Μια ιστορία τρυφερή με καλό τέλος, σε μια εποχή που όλοι μας νιώθουμε την  ανάγκη να πιστέψουμε ξανά στα παραμύθια...Έτσι για να θυμόμαστε πού και πού αυτό που κάποτε έμοιαζε αδιαφιλονίκητη αλήθεια: πως στη ζωή νικάει πάντα η αγάπη...

Ζωγραφίζοντας την αγάπη. Ο σκιτσογράφος Ronald Searle έφτιαχνε στα '70ς σχέδια για να εμψυχώσει την άρρωστη γυναίκα του - ένα για κάθε χημειοθεραπεία της. Το αποτέλεσμα είναι τρυφερό και αισιόδοξο.  Ο σκιτσογράφος Ronald Searle, που πέθανε πρόσφατα, εκτός από καλός καλλιτέχνης ήταν και καλός άνθρωπος. Όταν, στη δεκαετία του '70, η γυναίκα του διαγνώστηκε με μια επικίνδυνη και σπάνια μορφή καρκίνου, για να την εμψυχώσει της έφτιαχνε ένα σχέδιο με "ηρωίδα" την ίδια, κάθε φορά που πήγαινε για χημειοθεραπεία.  Οι χημειοθεραπείες διήρκεσαν συνολικά πέντε χρόνια. Τα σχέδια που της χάρισε, ένα για κάθε μία, έφτασαν αισίως τα 46. Όπως είχε πει της έδινε τις ζωγραφιές για να την κάνει να ξεχαστεί, να χαρεί αλλά και να σκεφτεί το όμορφο μέλλον όταν κάποτε, όλα αυτά θα τελείωναν.  "Ήθελα να την κάνω να φαντάζεται ένα μέλλον χωρίς την ασθένεια, όπου θα είμαστε οι δυο μας, υγιείς και χαρούμενοι", είχε πει ο παγκοσμίου φήμης σκιτσογράφος. Μετά από τα πέντε χρόνια θεραπειών και τα δεκάδες σκίτσα του Searle, το όμορφο μέλλον, επιτέλους, ήρθε. Η Monica Koenig γιατρεύτηκε - εντελώς.  Όταν την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1969 η κυρία Searle διαγνώστηκε με καρκίνο, οι γιατροί της έδωσαν περίπου 6 μήνες ζωής. 42 χρόνια αργότερα ζούσε με τον άντρα της στα βουνά της Γαλλίας, στις Alpes-de-Haute-Provence. Το φθινόπωρο του 2011, ο Searl κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τα σχέδια που χάριζε στη γυναίκα του στις χημειοθεραπείες της. Πρόλαβε να το δει να κυκλοφορεί.  Ο Ronald Searl πέθανε λίγο αργότερα στις 30 Δεκεμβρίου του 2011, στην αγκαλιά της συζύγου του. Ήταν 91 ετών. Είχε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή - μαζί με την Monica Koenig.

Αγκαλίτσα;

Δεν είναι απίστευτο με πόση ευκολία αγκαλιάζουμε ένα ψέμα και εθελοτυφλούμε στην αλήθεια που κρύβει πίσω του; Πόσο βολικό!
Κι άλλες φορές να πρέπει να μασκαρευτούμε για να κερδίσουμε μια έρμη αγκαλιά που δε θα ΄ναι και δικιά μας...θα 'ναι αυτού του μασκαρά που μας μιμείται.

Είναι κάτι στιγμές που δε μ΄αναγνωρίζω...

Είπαμε το ψωμί ψωμάκι, για να μην πούμε και το νερό νεράκι...

Το νερό είναι ζωή και η ζωή μας δεν είναι προς πώληση 

Οι διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει πως η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης επιφέρει

• αλματώδη αύξηση των τιμών ( 67% στη Μ. Βρετανία  )
• άνιση πρόσβαση στις υπηρεσίες ύδρευσης και υποβάθμισης της ποιότητας του νερού ( 7 θάνατοι από μολυσμένο νερό στον Καναδά )
• αθέτηση συμβατικών όρων για επενδύσεις και ελλιπής συντήρηση του δικτύου 
• μονοπωλιακές πρακτικές και καρτέλ
• έλλειψη λογοδοσίας και μυστικές συμφωνίες ( στο Βερολίνο, τη μοναδική γερμανική πόλη που έχει ιδιωτικοποιήσει τη διαχείριση των υδάτων  οι εταιρείες που είχαν αναλάβει τη διαχείριση είχαν απαιτήσει έγγραφη εγγύηση μεγάλου κέρδους που κρατήθηκε μυστική έως ότου οι πολίτες με δημοψήφισμα απαίτησαν να δημοσιοποιηθούν οι όροι της σύμβασης )

