Έμπνευση...

Πιστεύω ακράδαντα πως κάτω από την Ελλάδα που αυτοκτονεί, που απελπίζεται που χάνει τον αυτοσεβασμό της είναι έτοιμη να ανθίσει μια νέα Ελλάδα αμόλυντη, άξια, ελπιδοφόρα...
Και μια και το blog κατέληξε δασκαλοκεντρικό ιδού η απόδειξη!
Ο Άγγελος μας θυμίζει μια αγαπημένη φράση του Καζαντζάκη " εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τον κόσμο. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω ".
Ας κάνουμε λοιπόν ο καθένας τη δική του επανάσταση στο σπίτι μας, στην τάξη μας, στη ζωή μας κι όλα θα βρουν το δρόμο τους...

Τις πταίει;

Η Γερμανίδα καγκελάριος αποφάσισε να ταξιδέψει στο Gdańsk της Πολωνίας για να παρακολουθήσει τον αγώνα της Παρασκευής και προσκάλεσε τον νέο πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για να δουν μαζί την αναμέτρηση Ελλάδας- Γερμανίας.

«Έδωσα συγχαρητήρια στον Αντώνη Σαμαρά για την εκλογή του. Θα είναι χαρά μου να έρθει στο Gdańsk και να παρακολουθήσουμε μαζί τον αγώνα. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει να έρθει. Εξαρτάται από τον ίδιο», δήλωσε η Angela Merkel.

   Το διάβασα το πρωί και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πως κάποιος πριονίζει την καρέκλα του Μητσοτάκη.    

Εάν δε κάλεσε η Μέρκελ και τον Υπουργό των Εξωτερικών και ευχήθηκε και καλή επιτυχία στην Εθνική, νομίζω πως ένας νέος αστέρας ανατέλλει στη χώρα της Γκαντεμιάς!

   Το χθεσινό αγώνα δε θα τον σχολιάσω, γιατί δεν τον είδα καν! Αν γινόταν όμως πριν τις εκλογές  θα τον έβλεπα.  Άσε που είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα είχε άλλη έκβαση!

Σας αφήνω τώρα, πάω να ξεματιάσω τη νέα κυβέρνηση....

Raus

Τα δικά μου τα σχόλια περιττεύουν...
Ο Κωνσταντίνος Χαλιάσας είναι 19 χρόνων. Το μέλλον του ανήκει....

Εκλογικά απόνερα...

   Η αλήθεια είναι πως αν με ρωτούσε κανείς τι ακριβώς περίμενα από αυτές τις εκλογές δε θα ήξερα τι να του απαντήσω.

 Αν υπάρχει πολιτικό IQ, ομολογώ ξανά πως δεν είμαι προικισμένη με αυτό. Νομίζω βέβαια πως ακόμη και γνώστες του πολιτικού τοπίου θα ήταν μπερδεμένοι λίγο έως πολύ.

    Δεν ξέρω λοιπόν τι ακριβώς περίμενα…ξέρω πολύ καλά τι δεν περίμενα…

Δεν περίμενα πως θα νομιμοποιούνταν η βία. Αφέλεια εκ μέρους μου αφού η βία είναι νόμιμη και κάθεται χρόνια τώρα στα βουλευτικά έδρανα με την ευχή και τη συνδρομή όλων μας.

  Δεν περίμενα πως θα άκουγα γόνους παλιών καραβάνων της πολιτικής, ανεπάγγελτους κληρονόμους να επαίρονται για τη νίκη τους. Ποια νίκη;

  Δεν περίμενα να δω μονοιασμένους νεοδημοκράτες και πασόκους να συντρέχουν αλλήλους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουν την εθνική ομοψυχία.

  Δεν περίμενα πως θα ξυπνούσα από τον εφιάλτη το πρωί της Δευτέρας. Πως δε θα συναντούσα άστεγους στο δρόμο, πως δε θα έτρεμα μήπως κάποιο από τα παιδιά μου στο σχολείο πέσουν θύματα κοινών εγκληματιών που κάποιοι τους εξουσιοδότησαν να καθαρίσουν το αίμα της φυλής. Δεν περίμενα πως ο μισθός μου θα ήταν εκείνος που ήταν, πότε αλήθεια, που μου επέτρεπε να ζω με αξιοπρέπεια. Δεν περίμενα πως θα έσκυβα το κεφάλι από ντροπή μπροστά σε ένα ζητιάνο, στο τρένο, γιατί δε θα μου περίσσευε να του δώσω ένα κέρμα. Κι εγώ άλλωστε ταξίδευα χωρίς εισιτήριο, δεν είχα να το πληρώσω!

