Για όσους χαθήκανε...

    Άλλη μια παγκόσμια ημέρα αύριο. Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει φέτος με τις παγκόσμιες ημέρες.
   Η αυριανή μέρα είναι αφιερωμένη στους μετανάστες λοιπόν. Όχι βέβαια σ΄εκείνους που πνίγηκαν προχθές ψάχνοντας για τον παράδεισό τους στη δική μας κόλαση.
Φαντάζεστε, πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να έρθουν στην Ελλάδα την ίδια στιγμή που αρκετοί  από μας θα έφευγαν πολύ ευχαρίστως.
   Μα η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια μερικές φορές. 
Κάτι της ξέφυγε βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση. Α,α ,α Ζωή θα σε μαλώσω.Το timing δεν ήταν καθόλου καλό αυτή τη φορά.. Πόσο πιο ταιριαστό με τους βαρύγδουπους τίτλους και τα  δραματικά soundracks των δελτίων ειδήσεων θα ήταν αν πνίγονταν αύριο οι λαθρομετανάστες.
Θα περίσσευαν ίσως τότε και για κείνους λίγα δάκρυα...

    Γι' αυτούς που "χαθήκανε και το νερό τους έφερε ως εδώ
αδέσποτα χωρίς χαρτιά με πρόσωπα στεγνά.."

    Και για μας που " χαθήκαμε μες στην κοιλιά μιας μάνας που ξεχνά

κι απ΄το εμείς το ξένο εγώ μου λέει να μισώ"

http://www.youtube.com/watch?v=Zk4YTSEXLrg

    

Ταινιούλα;

  Το " κόκκινο μπαλόνι " είναι, όπως και πολλών, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες.
  Την έβαλα στα πιτσιρίκια μου χθες και είδαν τόσα πολλά τα μικρά μου ποντικάκια, τα στριμωγμένα σε μια τάξη κλουβί. Πέρυσι όταν τελείωναν τα μαθήματά τους, έπαιρναν το βιβλίο τους και την άραζαν στο χαλί της λογοτεχνίας και ονειρεύονταν.
  Φέτος το χαλί δε χωράει. Εξόρισα και την έδρα μου για να τους εξασφαλίσω λίγο χώρο μα δεν έγιναν και πολλά.Κι ο χρόνος της λογοτεχνίας έπεσε θύμα της συγχώνευσης όπως τόσα άλλα.
   Με κυνηγάνε, μου πιάνουν τα χέρια με δύναμη, με κοιτάνε στα μάτια και με ικετεύουν να σταθώ μια στιγμή για να μου πουν τα νέα τους. Κι εγώ τα κοιτάζω για μια στιγμή μονάχα, τόσο μόνο μου επιτρέπεται, ίσα για να καταπιώ τις ενοχές μου και να γυρίσω στην πραγματικότητα. 
 " Δεν μπορώ, καρδιά μου, δεν προλαβαίνω. Κάνε λιγάκι υπομονή ακόμη " και τρέχω να σβήσω φωτιές αλλού. Θα ήθελα να μετρούσα μια μέρα πόσα χιλιόμετρα μπορώ να κάνω σε μια σταλιά τόπο, πόσα εμπόδια τη μέρα να πηδήξω, πόσα δάκρυα να σφουγγίξω, πόσες ελπίδες να χαρίσω...
  Για να μη σκοτώσω λοιπόν τίποτα από όσα μας κρατάνε όλους όρθιους, έχω αφιερώσει τις Παρασκευές στην ψυχή μας. Στην άκρη τα μαθήματα παθήματα και ζήτω οι ζωγραφιές, τα βιβλία, οι ταινίες, οι μουσικές, αυτά τα πιο πολύτιμα γι' αυτό λογοκριμένα. 
  Την Παρασκευές προλαβαίνω να τα δω, να τα χορτάσω, να τα καμαρώσω, να πάρω κουράγιο απ' την αγάπη τους.
  Το κόκκινο μπαλόνι λοιπόν. Χωρίς υπότιτλους, γιατί όπως μου είπε  ο Αντρέας, οι άνθρωποι μιλάνε κι από μέσα τους και τη γλώσσα της ψυχής την καταλαβαίνουν όλοι. Όχι όλοι, αστεράκι μου, όχι όλοι...
" Και τι όμορφος που είναι ο έρωτας ας είναι κι ανάμεσα σε δυο μπαλόνια. Αχ τι καλά να ερωτευτούν και τα παιδιά που τα κρατάνε! "
" Και πόσο άσχημοι γινόμαστε όταν φωνάζουμε και πληγώνουμε τους άλλους. Σαν άγρια θηρία μοιάζουμε ".
" Και πώς μπορεί κάποιος, πεθαίνοντας, να χαρίσει την ψυχή του σ' εκείνον που αγαπάει !".