Για τους παραπάνω λόγους η Γαλλία, ο Καναδάς, η Αργεντινή και η Ουγγαρία επαναδημοτικοποιούν  τις υπηρεσίες ύδρευσης ενώ οι Κάτω Χώρες απαγορεύουν σε οποιονδήποτε πλην οργανισμών του δημοσίου να παρέχει υπηρεσίες ύδρευσης.
Ενώ λοιπόν η διεθνής τάση είναι η ανάκτηση των υπηρεσιών ύδρευσης από δημόσιους φορείς και ο ΟΗΕ αναγνωρίζει την πρόσβαση στο νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα η Ελλάδα ετοιμάζεται να το ξεπουλήσει και αυτό.
Την ίδια στιγμή που η  πάγια θέση της Γερμανικής κυβέρνησης είναι η μη εμπορευματοποίηση του νερού που προστατεύεται από το Σύνταγμα, οι ΕΥΑΘ και η ΕΥΠΑΠ πωλούνται.

Ο μόνος τρόπος μοιάζει πια να είναι να ενώσουμε τις φωνές μας με τους 1.000.000 Ευρωπαίους πολίτες που έχουν υπογράψει ήδη το επίσημο κείμενο της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών  και θέτουν τη βάση για τη θεσμοθέτηση από το ευρωκοινοβούλιο της μη εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης.

Οι Ευρωπαίοι ψηφίζουν με την ταυτότητά τους, Εμείς  ( ποιοι εμείς; εμείς οι άλλοι ) μέσω  mail στο  savegreekwater.org.
Δεν ξέρω πώς θα καταφέρετε τη γιαγιά σας και τον παππού σας να ψηφίσουν για το νερό τους αλλά αξίζει το κόπο να προσπαθήσετε. 

Και για να κάνουμε τα πράγματα πιο απλά για να τα καταλάβουμε όλοι δείτε ένα όμορφο φιλμάκι που μιλάει για τον πόλεμο του νερού στη Βολιβία, όπου οι πολυεθνικές αγόρασαν το νερό και απαγόρευσαν από τον κόσμο να μαζεύει ακόμη και το νερό της βροχής. Η γιαγιούλα που πρωταγωνιστεί είναι η γιαγιά Grillo που το τραγούδι της φέρνει τη βροχή... 

http://alepouda.blogspot.gr/2009/04/blog-post_07.html

http://www.savegreekwater.org/

Του Ευαγορα

    Η 13η Μαρτίου είναι η μέρα μνήμης για το δεκαοχτάχρονο αγωνιστή της ΕΟΚΑ που απαγχόνισαν οι Άγγλοι . Ο Ευαγόρας δικάστηκε και καταδικάστηκε για τους αγώνες του ενάντια στην βρετανική αποικιοκρατία και υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. 
     Οι Άγγλοι αγνόησαν τις εκκλήσεις του κυπριακού λαού για απονομή χάριτος. Ο ίδιος άλλωστε κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δε διευκόλυνε τους υπερασπιστές του. Παραδέχτηκε την ενοχή του: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».

