Σχιζοφρένεια...made in Greece

     Κατά βάση θεωρώ πως είμαι καλός άνθρωπος. Δεν έχω εχθρούς παρεκτός εκείνων που έχουν τρεις λόγους να με μισούν ( Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι ). Για τους ίδιους λόγους πιστεύουν πως επέλεξα το επάγγελμά μου. Το έχω δει και σε μπλουζάκι να πουλιέται στα τουριστικά μαγαζιά.

     Οι κυρίες και οι κύριοι  αυτοί ανήκουν συνήθως στη συμπαθή κατά τα λοιπά  κατηγορία των ανθρώπων  που αντιμετωπίζουν το παιδί τους ως κατοικίδιο. Το ταΐζουν, το ποτίζουν, άντε στο τσακίρ κέφι να το βγάλουν και μια βόλτα στο πάρκο ν’ αλλάξει τον αέρα του. Το τελευταίο ενίοτε το κάνουν κατόπιν παραίνεσης της κυρίας που βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, γιατί πρέπει επιτέλους να καθαρίσει το χώρο μπροστά από την τηλεόραση και τον υπολογιστή.

     Είναι εκείνοι που σε σπάνιες στιγμές έκρηξης της ειλικρίνειας τους θα παραδεχτούν πως οι ίδιοι δεν παλεύουν την κατάσταση στο σπίτι με ένα ή δυο παιδιά και αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνεις εσύ με δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε…

  Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι πολλοί ή πως εγώ είμαι τυχερή και τους συναντώ σπάνια. Δεν μπορώ να ξέρω.

  Θυμάμαι που όταν η μαμά μου μας επέτρεψε να φέρουμε σκύλο στο σπίτι, μετά από μακροχρόνιες και επώδυνες διαπραγματεύσεις, μας δήλωσε πως « να ξέρετε πως από δω και πέρα η ζωή μας αλλάζει. Για όσο ζει το σκυλί θα έχετε ευθύνες απέναντί του ». Πραγματικά δεν τα καταφέραμε από τότε να πάμε διακοπές όλοι μαζί, τρωγόμαστε με την αδερφή μου ποια θα τον βγάλει βόλτα, ποια θα τον πάει στο γιατρό. .Φτάσαμε μέχρι και να παραχωρήσουμε το χαρτζιλίκι μας η μία στην άλλη για να σηκώσει περιστασιακά το βάρος των ευθυνών και των δυο!

  Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα δεσμεύεται απέναντι στο παιδί του και ένας γονιός. Εκτός λοιπόν από εκείνα που θεωρούνται βασικά θα γνωρίζει πως υπάρχουν κι άλλα εξίσου σημαντικά. Από πού να αρχίσω; Από την ξεκούραση και το παιχνίδι που το στραγγαλίζει το σχολείο, από την επαφή με τους γονείς είτε είναι ένα παραμύθι πριν πάει για ύπνο είτε μια κανονική κουβέντα με ερωτήσεις, απαντήσεις, κρίσεις, έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων…Δεν ξέρω, δίνουν οδηγίες χρήσεως στο μαιευτήριο;

   Κάποιοι γονείς θεωρούν πως αλληλεπίδραση με το παιδί τους είναι μόνο να το διαβάσουν ή να το ρωτήσουν για το σχολείο ή να σφαχτούν μαζί του γιατί δε θέλει να διαβάσει για το σχολείο! Το καλοκαίρι θα πάει κατασκήνωση και μετά με τους παππούδες στο χωριό κι ύστερα πάλι σχολείο! Μια μαμά κάποτε , καθώς συζητούσαμε τίνος ευθύνη είναι ο Γιωργάκης, δική μου ή δική της, με αφόπλισε λέγοντας πως είναι προφανώς δική μου. Εκείνη φεύγει το πρωί για τη δουλειά, πριν τον δει και επιστρέφει το βράδυ αφού εκείνος έχει κοιμηθεί. Τα σαββατοκύριακα εκείνη είναι πτώμα κι έχει και να καθαρίσει το σπίτι ενώ εκείνος δε λέει να ξεκολλήσει από τον υπολογιστή. Αν αθροίσουμε λοιπόν τις ώρες που ο Γιωργάκης περνά με τη μαμά του ή με τη δασκάλα του θα υπερέχουν σαφώς εκείνες που περνά μαζί μου! Από τότε νομίζω πως πήρα τη δουλειά μου ακόμη πιο σοβαρά!

