Για δασκάλους και όχι μόνο.....

Είμαι μια δασκάλα από τις τυχερές, εκείνες των 900 ευρώ, αναβαθμισμένη κατηγορία σε σχέση με εκείνη των 600.

  Δουλεύω 20 χρόνια στην εκπαίδευση, ωστόσο μου αναγνωρίζονται μόνο τα 10, καθώς τα προηγούμενα, οι εργοδότες μου αρνούνταν πεισματικά να με δηλώσουν στο ΙΚΑ. Όταν τόλμησα, ως νέα και άφρων , να ζητήσω λιγότερα χρήματα σε σχέση με τα ήδη λίγα που έπαιρνα, αλλά να μου δώσουν ένσημα μου απάντησαν πως « οι δάσκαλοι περιμένουν στην ουρά ». Προσγειώθηκα λοιπόν στην πεζή πραγματικότητα και έλεγα στον εαυτό μου πως είμαι τουλάχιστον  τυχερή που μπορώ να κάνω τη δουλειά που σπούδασα.

     Είμαι καλή δασκάλα κι αυτό γιατί   αγαπώ τη δουλειά μου, σέβομαι τους μαθητές μου και ευγνωμονώ την τύχη που σε τούτους τους δύσκολους καιρούς εγώ έχω να κάνω με παιδιά ό,τι αγνό και αθώο έχει απομείνει σε αυτό τον τόπο.

      Εδώ και τρία χρόνια δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι μου και θεωρώ πως σ΄ αυτό οφείλεται το γεγονός ότι έχω διατηρήσει την ψυχραιμία μου και την ψυχική μου υγεία. Ούτε εγώ άλλωστε θα ήθελα για το παιδί μου μία καταθλιπτική δασκάλα….

      Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω πως ήταν η δουλειά μου τα προηγούμενα χρόνια:

Ο μισθός μου δεν ήταν ποτέ αρκετός, μου επέτρεπε ωστόσο, όχι απλώς να ζω με αξιοπρέπεια αλλά και να επενδύω ένα ποσό κάθε μήνα για να αγοράζω βιβλία και ό, τι άλλο χρειαζόταν η τάξη μου.

Τα Χριστούγεννα και το καλοκαίρι είχα τη δυνατότητα να κάνω μικροδωράκια στους μαθητές μου. Και μετά από είκοσι χρόνια  δουλειάς διαθέτω δύο βιβλιοθήκες με βιβλία για όλες τις τάξεις, φορητό cd player με ψηφιακούς δίσκους με μουσική και παραμύθια, ένα μικρό βεστιάριο για το θεατρικό παιχνίδι και επιτραπέζια παιχνίδια και ηλεκτρονικό υπολογιστή.  Επίσης διαθέτω τηλεόραση και dvd player.

   Όπως βλέπετε, δεν είμαι από τους πολίτες εκείνους που τα περιμένουν όλα από το κράτος.        Πίστευα πάντα και εξακολουθώ να πιστεύω στην ιδιωτική πρωτοβουλία .  

    Μη φαντάζεστε πως όλα αυτά  ήταν από το περίσσευμά μου. Κάθε άλλο! Η ανταμοιβή μου ήταν η χαρά των παιδιών μου που έλεγαν πως η τάξη μας « μοιάζει σαν παραμύθι ». Έχει σημασία αυτό καθώς έχω δουλέψει στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου σε ένα σχολειό για παιδιά ενός κατώτερου Θεού κάπου εκεί κοντά  στον άγιο Παντελεήμονα Αθηνών. Τα παιδιά αυτά ένιωθαν χαρά και αποδοχή μόνο στο σχολείο και το έργο τόσο το δικό μου όσο και των συναδέλφων μου γινόταν  ακόμη πιο δύσκολο εξ αιτίας αυτού. Πολλές φορές νυχτωθήκαμε στις τάξεις μας, βάφαμε μόνοι μας τους τοίχους  και κάναμε δραστηριότητες με τους μαθητές  τα σαββατοκύριακα.

Έξω από αυτό πολλές φορές χρειάστηκε να απολογηθούμε γιατί έχουμε μεγάλες περιόδους διακοπών  και γιατί πληρωνόμαστε για τι άραγε , για να « παίζουμε » με παιδιά, όπως λέει κι ένας συνάδελφος.

