου που την επανέφεραν στο προσκήνιο, ας ανατρέξουμε στον αείμνηστο Παπαδιαμάντη. Στο «Χρήστο Μηλιώνη » και στους « Χαλασοχώρηδες » μέσα από μια γλαφυρή καθαρεύουσα, ας αναρωτηθούμε πόσο μπροστά έχουμε προχωρήσει και πόσο μας αξίζει τελικά η σωτηρία;

  Ας είναι να βάλει ο Θεός το χέρι του, ή μάλλον το πόδι του, και να σωθεί η εθνική μας αξιοπρέπειά μας στο Γιούρο. Γιούρια!!!!!!!