Πώς να σωπάσω...

Πώς να σωπάσω μέσα μου 
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου 
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε 
αυτοί που μου ζητάνε 
να χαμηλώσω τα φτερά;

Εκεί στο Νότο...

   Μοναδικός, μοναχικός, ασυμβίβαστος, ανεξιχνίαστος, ανεξίτηλος, εξαγνιστικός νότος...
   Αυτή η άνευ όρων και ορίων παράδοση στο ερωτικό του κάλεσμα, αυτή η απουσία στα μάτια όσων μόλις επέστρεψαν μόνο και μόνο για να ξαναγυρίσουν... είμαι σίγουρη πως ξέρετε τι εννοώ.
   Πώς να το χωρέσω σε λόγια και εικόνες;
Διάβαζα στο http://www.cretanbeaches.com/nea/periball%CE%BFn/kato-ta-xeria-sas-apo-ti-triopetra/ πως η Τριόπετρα κινδυνεύει. Ε, λοιπόν όχι. Ας μας τα πάρουν όλα κι ας μας αφήσουν τη σκηνή και μια σταλιά παραλίας, όση χρειάζεται για να θυμηθούμε, για να αναγεννηθούμε...
Ανασυνταχτείτε ωρέ!

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης

 Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης είναι ένα όμορφο μουσείο στον παραλιακό δρόμο του Ηρακλείου. 
 Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται είναι πάνω στη θάλασσα, καλοφτιαγμένο και με εξαιρετικά εκπαιδευτικά προγράμματα για μικρά και μεγάλα παιδιά.
  Τον τελευταίο καιρό φιλοξενεί μια ενδιαφέρουσα περιοδική έκθεση με τους δεινόσαυρους της Παταγονίας. 
  Περνώντας ένα βράδυ από κει, δεν μπόρεσα να μη φωτογραφίσω τη σκιά που έριχνε το καχεκτικό αρμυρίκι έξω από την είσοδο του μουσείου...
  Είναι ή δεν είναι δεινόσαυρος;

Η χώρα μου είναι πλούσια και φτωχή...

   Η Δασκάλα των Εικαστικών της Δ' τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ιλίου, Ελενα Καραγιάννη, έφτιαξε με τα παιδιά της το video αυτό.
   Διάβασα από κάτω κάποια σχόλια που με παραξένεψαν. Καταλαβαίνω πως κάποιοι ενοχλήθηκαν,  καθένας βλέπει τα πράγματα διαφορετικά....Το πώς εκφράζει βέβαια τη δυσαρέσκειά του είναι άλλο θέμα. Θέμα παιδείας ίσως;
   Εμένα μου άρεσε. Κατ' αρχήν μου άρεσε που τα παιδιά έφτιαξαν κάτι όμορφο και το μοιράστηκαν. Ειδικά αυτά τα παιδιά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα μέσα και την υλικοτεχνική υποδομή που διαθέτει το συγκεκριμένο σχολείο αλλά, αν δεν απατώμαι, το Ίλιον δεν ανήκει στα βόρεια προάστια.
  Μου άρεσε η αμεσότητα και ο απλός λόγος των παιδιών και η αλήθεια στο βλέμμα τους. Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, τίποτα για να απολογηθούν. Δεν έχουν ψηφίσει ακόμη...
  Μου άρεσε που εμπιστεύτηκαν τη δασκάλα τους. Αυτό σημαίνει ότι το αξίζει.
Η χώρα μου λοιπόν είναι φτωχή και πλούσια και δεν τα παρατάει...

                 http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=aHkW2m8psFU

Ο,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό...

  Ένα υπέροχο βιντεάκι από όσους ξέρουν πως τα πιο αποτελεσματικά φάρμακα δεν είναι εκείνα που παρασκευάζονται στα εργαστήρια κάποιας άπληστης και αδηφάγας φαρμακευτικής εταιρείας που κοστολογεί τη ζωή και το θάνατο με τα τρέχοντα οικονομικά δεδομένα της αγοράς...
  Δεν ψάχνουν για το  στόχο τους μέσα από σαπισμένες, κουρασμένες φλέβες αλλά μέσα από ανοιχτές καρδιές και από  γεμάτες αγκαλιές...
   Για όλους εκείνους που παλεύουν σε έναν άνισο αγώνα...
   Για όσους έχουν τη δύναμη να χαμογελάνε, να τραγουδάνε, να φωτίζουν τις ατέλειωτες νύχτες των νοσοκομείων...
   Για τους ονειροφύλακες όλων των παιδιών του κόσμου...

Μια μουσική καλημέρα...