  Θυμάμαι πόσο είχα ντραπεί όταν ο Σημίτης είπε εκείνο το περιβόητο « ευχαριστώ ».

Την ίδια ντροπή ένιωθα κάθε που άκουγα πόσο ανακουφίστηκε η Αμερική και η Ευρώπη με τα αποτελέσματα των εκλογών μας. Αυτό που για εμάς ήταν έκφραση της Δημοκρατίας ( ελληνική πατέντα κι αυτή ) για τους εταίρους μας ήταν μια επιτυχημένη αφόδευση!

Ανακουφίσαμε λοιπόν τους Ευρωπαίους ηγέτες, σαν πρόθυμοι και υπάκουοι μαθητές. Υποκύψαμε στον τρόμο που μας τάιζαν τόσον καιρό και θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε ήσυχοι τις σαπουνόπερές μας αραχτοί στους υποθηκευμένους καναπέδες μας.

     Ανακουφίσαμε άραγε το ίδιο και τους άνεργους Ισπανούς, τους κακοπληρωμένους Πορτογάλους, τους υπερχρεωμένους Ιταλούς;

    Πόσο περήφανη θα ήμουν αν ήμαστε οι πρώτοι που θα άναβαν τη σπίθα κι ας καιγόμαστε, αν δείχναμε ξανά το δρόμο σε μια Ευρώπη που πεθαίνει στα πεζοδρόμια!. Τι θα γινόταν άραγε αν ψήφιζε κι εκείνο το 35% που δεν μπόρεσε να ψηφίσει, γιατί δεν είχε χρήματα για τα εισιτήρια;

  Μια και η Ιστορία είναι της μοδός τελευταία, και μπράβο στα παιδιά του κυρίου Μιχαλολιάκου που την επανέφεραν στο προσκήνιο, ας ανατρέξουμε στον αείμνηστο Παπαδιαμάντη. Στο «Χρήστο Μηλιώνη » και στους « Χαλασοχώρηδες » μέσα από μια γλαφυρή καθαρεύουσα, ας αναρωτηθούμε πόσο μπροστά έχουμε προχωρήσει και πόσο μας αξίζει τελικά η σωτηρία;

  Ας είναι να βάλει ο Θεός το χέρι του, ή μάλλον το πόδι του, και να σωθεί η εθνική μας αξιοπρέπειά μας στο Γιούρο. Γιούρια!!!!!!!

Το τελευταίο κουδούνι...από όποια σκοπιά κι αν το δεις!

Καληνύχτα, κυρία Ζωρζ...

   Όταν ήμουν μικρή οι δάσκαλοί μου είχαν πείσει τη μαμά μου ότι ήμουν ένα αλλόκοτο παιδί, διαφορετικό που θα δυσκολευτεί πολύ να τα βγάλει πέρα στη ζωή του. Στο τέλος έπεισαν κι εμένα.

Ποτέ δεν τους συγχώρεσα γι’ αυτό. Για να τους εκδικηθώ έγινα δασκάλα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο νομίζω, που τα πηγαίνω τόσο καλά με τα « αλλόκοτα » παιδιά.

   Οι γονείς μου δοκίμασαν πολλούς τρόπους για να με  βοηθήσουν  να γίνω φυσιολογική,, και να πετύχω ένα ικανοποιητικό σκορ στην κλίμακα της κανονικότητας.

  Κάποιοι από αυτούς στάθηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί όπως τότε ο απέκτησα τον πρώτο μου σκύλο, το Bruno, μια καστανή μπαλίτσα που με συντρόφευε για τα επόμενα 20 χρόνια. Λίγα για άνθρωπο αλλά πολλά για σκύλο. Δεν πέτυχαν και πολλά με την έννοια ότι συνέχισα να είμαι ένα παράξενο παιδί αλλά αβάσταχτα ευτυχισμένο. Στο τέλος νομίζω πως είχα καταφέρει να σκέφτομαι λίγο σκυλίσια και ο Bruno να σκέφτεται λίγο ανθρωπινά. Ήταν εκείνος που μου δίδαξε την πίστη, την αφοσίωση, την αγάπη δίχως όρια κι εκείνος που με φαρμάκωσε με την πρώτη μου απώλεια…  

Άλλοι τρόποι πάλι ήταν επώδυνοι όπως η κατασκήνωση. Δεν ξέρω από πού τους κόλλησε αυτή η ιδέα πως εκεί θα έκανα φίλους, θα είχα δραστηριότητες και θα γινόμουν η miss Δημοφιλής. Θα έλαμπα και όλοι οι γονείς θα ήθελαν τα παιδιά τους να είναι σαν κι εμένα!