  Έπειτα υπάρχει κι αυτή η σχιζοφρένεια που μας χαρακτηρίζει ως λαό, που μπερδεύει πιο πολύ τα πράγματα. Παλινδρομούμε μονίμως ανάμεσα στα άκρα κι αυτό το μέτρον άριστον είναι άπιαστο όνειρο.

    Ήμουν τις προάλλες σε μια υπέροχη παραλία της νότιας Κρήτης, παρ όλη ην κακοποίηση που είχε υποστεί από τις ορδές των ερασιτεχνών κατασκηνωτών ή των όψιμων κατασκηνωτών λόγω κρίσης.

  Το φόντο επίσης ήταν λίγο «πειραγμένο», καθώς στο νησάκι που υπήρχε μέσα στο λιμανάκι υπήρχαν τέσσερις τεράστιες δεξαμενές για ανεφοδιασμό των καραβιών κάποιου…

  Τέλος πάντων, στο παρoλίγο ιδανικό αυτό σκηνικό έχει στήσει την τέντα της μια τυπική ελληνική οικογένεια. Μεγάλη η τέντα για να χωράει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ από ψησταριά μέχρι κασετόφωνο με σκυλάδικα Λίγο παραπέρα αραγμένο και το ταχύπλοο. Ο μικρός της οικογένειας πάει προς το νερό και είτε όλοι μαζί, είτε εναλλάξ του φωνάζουν να προσέχει να μην πνιγεί, να μένει μακριά από τη θάλασσα. Κάθε φορά λοιπόν που προσπαθεί φτάνει στα δυο μέτρα από το κύμα.

   Ενώ εγώ παρακολουθώ τη σκηνή και σκέφτομαι πως θα ήταν ίσως  πιο εύκολο να του βάλουν τα μπρατσάκια και να τον προσέχουν από απόσταση ασφαλείας, ήρθε η ώρα για τη βόλτα με το σκάφος. Έκπληκτη τους βλέπω να φορτώνονται όλοι, μαζί κι ο μικρός χωρίς σωσίβιο φυσικά,  και να ξεκινούν με τέρμα τα γκάζια.

    Αναρωτιόμουν τι σχέση θα έχει με τη θάλασσα αυτό το παιδί μεγαλώνοντας. Θα την αγαπάει, θα τη φοβάται, θα τη σέβεται, θα την προστατεύει; Με την ίδια λογική αναρωτιέμαι τι είδους οδηγοί θα γίνουν αύριο οι σημερινοί  λιλιπούτειοι συνεπιβάτες στα μηχανάκια των γονιών τους, χωρίς να φοράνε κράνος, φυσικά!

  Κάπως έτσι μας μεγάλωσαν και κάπως έτσι μεγαλώνουμε κι εμείς τα παιδιά μας κι αυτό νομίζω πως είναι η ρίζα όλων των δεινών μας. Μεγαλώνουμε φοβικοί, εξαρτημένοι από μια κυρίαρχη, υπερπροστατευτική  οικογένεια ( φυσική ή πολιτική ) που μας κρατάει πάντα δεμένους με αόρατα σχοινιά ενοχών. Δύσκολα απογαλακτιζόμαστε, κάποιοι δε πληρώνουμε ένα κάρο λεφτά σε ψυχολόγους για να το πετύχουμε. Και το χειρότερο είναι πως αν δεν το πετύχουμε, δεν παίρνουμε τα λεφτά μας πίσω.

  Κάπως έτσι προσπάθησα να εκλογικεύσω στο μυαλό μου την είδηση πως τόσοι άνθρωποι πήγαν να στηρίξουν το παζάρι του «Βήματος» για την ανακούφιση των άστεγων και των άνεργων συμπολιτών  μας.

   Πρώτα δηλαδή ψηφίζουμε, νομιμοποιώντας τους εντός και εκτός μηχανισμούς που δημιουργούν τους άστεγους, για να μπορούμε έπειτα να τους στηρίξουμε με το υστέρημά  μας και το περίσσευμα φιλότιμου…

  Και μη με ρωτήσει κανείς «καλά όλα αυτά αλλά τι να κάνουμε;». Πού να ξέρω εγώ; Δηλώνω γέννημα θρέμμα αυτής της χώρας. Είμαι όλο λόγια !