Κάθε μέρα είναι καλή μέχρι αποδείξεως του εναντίου!
Για την Ελισάβετ κι όλους όσους ξύπνησαν ανάποδα σήμερα... ένα μικρό δώρο. 
Να και κάτι που δεν μπορούν να μας στερήσουν!
Μουσική, παρακαλώ!!

Ε_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ο

  Να θυμηθώ την επόμενη σχολική χρονιά να διδάξω στην ορθογραφία τη λέξη 

« ενεχυροδανειστήριο ».

   Εκτός του ότι κατατάσσεται πλέον στις λέξεις υψηλής συχνότητας, είναι και πολύ πιασάρικη καθώς διαθέτει τέσσερα /ι/ μεταξύ των οποίων και ένα διπλό. ΄Ο,τι πρέπει δηλαδή για ένα διεστραμμένο διδασκαλικό νου που σου λέει: το πρώτο θα το πετύχει, το δεύτερο πάει στο καλό, το τρίτο παίζεται, αν είναι και το τέταρτο σωστό ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ!

  Ένα μάθημα στη Μελέτη των πρώτων τάξεων είναι τα επαγγέλματα που χάθηκαν ( τα επαγγέλματα λέμε, όχι οι επαγγελματίες, αυτό είναι μάθημα μεγαλύτερων τάξεων ). Ίσως θα έπρεπε να μπει και ένα ακόμη για τα επαγγέλματα που ανθίζουν. Διότι ναι, κάτι ανθίζει ακόμη σ΄ αυτή την πολύπαθη χώρα. Άλλοτε τη στεφάνωναν με δάφνες. Τώρα το στεφάνι της είναι καμωμένο από ενέχυρα: βαφτιστικούς σταυρούς, παιδικές ταυτότητες, βέρες,  χρυσά δόντια… Άραγε αν όλοι οι Έλληνες διαθέταμε τουλάχιστον ένα χρυσό δόντι και ένα σταυρό από το νονό μας, θα μπορούσαμε προσφέροντας τα ως δωρεά να ελαφρύνουμε το χρέος της πατρίδας;

   Κάθε φορά που βγαίνω έξω απορώ!

   Για κάθε μαγαζί που κλείνει ανοίγουν δύο ενεχυροδανειστήρια.

   Είναι νόμιμα όλα αυτά;

   Φορολογούνται;

   Τι προσόντα χρειάζεται να έχει κανείς, εκτός από δυο σουβλερούς αιμοδιψείς κυνόδοντες που αφήνουν τη σφραγίδα τους σε τρυφερούς λαιμούς, για να ανοίξει μια τέτοια επιχείρηση;

  ΄Εχουν τόση πολλή δουλειά; Κυκλοφορεί αδέσποτο τόσο ποlύ χρυσάφι που φτάνει για όλους; Γιατί τότε η δόξα της Ελλάδας είναι εφάμιλλη του θρυλικού El Dorado!

Πρόσφατα είδα καταχώρηση τεράστια μέσα σε αστικό λεωφορείο. Αυτό επιτρέπεται;

   Το γεγονός ότι δεν είναι πλέον απρόσωπα όπως όταν πρωτοφύτρωσαν στο αστικό τοπίο αλλά έχουν ονόματα, βοηθάει να πηγαίνουν καλά οι δουλειές;

 Αν το καλοσκεφτείς βέβαια αλλιώς ακούγεται ότι θα πας στο ενεχυροδανειστήριο κι αλλιώς τα λέμε έξω από τη «  λεβεντογέννα Κρήτη » ή  «το φιόρε του Λεβάντε ». Δίνει έναν ανάλαφρο τόνο, κάτι σαν να πηγαίνεις στο καφενείο για ένα βαρύ γλυκό με τρεις φουσκάλες….

  Είναι σικ να σου συστηθεί κάποιος ως ενεχυροδανειστής όπως ήταν κάποτε να σου συστηθεί ως χρηματιστής ή είναι επάγγελμα ταμπού όπως ας πούμε νεκροθάφτης ή νταβατζής;

   Επίσης γιατί έχουν όλα την ίδια βιτρίνα; Είναι αλυσίδα όπως τα Goodies και ο Hondos;. 