   Το χειρότερο ήταν πως όταν γύριζα στο τέλος της κατασκηνωτικής περιόδου το ίδιο ούφο όπως πριν, θεωρούσαν πως έφταιγε η κατασκήνωση κι έτσι την επόμενη χρονιά απλά με έστελναν σε μια άλλη.

Τις θυμάμαι όλες μία προς μία.  Θυμάμαι τη φρίκη που καθόταν στη διπλανή μου θέση όταν μας έπαιρναν τα λεωφορεία από το Πεδίον του Άρεως, την ψυχή μου που ξεριζωνόταν κάθε που μου έδειχναν το ράντζο μου στη σκηνή κι έπρεπε να στρώσω τα μαρκαρισμένα με το όνομά μου σεντόνια…τότε που ήμουν πια πολύ μακριά από το σπίτι μου και είχε πεθάνει και η τελευταία μου ελπίδα…

  Οι μόνες στιγμές που απολάμβανα τότε ήταν εκείνες της υποχρεωτικής, μεσημεριανής σιέστας. Στην αληθινή ζωή απεχθανόμουν το μεσημεριανό ύπνο. Η επιβεβλημένη,  δίωρη σιωπή της κατασκήνωσης όμως μου έδινε το άλλοθι που τόσο επιθυμούσα. Μπορούσα να κρυφτώ κάτω από τα σημαδεμένα μου σεντόνια και να διαβάσω με την ησυχία μου, χωρίς να με ενοχλήσει κανείς.

    Μπορούσα τότε να ξεφύγω από τη φυλακή μου, να χωθώ μέσα στα βιβλία μου και να ταξιδέψω όπου ήθελε η ψυχή μου.

Σ’ αυτές τις σύντομες αποδράσεις πολλές φορές με είχε συντροφέψει η Ζωρζ Σαρή. Πόσο τη θαύμαζα κι αυτή και την κολλητή της την Άλκη Ζέη. Όταν κάποτε απέκτησα κι εγώ κολλητή – όχι στην κατασκήνωση ασφαλώς- μας φανταζόμουν κι εμάς κάπως έτσι…

   Αυτή , ανάμεσα σε άλλους με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία και να μη νιώσω ποτέ μοναξιά. Με συντρόφεψαν αμέτρητες φορές από τότε  στις διακοπές με τη σκηνή, στα πλοία και στα τρένα, στις ουρές στις τράπεζες και στις δημόσιες υπηρεσίες, σε πάρκα,  σε νοσοκομεία….παντού.

Τι ανεπανάληπτη εκείνη η αίσθηση που έχω όταν  ένα βιβλίο που με μάγεψε τελειώνει και προσπαθώ να το καθυστερήσω όσο μπορώ να φτάσω στο τέλος…

Ή να ξανασυναντώ παλιά, διαβασμένα, σημειωμένα βιβλία που μου θυμίζουν ανθρώπους και ιστορίες. Κι αν έχει ξεμείνει και λίγη άμμος στις σελίδες τους, τι χαρά!

    Και τι όμορφα να μοιράζομαι με τους φίλους μου τα αγαπημένα μου βιβλία. Γιατί και φίλους έκανα και μια χαρά στη ζωή μου τα κατάφερα, παρά τα προγνωστικά που ήταν εναντίον μου….

Μαθήματα ήθους

     Μου έστειλαν χθες αυτό το video.Δεν μπόρεσα να μην  υποκλιθώ  μπροστά στο ήθος, την ψυχραιμία, την αξιοπρέπεια  και τη συνέπεια του Ιρλανδού δημοσιογράφου!

Πόσο παράταιρο μου φάνηκε σε σχέση με το δικό μας υπερχειλίζον μεσογειακό ταμπεραμέντο το οποίο μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο για να κάνεις φίλους, να ερωτευτείς αλλά όχι για να κάνεις πολιτική.

Πόσο φτηνό φάνηκε το πρόσφατο επεισόδιο με το χαστούκι, μπροστά του! Μαθήματα δημοκρατίας από τη χώρα που τη γέννησε και, αν μη τι άλλο, δικαιούται και να τη δολοφονήσει.