  Ένα κόκκινο μπαλόνι και για σας....

Που βαδίζομεν κύριοι;

 Διάβασα το άρθρο του Έθνους περί ψυχοπαθών δασκάλων. Ενδιαφέρον μου φάνηκε.
Ένιωσα πολύ τυχερή που δεν έχω παιδιά δικά μου αντιμέτωπα με την πιθανότητα να τους διδάσκει  ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι! 
  Και δεν είναι μικρή η πιθανότητα. 10% των δασκάλων , λέει, πάσχουν από κάποιας μορφής ψυχική νόσο, από απλή κατάθλιψη  ( σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης εννοούν οι αδαείς κύριοι; ) έως σχιζοφρένεια. 
   Ας αφήσω στην άκρη την άγνοια που ηλιθιωδώς κατατάσσει στην ίδια κατηγορία πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Ας αφήσω στην άκρη και τη ναζιστικού τύπου προσέγγιση της ψυχικής νόσου ( αλλά είπαμε: ο Καιάδας άνοιξε και μας περιμένει!).
   Νομίζω πως έχω ευχάριστα νέα για την τρόικα. Οι ψυχοπαθείς δάσκαλοι δεν είναι μόνο το 10%. Είναι πολύ περισσότεροι και διαρκώς αυξάνονται.  Τόσοι που αν τους απολύσουν όλους , μπορούν να καταργήσουν και τα σχολεία. Σε καλό δρόμο είναι άλλωστε.
   Επίσης αυξάνονται οι δάσκαλοι με ουρολοιμώξεις και συναφείς νόσους του ουροποιητικού καθώς η επίσκεψη στην τουαλέτα είναι απαγορευτική και μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο κάτω από κατεπείγουσες συνθήκες. Ως εκ τούτου αποφεύγουν και την κατανάλωση νερού με αποτέλεσμα να πέφτουν οι τιμές των καταλυτών, να προκαλούνται αφυδατώσεις και λιποθυμικά επεισόδια. Στα σχολεία που δεν έχουν πετρέλαιο αυξάνονται τα κρούσματα συναχιού, γρίπης και πνευμονίας. Τα τρία τελευταία θα μου επιτρέψετε να τα συγχωνεύσω σε ένα κατά τα ανωτέρω πρότυπα.

 ΑΠΟΛΥΣΤΕ  ΜΑΣ  ΟΛΟΥΣ   ΛΟΙΠΟΝ!

Για τη δασκάλα που έπεσε...

    Είναι κάτι δάσκαλοι που " ζυγιάζουν τα παιδιά τους με το βλέμμα τους σαν να θέλουν να κόψουν την ευτυχία στα μέτρα τους".
    Είναι κάτι δάσκαλοι που καβαλάνε τα σύννεφα  για να κρεμάσουν τ΄αστέρια στων παιδιών τους τα πληγωμένα στήθη.
    Είναι κάτι δάσκαλοι που τολμούν ακόμα να ονειρεύονται και να πετούν   πάνω απ' τις στέγες τις νύχτες.
    Είναι κάτι δάσκαλοι που πέφτουν. Κι όσο πιο χαμηλά πέφτουν τόσο πιο ψηλά σηκώνονται...

Παγκόσμιων ημερών το ανάγνωσμα...

    Χθες γιορτάσαμε άλλη μια παγκόσμια ημέρα. Αυτές οι παγκόσμιες ημέρες τελικά υπάρχουν μόνο και μόνο για να θυμόμαστε τι ξεχνάμε τις υπόλοιπες 364.
  Ας είναι. Παγκόσμια ημέρα για τα άτομα με αναπηρίες, με ειδικές ανάγκες, με ιδιαίτερες ικανότητες λοιπόν. 
   Διάβασα τη δήλωση του προέδρου της Δημοκρατίας μας σύμφωνα με την οποία το επίπεδο του πολιτισμού μας φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους αυτούς.
  Δε θα διαφωνήσω μαζί του. Τι ξέρω εγώ άλλωστε; 
Αναρωτιέμαι μόνο αν έκανε τη δήλωση πριν ή αφού είχαν καταθέσει, σε ένδειξη διαμαρτυρίας,  τα τεχνητά μέλη τους στον άγνωστο στρατιώτη... Μερικές φορές έχει σημασία ο χρόνος.
  Δεδομένου δε ότι ακόμη και στην Αγγλία που φημίζεται και υπερηφανεύεται για το Εθνικό της Σύστημα Υγείας, η παροχή υπηρεσιών στα ΑΜΕΑ διαρκώς υποβαθμίζεται, η δήλωση του προέδρου αποκτά άλλη βαρύτητα.
  Περιμένω με αγωνία τη δήλωσή του για τη Διεθνή μέρα για τους μετανάστες στις 18 Δεκεμβρίου!