  Μια φορά μπήκα στον πειρασμό να κοιτάξω μέσα σε ένα από αυτά. Ήταν σκοτεινό και άδειο με ένα τραπέζι και μια καρέκλα που φιλοξενούσε το μοναδικό υπάλληλο. Για στολίδι μάλλον, είχε ένα από αυτά τα διαστημικά,χρωματιστά φωτάκια με μπουρμπουλήθρες που ανεβοκατεβαίνουν και φαντάζομαι πως παρέχουν τον ιδανικό φωτισμό  τόσο σε βρεφικά δωμάτια όσο και σε οίκους ανοχής…

   Τα σφραγίσματα μπορούν να μπουν  ενέχυρο; Οι βηματοδότες;

    Γιατί ποτέ δεν ακούσαμε για ληστεία σε ενεχυροδανειστήριο αλλά μόνο σε τράπεζες; Μήπως φυλάσσονται καλύτερα;

Αν κάποιος από εσάς γνωρίζει, πολύ θα το εκτιμούσα αν μου άνοιγε τα μάτια! Διαφορετικά με την απορία θα μείνω!

Hasta siempre!

Σχιζοφρένεια...made in Greece

     Κατά βάση θεωρώ πως είμαι καλός άνθρωπος. Δεν έχω εχθρούς παρεκτός εκείνων που έχουν τρεις λόγους να με μισούν ( Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι ). Για τους ίδιους λόγους πιστεύουν πως επέλεξα το επάγγελμά μου. Το έχω δει και σε μπλουζάκι να πουλιέται στα τουριστικά μαγαζιά.

     Οι κυρίες και οι κύριοι  αυτοί ανήκουν συνήθως στη συμπαθή κατά τα λοιπά  κατηγορία των ανθρώπων  που αντιμετωπίζουν το παιδί τους ως κατοικίδιο. Το ταΐζουν, το ποτίζουν, άντε στο τσακίρ κέφι να το βγάλουν και μια βόλτα στο πάρκο ν’ αλλάξει τον αέρα του. Το τελευταίο ενίοτε το κάνουν κατόπιν παραίνεσης της κυρίας που βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, γιατί πρέπει επιτέλους να καθαρίσει το χώρο μπροστά από την τηλεόραση και τον υπολογιστή.

     Είναι εκείνοι που σε σπάνιες στιγμές έκρηξης της ειλικρίνειας τους θα παραδεχτούν πως οι ίδιοι δεν παλεύουν την κατάσταση στο σπίτι με ένα ή δυο παιδιά και αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνεις εσύ με δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε…

  Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι πολλοί ή πως εγώ είμαι τυχερή και τους συναντώ σπάνια. Δεν μπορώ να ξέρω.

  Θυμάμαι που όταν η μαμά μου μας επέτρεψε να φέρουμε σκύλο στο σπίτι, μετά από μακροχρόνιες και επώδυνες διαπραγματεύσεις, μας δήλωσε πως « να ξέρετε πως από δω και πέρα η ζωή μας αλλάζει. Για όσο ζει το σκυλί θα έχετε ευθύνες απέναντί του ». Πραγματικά δεν τα καταφέραμε από τότε να πάμε διακοπές όλοι μαζί, τρωγόμαστε με την αδερφή μου ποια θα τον βγάλει βόλτα, ποια θα τον πάει στο γιατρό. .Φτάσαμε μέχρι και να παραχωρήσουμε το χαρτζιλίκι μας η μία στην άλλη για να σηκώσει περιστασιακά το βάρος των ευθυνών και των δυο!

  Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα δεσμεύεται απέναντι στο παιδί του και ένας γονιός. Εκτός λοιπόν από εκείνα που θεωρούνται βασικά θα γνωρίζει πως υπάρχουν κι άλλα εξίσου σημαντικά. Από πού να αρχίσω; Από την ξεκούραση και το παιχνίδι που το στραγγαλίζει το σχολείο, από την επαφή με τους γονείς είτε είναι ένα παραμύθι πριν πάει για ύπνο είτε μια κανονική κουβέντα με ερωτήσεις, απαντήσεις, κρίσεις, έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων…Δεν ξέρω, δίνουν οδηγίες χρήσεως στο μαιευτήριο;

   Κάποιοι γονείς θεωρούν πως αλληλεπίδραση με το παιδί τους είναι μόνο να το διαβάσουν ή να το ρωτήσουν για το σχολείο ή να σφαχτούν μαζί του γιατί δε θέλει να διαβάσει για το σχολείο! Το καλοκαίρι θα πάει κατασκήνωση και μετά με τους παππούδες στο χωριό κι ύστερα πάλι σχολείο! Μια μαμά κάποτε , καθώς συζητούσαμε τίνος ευθύνη είναι ο Γιωργάκης, δική μου ή δική της, με αφόπλισε λέγοντας πως είναι προφανώς δική μου. Εκείνη φεύγει το πρωί για τη δουλειά, πριν τον δει και επιστρέφει το βράδυ αφού εκείνος έχει κοιμηθεί. Τα σαββατοκύριακα εκείνη είναι πτώμα κι έχει και να καθαρίσει το σπίτι ενώ εκείνος δε λέει να ξεκολλήσει από τον υπολογιστή. Αν αθροίσουμε λοιπόν τις ώρες που ο Γιωργάκης περνά με τη μαμά του ή με τη δασκάλα του θα υπερέχουν σαφώς εκείνες που περνά μαζί μου! Από τότε νομίζω πως πήρα τη δουλειά μου ακόμη πιο σοβαρά!