     Πόσο σφιχτοδεμένος είναι αυτός ο συρμάτινος ιστός που μας έχει παγιδεύσει, με πόσες ενοχές μας έχουν πλέξει τις αγχόνες μας…Πόσοι άνθρωποι δουλεύουν χρόνια και χρόνια υπομονετικά για να μην μπορώ εγώ τώρα ν’ ακούσω τη φωνή μου, τη φωνή του διπλανού μου;    

    Έχω έλλειμμα ενημέρωσης, το ομολογώ. Προσπαθώ ανάμεσα στην τρομοκρατία που υφίσταμαι από τους πολιτικούς, από τους δημοσιογράφους, από τους εκλεκτούς του ΔΝΤ να καταλάβω τι θα ήταν προτιμότερο: να μείνουμε στο ευρώ ή να γυρίσουμε στη δραχμή;

Από τη μια διαβάζω πως οι Ισπανοί και οι Γερμανοί στην πλειονότητά τους θα επέλεγαν επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα, ενώ εμείς θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ.

Από την  άλλη οι Ευρωπαίοι μας απειλούν πως θα ανοίξει για μας η πύλη της Κολάσεως αν επιλέξουμε τη δραχμή, ενώ ο φωτογενής  Ομπάμα μας «συμβουλεύει »να παραμείνουμε στο ευρώ.

    Κατόπιν τούτου, και δεδομένου πως όποιος σε πετάει στη θάλασσα δεν είθισται να σου ρίχνει και το σωσίβιο μετά ( εκτός κι αν κάπου μπάζει ), νομίζω πως είμαι πολύ κοντά στη δική μου απάντηση.

Το ίδιο εύχομαι και δι υμάς! 

Το αντίδοτο!

Επειδή όλα τα πράγματα έχουν δυο όψεις κι επειδή τα όμορφα μεταδίδονται εξίσου εύκολα με τα άσχημα αλλά κάποιοι δε θέλουν να το ξέρουμε....

Με αφορμή ένα χαστούκι ή μήπως ήταν περισσότερα;

  Όταν ξεκίνησα να γράφω σ’ αυτό το blog είχα μια διάθεση πορτοκαλί. Όσοι με γνωρίζουν καλά, το ξέρουν και αυτό . Το πορτοκαλί εκτός του ότι ανοίγει την όρεξη – γι’ αυτό και το προτιμούν σε χώρους εστίασης -  φτιάχνει και τη διάθεση.

Είναι προφανές πλέον πως ο στόχος δεν επιτεύχθη.

Ή θα πρέπει να αλλάξω χρώμα στο φόντο ή θα πρέπει να αλλάξω θεματολογία. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να αλλάξω χώρα ή πλανήτη που θα ήταν και το πιο αποτελεσματικό.

  Το μόνο που μπορώ να κάνω επί του παρόντος είναι να προσπαθήσω να συνδυάσω την έμφυτη αισιοδοξία μου με την πραγματικότητα που ενίοτε με υπερβαίνει καθώς υφίσταμαι, όπως όλοι, απανωτά χαστούκια.

Το πιο πρόσφατο αξιομνημόνευτο χαστούκι με το οποίο ασχοληθήκαμε όλοι, ήταν εκείνο της Αθήνη στη Δήμητρα Λιάνη. Πριν από αυτό θυμάμαι μόνο εκείνο του καθηγητή Παπαμιχαήλ στη μαθήτρια Βουγιουκλάκη στην ταινία « Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο ».

  Άλλοι καιροί, άλλα χαστούκια… Πώς να μιλήσεις  όμως για το σημερινό; Όχι πως έχασα πάσαν ιδέαν για τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής. Το έχουν δηλώσει και αποδείξει αρκετές φορές πως πέρα από την αδιαμφισβήτητη πνευματική τους καλλιέργεια, στηρίζονται και σε δυο στιβαρά καλολαδωμένα μούσκουλα. Σ’ αυτά τα ίδια που θα καθαρίσουν τον τόπο από τους εχθρούς, αν τους ψηφίσουμε. Σ’ αυτά που θα φροντίσουν να κοιμόμαστε ήσυχοι ξανά και να μην κλειδώνουμε τις πόρτες μας…

Βέβαια, εκτός κι αν έχω λάθος πληροφόρηση, τα αδέρφια τους της α(χ)ρείας φυλής τους κυνήγησαν  όταν πήγαν στη Γερμανία για το συνέδριο, πιθανόν γιατί τους φάνηκαν λίγο μαυριδεροί. Ουπς! Παρεξήγηση! Αποκαταστάθηκε αμέσως μετά.