     Έδωσα εξετάσεις για να επιμορφωθώ παρ’ ότι θεωρώ πως η  επιμόρφωση για τους εκπαιδευτικούς θα έπρεπε να είναι υποχρέωση και όχι προνόμιο ολίγων τυχερών που πέρασαν σε κάποιες εξετάσεις. Θα εμπιστευόσαστε ποτέ την υγεία σας σε  ένα γιατρό που δεν ενημερώνεται για τις τελευταίες εξελίξεις στην επιστήμη του; Όχι φαντάζομαι. Ούτε κι εγώ άλλωστε.

   Ούτως ή άλλως το θέμα της επιμόρφωσης θεωρείται λήξαν για τους ιθύνοντες καθώς αντί να αναβαθμίσουν τα Διδασκαλεία της χώρας, επέλεξαν να τους βάλουν λουκέτο. Ναι, η τρόικα πέρασε και από εδώ!

Επιπλέον παρά το γεγονός ότι η παρακολούθηση ήταν υποχρεωτική για τέσσερα ακαδημαϊκά εξάμηνα με εξετάσεις, εργασίες κλπ, το « χαρτί » που έδιναν ήταν βεβαίωση παρακολούθησης και δεν είχε την ισχύ μεταπτυχιακού.

   Φυσικά δεν αρκέστηκα σ’ αυτό. Επιμορφωνόμουν και μόνη μου, μέσω διαφόρων σεμιναρίων που μπορούσα να παρακολουθήσω στον ελεύθερο χρόνο μου, πληρώνοντας κάποιο ποσό, όχι πάντα ευκαταφρόνητο.

    Όπως βλέπετε ούτε αυτό το περίμενα από το κράτος. Αυτό  άλλωστε δίδασκα και στα παιδιά που έχουν περάσει από τα χέρια μου: πως οφείλουμε να είμαστε σκεπτόμενοι και ενεργοί πολίτες, πως δεν επιτρέπουμε να μας καταστρατηγούν τα δικαιώματά μας αλλά δεν είμαστε πλημμελείς ως προς τις υποχρεώσεις μας.

    Είμαι περήφανη για τη δουλειά μου ως τώρα, όπως είμαι και για τους περισσότερους από τους συναδέλφους μου..

    Η αμοιβή μου έως τώρα ήταν υπεραρκετή. Χαμόγελα και αγκαλιές, η μαγική εκείνη στιγμή που τα παιδιά νιώθουν πια ικανά να αφήσουν το χέρι μου και να συνεχίσουν μόνα τους το ταξίδι της ζωής τους και αυτό πάντα πονάει λίγο αλλά με κάνει να νιώθω τόσο περήφανη… Να βλέπω τα πιτσιρίκια μου μετά από χρόνια και να έχουν γίνει όμορφοι άνθρωποι, ευχαριστημένοι με τις επιλογές τους και να με πιάνουν τα δάκρυα όταν μ΄ αγκαλιάζουν και μου λένε « ευχαριστώ, κυρία ». Αυτό μου φτάνει εμένα και στους περισσότερους από τους δασκάλους που ξέρω.

  Δε θα ισχυριστώ πως δεν υπάρχουν και  « κακοί » δάσκαλοι. Φυσικά και υπάρχουν ακριβώς όπως υπάρχουν « κακοί » γιατροί, « κακοί » δημοσιογράφοι., « κακοί » αστυνομικοί. Δε θα πω

  « κακοί » πολιτικοί για ευνόητους λόγους.

   Δεν ανήκα ποτέ σε κανένα κόμμα και, αν και ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στο σύνολο των πολιτικών, τους έχω όλους κατά καιρούς  τιμήσει με την ψήφο μου σε όλες τις εκλογές ως τώρα. Καθώς δε με εξυπηρέτησε κανείς, ούτε έχω υποχρέωση σε κανένα μπάρμπα απ’ την Κορώνη, έχοντας δώσει δε έως τώρα ίσες ευκαιρίες σε όλους και έχοντας διαψευστεί από όλους, θεωρώ πως  δικαιούμαι να έχω άποψη και να την εκφράζω έστω και σε τούτη την κατ’ ευφημισμό δημοκρατία που δολοφονεί τους πολίτες της.