    Ο Βαγορής στο τελευταίο γράμμα του δήλωσε «Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»
Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου του 1957 οδηγήθηκε στην αγχόνη. Τραγούδησε τον Εθνικό Ύμνο.    Δύο λεπτά αργότερα  η καταπακτή της Ιστορίας κατάπιε τον   Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Αργότερα τον έθαψαν, όπως και άλλους αγωνιστές, στα "φυλακισμένα μνήματα". Εκεί, σε ένα χώρο μέσα στη φυλακή έθαβαν τους απαγχονισμένους αγωνιστές για να μη γίνουν οι κηδείες τους αφορμή για νέους ξεσηκωμούς. 
    Στα φυλακισμένα μνήματα λοιπόν κι ο Ευαγόρας , σαν να μην ήταν ο θάνατος από μόνος του μια φυλακή... ή μήπως δεν ήταν;
   Στα προηγούμενα βιβλία υπήρχε ένα πού όμορφο ποίημα του Ρόδιου ποιητή Φώτη Βαρέλη για το Βαγόρη. Θυμάμαι πόσο δυσκολευόμουν κάθε φορά που είχα να το διδάξω  να μην τσακίσω τη φωνή μου, να κρατήσω όσο μπορώ ανοιχτά τα μάτια μου για να μην κυλήσουν τα δάκρυα που ανέβαιναν και μ΄έπνιγαν. Πόσο είχα ντραπεί τα παιδιά την πρώτη φορά! Τους ζήτησα συγνώμη.
  Μέχρι που έτυχα μπροστά στη διδασκαλία παλαίμαχου δασκάλου που καμιά προσπάθεια δεν έκανε να κρύψει το συναίσθημά του, που άφησε τα δάκρυά του να τον λυτρώσουν μπροστά σ΄εμένα, μπροστά στους μαθητές του χωρίς να φοβάται. Κι από τότε κατάλαβα πως ό, τι αξίζει σ΄αυτή τη δουλειά είναι η αλήθεια που οφείλουμε στις ψυχές που έχουμε απέναντί μας και πως το δάκρυ και το γέλιο μας βρίσκουν πιο εύκολα το δρόμο για  τις καρδιές και το μυαλό τους απ' ότι  τα λόγια μας.
   Στα καινούρια  βιβλία ( που θα παραμείνουν καινούρια για τα επόμενα είκοσι χρόνια τουλάχιστον, φαντάζομαι ) το ποίημα του Βαρέλη δεν υπάρχει. Πού να βρει ο καημένος ο Βαγορής το δρόμο του ανάμεσα σε τουριστικούς οδηγούς, σε συνταγές μαγειρικής και οδηγίες συναρμολόγησης παιχνιδιών...
   Λένε πως δεν πεθαίνει κανείς όσο υπάρχουν κάποιοι που τον θυμούνται. Εγώ τον είχα ξεχάσει το Βαγορή κι ας είχα κλάψει γι' αυτόν σαν να τον ήξερα. Μου τον θύμισε καλός φίλος, δάσκαλος κι αυτός, και χάρη σ΄εκείνον ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης δεν καταδικάστηκε στη φυλακή και της δικής μου λήθης.
  Θα τον γνωρίσω και στους μαθητές μου κι ύστερα θα αφήσω να διαλέξουν εκείνοι τι θα κρατήσουν και τι θα πετάξουν...

 

ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ

 

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ' άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν άκ'σε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

- Παρόντες όλοι;

- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:

- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ' αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα 'πε κι απλώθηκε σιωπή πα 'στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ' εκείνο τ' αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

Όταν η ευτυχία είναι διαταγή και όχι επιλογή

Μια  ταινία μικρού μήκους του Σινάν Τσετίν και έμμεσα αναφέρεται στην απαγόρευση της Κουρδικής γλώσσας και μουσικής από το Τουρκικό κράτος, αναπαριστώντας ένα αστείο περιστατικό που αφορά ανάλογη απαγόρευση των Κεμαλιστών για την ... τουρκική μουσική στη δεκαετία του '30. Ονομάζεται "Be Happy. It's an Order." Το περιστατικό διαδραματίζεται στην Ανατολία το 1934.

Μάθημα ζωής σε ένα σχολείο στην Αμερική

"Ω μεγάλο πνεύμα εμπόδισε με από το να κρίνω κάποιον άνθρωπο προτού μπω στην θέση του"

Ινδιάνικη Προσευχή των Σιου.

 Ο Gandhi έλεγε πως λίγες σταγόνες πράξης αξίζουν όσο τόνοι διδασκαλίας. Προφανώς έτσι σκέφτηκε μια δασκάλα σε ένα δημοτικό σχολείο μιας επαρχιακής πόλης των ΗΠΑ, όταν θέλησε να μιλήσει με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ για τον ρατσισμό στα παιδιά της τάξης της.  

 Θέλησε να τους κάνει ένα μάθημα ζωής πέρα από τα  τα αναλυτικά προγράμματα,  με έναν τρόπο που να τα κάνει να μην ξεχάσουν ποτέ τι  σημαίνει διάκριση και  πώς βιώνεται ο φυλετικός διαχωρισμός.

Τα βοήθησε να ανακαλύψουν μόνα τους το φως και το σκοτάδι μέσα τους και τ' άφησε να διαλέξουν. 

Αρκετά χρόνια αργότερα είχε τη χαρά να διαπιστώσει πως είχε δίκιο, πως μπορούσε ακόμη να κοιτάζει τους μαθητές της στα μάτια και το ίδιο να μπορούν να κάνουν κι εκείνοι. 