  Φυσικά και θα « εκφράσω κι εγώ τον αποτροπιασμό μου για το σημερινό επεισόδιο, από τούτο το βήμα  ». Κλισέ;  

Ωστόσο δε θα κρύψω πως αναρωτήθηκα αν θα ένιωθα την ίδια απέχθεια στην περίπτωση που στη θέση της Κανέλλη ήταν ο Σαμαράς, ο Γιωργάκης ή ο Βενιζέλος. Έχω και κάτι άλλους στη λίστα αναμονής αλλά ας μην ξεβρακώσω εδώ, διαδικτυακά, τις πιο μύχιες σκέψεις μου. Το ξέρω πως μεταξύ μας υπάρχει εχεμύθεια αλλά ποτέ δεν ξέρεις σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Σκέφτομαι λοιπόν μήπως κι εγώ κρύβω ένα χρυσαυγίτη μέσα μου;  Έναν παθιασμένο ανεξέλεγκτο, ξυρισμένο και καλογυμνασμένο, εθνικά υπερήφανο χρυσαυγιτη, γνήσιο απόγονο του Μεγαλέξανδρου που καραδοκεί ν΄ αφήσω ανοιχτή την πόρτα  στα πιο βίαια ένστικτά μου για να αναλάβει δράση;

Μήπως όλοι οι Έλληνες δεν έχουμε τη λύση; Μήπως γι’ αυτό δεν τρωγόμαστε μεταξύ μας γιατί ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του πιο άξιο σωτήρα απ΄ το διπλανό του;

   Τα περισσότερα αγριοκάτσικα. λέει, σκοτώνονται από πτώσεις κατά τη διάρκεια  των τσακωμών. Ενώ τρώγονται μεταξύ τους, φτάνουν στην άκρη του γκρεμού και αποχαιρετούν με συνοπτικές διαδικασίες το μάταιο τούτο κόσμο.

Έτσι δεν είμαστε κι εμείς τώρα; Την ώρα που θα έπρεπε να είμαστε όλοι μια γροθιά για να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό, εμείς σφαζόμαστε για να μοιράσουμε μια πίτα μοιρασμένη.

    Σςςς σιγά, η πατρίδα κοιμάται…Κοιμάται και βλέπει εφιάλτες πως θα της αδειάσουν την πισίνα, πως θα της κάψουν το τζιπ με οξύ, πως θα της κατασχέσουν τη βιλλάρα που έχτισε σε καμένο δάσος….

Σςςς καληνύχτα συνέλληνες!

she left home...

Μ' οργή και κακιωμό ένας τυφώνας το πέλαγο βαθιά ανακατεύει

Δεν είναι υπέροχη εκείνη η αίσθηση που έχεις όταν, ενώ όλα γύρω σου καταρρέουν, πέφτεις τυχαία επάνω σε κάτι όμορφο; Ένα ποίημα, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, η αγκαλιά ενός παιδιού… Ήταν γεμάτες χρώματα αυτές οι δυο μέρες για μένα κι ας προσπάθησαν κάποιοι να μουντζουρώσουν τις ζωγραφιές της ψυχής μου.

Πόσο θα ‘θελα μερικές φορές να κλείσω την πόρτα σε όλα τα άσχημα!

Μα ύστερα πάλι, λέω, πως αν είχα τη δύναμη να το κάνω αυτό τότε πώς θα αναγνώριζα την ομορφιά σ’ εκείνη τη μαργαρίτα που έχει φουντώσει στη σχισμή ενός λερού πεζοδρομίου και με καλημερίζει κάθε πρωί στο δρόμο για τη δουλειά μου;

Δε θα είχα να μοιραστώ μαζί σας ούτε ένα ευρώ.Αυτό τον καιρό ζω με  χορηγίες ( όχι, δεν είμαι άνεργη... ). Μπορώ όμως να μοιραστώ τα δώρα που μου χάρισαν οι φίλοι μου μήπως καταφέρω κι εγώ να φτιάξω τη δική σας μέρα.

Ας μοιραστώ λοιπόν ό,τι μπορώ μαζί σας... το ποίημα του Σινόπουλου μου το χάρισε η Νίκη, το τραγούδι μαζί με ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ , η Ντίνα.

Ο καιόμενος Τάκης Σινόπουλος

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος. 

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

        Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.