Διάφανος, τυλιγμένος φως,
Να τον στριμώχνει έχει αρχίσει τούτο το κουκούλι.
Δεν είναι άλλος για
κείνον δρόμος πια παρά ν’ ανέβει...
Κι όσο ανηφορίζει, τόσο μεγαλώνουν τα φτερά του.
Κι όσο τον παζαρεύω μ’ αγκαλιές, τόσο τον χάνω.
Γίνηκα ήδη νοσταλγός,
που πάει να πει πως το ταξίδι έχει ήδη ξεκινήσει
κι οι βεβαιότητες γίνονται δάκρυα
που στάζουν στα παράθυρα το ξημέρωμα.
Αυτό που νόμιζα πως είχα δεν το 'χω πια
Κι εκείνο τ’ άλλο, που ποτέ δεν ήξερα πως έχω,
Να με χαϊδέψει έρχεται, με χάδι άυλο,
Τα μάτια μου σαν κλείνω...