  Έπειτα υπάρχει κι αυτή η σχιζοφρένεια που μας χαρακτηρίζει ως λαό, που μπερδεύει πιο πολύ τα πράγματα. Παλινδρομούμε μονίμως ανάμεσα στα άκρα κι αυτό το μέτρον άριστον είναι άπιαστο όνειρο.

    Ήμουν τις προάλλες σε μια υπέροχη παραλία της νότιας Κρήτης, παρ όλη ην κακοποίηση που είχε υποστεί από τις ορδές των ερασιτεχνών κατασκηνωτών ή των όψιμων κατασκηνωτών λόγω κρίσης.

  Το φόντο επίσης ήταν λίγο «πειραγμένο», καθώς στο νησάκι που υπήρχε μέσα στο λιμανάκι υπήρχαν τέσσερις τεράστιες δεξαμενές για ανεφοδιασμό των καραβιών κάποιου…

  Τέλος πάντων, στο παρoλίγο ιδανικό αυτό σκηνικό έχει στήσει την τέντα της μια τυπική ελληνική οικογένεια. Μεγάλη η τέντα για να χωράει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ από ψησταριά μέχρι κασετόφωνο με σκυλάδικα Λίγο παραπέρα αραγμένο και το ταχύπλοο. Ο μικρός της οικογένειας πάει προς το νερό και είτε όλοι μαζί, είτε εναλλάξ του φωνάζουν να προσέχει να μην πνιγεί, να μένει μακριά από τη θάλασσα. Κάθε φορά λοιπόν που προσπαθεί φτάνει στα δυο μέτρα από το κύμα.

   Ενώ εγώ παρακολουθώ τη σκηνή και σκέφτομαι πως θα ήταν ίσως  πιο εύκολο να του βάλουν τα μπρατσάκια και να τον προσέχουν από απόσταση ασφαλείας, ήρθε η ώρα για τη βόλτα με το σκάφος. Έκπληκτη τους βλέπω να φορτώνονται όλοι, μαζί κι ο μικρός χωρίς σωσίβιο φυσικά,  και να ξεκινούν με τέρμα τα γκάζια.

    Αναρωτιόμουν τι σχέση θα έχει με τη θάλασσα αυτό το παιδί μεγαλώνοντας. Θα την αγαπάει, θα τη φοβάται, θα τη σέβεται, θα την προστατεύει; Με την ίδια λογική αναρωτιέμαι τι είδους οδηγοί θα γίνουν αύριο οι σημερινοί  λιλιπούτειοι συνεπιβάτες στα μηχανάκια των γονιών τους, χωρίς να φοράνε κράνος, φυσικά!

  Κάπως έτσι μας μεγάλωσαν και κάπως έτσι μεγαλώνουμε κι εμείς τα παιδιά μας κι αυτό νομίζω πως είναι η ρίζα όλων των δεινών μας. Μεγαλώνουμε φοβικοί, εξαρτημένοι από μια κυρίαρχη, υπερπροστατευτική  οικογένεια ( φυσική ή πολιτική ) που μας κρατάει πάντα δεμένους με αόρατα σχοινιά ενοχών. Δύσκολα απογαλακτιζόμαστε, κάποιοι δε πληρώνουμε ένα κάρο λεφτά σε ψυχολόγους για να το πετύχουμε. Και το χειρότερο είναι πως αν δεν το πετύχουμε, δεν παίρνουμε τα λεφτά μας πίσω.

  Κάπως έτσι προσπάθησα να εκλογικεύσω στο μυαλό μου την είδηση πως τόσοι άνθρωποι πήγαν να στηρίξουν το παζάρι του «Βήματος» για την ανακούφιση των άστεγων και των άνεργων συμπολιτών  μας.

   Πρώτα δηλαδή ψηφίζουμε, νομιμοποιώντας τους εντός και εκτός μηχανισμούς που δημιουργούν τους άστεγους, για να μπορούμε έπειτα να τους στηρίξουμε με το υστέρημά  μας και το περίσσευμα φιλότιμου…

  Και μη με ρωτήσει κανείς «καλά όλα αυτά αλλά τι να κάνουμε;». Πού να ξέρω εγώ; Δηλώνω γέννημα θρέμμα αυτής της χώρας. Είμαι όλο λόγια !