Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012
Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012
Ξένες λέξεις
Δε βρίσκω λέξεις τον τελευταίο καιρό. Με δυσκολεύει πολύ αυτό γιατί έχω μάθει να σκέφτομαι γράφοντας. Σκέφτομαι και γράφω... ή γράφω για να σκέφτομαι.
Μόνο έτσι μπορώ να βάζω σε τάξη το χάος γύρω μου, το χάος μέσα μου.
Με κουράζει και με μπερδεύει να ψάχνω τις λέξεις και να μου ξεγλιστρούν σα φίδια μέσα από χαραμάδες εγκαταλειμμένου σπιτιού.
Ψάχνω τότε να βρω το δρόμο μέσα από ξένα λόγια. Είναι παράξενες οι γραμμένες λέξεις. Αποκτούν υπόσταση, ψυχή. Εξουσιάζουν, ξεχειλίζουν από αλαζονεία γραμμένες από χέρι αδιάφορου, κακογράφου γιατρού σε δυσοίωνη ιατρική διάγνωση, δροσίζουν πυρωμένα ερωτευμένα μέτωπα σημαδεμένα από νόσο άλλη, εξίσου σφοδρή...
Δε βρίσκω λέξεις λοιπόν και πόσο με βασανίζει. Μοιάζει σαν ν' ακουμπάω στο σκοτάδι όπως πάνω σ' έναν τοίχο.Είναι τότε που αναζητώ την ποίηση όπως ο άρρωστος το γιατρικό του.Κάτι τέτοιες ώρες υπάρχει καλύτερη συντροφιά από το Νικηφόρο Βρεττάκο; Υπάρχει πιο λαμπερός, ζωογόνος, ελπιδοφόρος ήλιος από το δικό του;
Την επόμενη φορά που θα πέσει ένα αστέρι θα ζητήσω να ξαναβρώ τις λέξεις μου!
Μόνο έτσι μπορώ να βάζω σε τάξη το χάος γύρω μου, το χάος μέσα μου.
Με κουράζει και με μπερδεύει να ψάχνω τις λέξεις και να μου ξεγλιστρούν σα φίδια μέσα από χαραμάδες εγκαταλειμμένου σπιτιού.
Ψάχνω τότε να βρω το δρόμο μέσα από ξένα λόγια. Είναι παράξενες οι γραμμένες λέξεις. Αποκτούν υπόσταση, ψυχή. Εξουσιάζουν, ξεχειλίζουν από αλαζονεία γραμμένες από χέρι αδιάφορου, κακογράφου γιατρού σε δυσοίωνη ιατρική διάγνωση, δροσίζουν πυρωμένα ερωτευμένα μέτωπα σημαδεμένα από νόσο άλλη, εξίσου σφοδρή...
Δε βρίσκω λέξεις λοιπόν και πόσο με βασανίζει. Μοιάζει σαν ν' ακουμπάω στο σκοτάδι όπως πάνω σ' έναν τοίχο.Είναι τότε που αναζητώ την ποίηση όπως ο άρρωστος το γιατρικό του.Κάτι τέτοιες ώρες υπάρχει καλύτερη συντροφιά από το Νικηφόρο Βρεττάκο; Υπάρχει πιο λαμπερός, ζωογόνος, ελπιδοφόρος ήλιος από το δικό του;
Την επόμενη φορά που θα πέσει ένα αστέρι θα ζητήσω να ξαναβρώ τις λέξεις μου!
Ακούμπαγα πάνω στο σκοτάδι, όπως πάνω
σ' έναν τοίχο, όταν άξαφνα άρχισε
ο ήλιος να αναδύεται από μέσα μου.
Είδα σε λίγο να πλέουν στο φως
σαν ψάρια τα χέρια μου. Κι είδα πως είχα
μέσα μου όλα τα ωραία μου πράγματα.
Και πήρα μολύβι, χαρτί και πριόνι
να ξυλέψω το δάσος των αισθημάτων μου,
να βάλω ιστία στα πλοιάρια των στίχων μου,
να βγουν στ' ανοιχτά - ταξιδεύοντας τάχα -
μ' ένα φρέσκο, στρωτό αεράκι στον κόσμο.
Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012
Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012
Η προσευχή του δασκάλου
Δώσε μου,
Κύριε, απλότητα και βάθος.
Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα.
Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος μπαίνοντας
κάθε μέρα στην τάξη μου.
Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες,
τις κωμικές λύπες μου.
Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι.
Ας επιπλήττω απρόθυμα για να 'μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη.
Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα.
Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο,
τη γυμνή αίθουσα του.
Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και
η θέληση μου χρυσάφι καθαρότερο απ' τις κολώνες των πλούσιων σχολείων.
Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα.
Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος μπαίνοντας
κάθε μέρα στην τάξη μου.
Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες,
τις κωμικές λύπες μου.
Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι.
Ας επιπλήττω απρόθυμα για να 'μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη.
Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα.
Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο,
τη γυμνή αίθουσα του.
Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και
η θέληση μου χρυσάφι καθαρότερο απ' τις κολώνες των πλούσιων σχολείων.
Gabriela Mistral
Χιλή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)