Το πείραμά της το 1970 ήταν ριζοσπαστικό , σκληρό, αληθινό και  διδάσκεται ακόμη σε σχολεία και πανεπιστήμια στην Αμερική. 

Αποδεικνύει πως είναι θέμα τύχης ή συγκυρίας σε ποια όχθη του ποταμού θα βρεθεί κανείς. 

http://www.dailymotion.com/video/xetqv6_yyy-yyyy-yyyyyyyy-yyyyyyyyyyyy_shortfilms?start=2796#.UTybKhyGFmp

Είναι ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας 50 λεπτών περίπου αλλά αποτελεί ένα συγκλονιστικό, ανεπανάληπτο και ιδιαίτερο μάθημα για μικρούς και μεγάλους...

Πηγη:http://mikroimegaloi.gr/blog/ratsismos-kai-diakrisi-sta-sholeia

Ποιος φοβάται το φως περισσότερο από το σκοτάδι;

   Ακόμη δεν έχω βρει τις δικές μου λέξεις. Εκεί που νομίζω πως τις κρατώ γερά στα χέρια μου, τις νιώθω να κυλάνε ανάμεσα στα δάχτυλά μου σαν το νερό. Θα περιμένω κι όσο περιμένω θα αναζητώ παρηγοριά στις ξένες λέξεις όπως πάντα.

   Μου έτυχε συχνά τον τελευταίο καιρό να φοβηθώ μη χάσω το σκοτάδι μου και την ασφάλεια που μου παρέχει, να τρομάξω και να νιώσω ενοχές  για το φως μου. Νόμιζα πως μόνο εγώ το έχω νιώσει μέχρι που βρήκα κι άλλους πολλούς που νιώθουν το ίδιο. 

Μας έχουν μεγαλώσει έτσι άραγε; Μήπως κι εμείς μεγαλώνουμε με τον ίδιο τρόπο τα παιδιά μας;

   Πόσο διαφορετική θα ΄ταν η ζωή μας, πόσο διαφορετικός θα 'ταν ο κόσμος μας αν αφήναμε το Θεό που 'χουμε μέσα μας να λάμψει. Όχι κανέναν από κείνους τους Θεούς με τις περγαμηνές και τις ταμπέλες που τάζει και τιμωρεί, που θυμάται κι εκδικείται, που φωνάζει και διατάζει.

  Εκείνο τον άλλο που είναι τόσο μικρούλης κι ελαφρύς που αν τύχει και ξαποστάσει για λίγο στην καρδιά σου, σου αφήνει ένα αμήχανο χαμόγελο στα χείλη και το σκάει παιχνιδιάρικα πριν προλάβεις ν' αναρωτηθείς τι σου συμβαίνει...

   Να λοιπόν αυτά που θα ' θελα να πω εγώ, δια στόματος Μαντέλα.

Για την Αγάπη που με βοήθησε να τα βρω που τα 'ψαχνα και για τη Μαριλία και τη Μαρία ...ξέρουν αυτές. 

  Και για όσους από εσάς φοβούνται το φως τους πιο πολύ από το σκοτάδι τους...

O βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι ότι είμαστε ισχυροί πέραν του μέτρου. Είναι το φως μας, όχι το σκοτάδι μας, που οι περισσότεροι φοβούνται. Αναρωτιόμαστε, ποιος είμαι εγώ για να είμαι λαμπρός, υπέροχος, ταλαντούχος, καταπληκτικός; Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι για να μην είσαι; Είσαι παιδί του Θεού. Το μικρό σου παιχνίδι δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν βοηθάει καθόλου να συρρικνώνεσαι τόσο, ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μην αισθάνονται ανασφαλείς γύρω σου. Σκοπός όλων μας είναι να λάμπουμε, όπως κάνουν τα παιδιά. Γεννιόμαστε για να κάνουμε πρόδηλη τη δόξα του Θεού που βρίσκεται μέσα μας. Δεν βρίσκεται μόνο σε μερικούς από εμάς, βρίσκεται σε όλους μας. Και καθώς αφήνουμε το φως μας να λάμπει, επιτρέπουμε ασυνείδητα στους άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Καθώς ελευθερωνόμαστε από το φόβο μας, η παρουσία μας απελευθερώνει αυτόματα τους άλλους.

Nelson Mandela