   Στην τελευταία μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση των δασκάλων ήμουν εκεί. Η συνείδησή μου μου επέβαλλε να παλέψω με όποιο μέσο διέθετα. Να παλέψω για τι άραγε; Για τα 176 ευρώ όπως αυτό προβαλλόταν από τα ΜΜΕ; Αν εσείς οι δημοσιογράφοι ρωτούσατε τότε τους απλούς δασκάλους, τους μάχιμους δασκάλους της τάξης θα σας απαντούσαν αυτό που συζητούσαμε μεταξύ μας, πέρα από κόμματα και συνθήματα.

 Αναρωτιόμαστε τότε τι να τα κάναμε τα 176  ευρώ, τα οποία εννοείται πως τα δικαιούμαστε, αν εξακολουθούσαμε να κάνουμε μάθημα, σε υποβαθμισμένα σχολεία, σε τάξεις κλουβιά χωρίς καμιά υποδομή, με 25 παιδιά στοιβαγμένα σαν τα ποντίκια. Να τα τρώγαμε στους γιατρούς;

  Διαιρέστε τα 45 λεπτά που διαρκεί μια διδακτική ώρα δια το 25 και θα δείτε πόσο από το χρόνο μας και πόση από την προσοχή μας αναλογεί σε καθέναν από τους μαθητές μας. Αν σκεφτείτε δε και τα παιδιά με  μαθησιακές δυσκολίες ή  τους αλλοδαπούς μαθητές, θα δείτε πως όσα Μαθηματικά κι αν έχουμε διδαχθεί στο Πανεπιστήμιο δε φτάνουν για να είμαστε συνεπείς τόσο απέναντι στους μαθητές μας όσο και απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς.

   Αν δείτε τις εικόνες των καινούριων βιβλίων θα διαπιστώσετε πως δείχνουν τάξεις ευάερες και ευήλιες, με καινούρια όμορφα, καθαρά θρανία, με φωτεινά, χαρούμενα χρώματα, βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία και τέσσερις ομάδες των τεσσάρων παιδιών η καθεμία. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι μια αξιοπρεπής τάξη, όπου τα παιδιά μας, τα παιδιά σας περνούν τη μισή μέρα τους.

   Η εικόνα αυτή μακράν απέχει από το μεγαλύτερο μέρος των σχολείων. Υπάρχουν ακόμη σχολεία που στεγάζονται σε μαγαζιά, σε λυόμενα, σε πολυκατοικίες. Τα παιδιά στα πολυδιαφημισμένα ολοήμερα σχολεία, τρώνε πάνω σε βρώμικα θρανία κρύο φαγητό και περιμένουν να φτάσουν τα Χριστούγεννα για να έρθουν οι δάσκαλοι των ειδικοτήτων. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, για να εξασφαλίσουν έναν αξιοπρεπή μισθό, είναι υποχρεωμένοι να τρέχουν σε τρία και τέσσερα σχολεία.     Καταλαβαίνετε πως οι άνθρωποι αυτοί αδυνατούν να επενδύσουν στη δουλειά τους και να εφαρμόσουν μακροπρόθεσμα προγράμματα σε ένα σχολείο, αφού δε γνωρίζουν καν αν την επόμενη χρονιά θα έχουν δουλειά. Αδυνατούν ακόμη και να συγκρατήσουν τα ονόματα των μαθητών τους. Το ξέρετε πως τα πρωτάκια ξεχνιούνται και με φωνάζουν « μαμά »; Πώς να είναι άραγε η μαμά σου να μη θυμάται το όνομά σου;

 

    Ας πάμε τώρα στα καινούρια βιβλία! Πολύς λόγος έγινε και γι’ αυτά. Δεν είμαι από τους φανατικούς εκείνους που θα τα ήθελαν να καούν στην πυρά! Τα βιβλία έπρεπε να αλλάξουν, γιατί ο κόσμος είχε ήδη αλλάξει δέκα φορές πριν από αυτά. Τότε λοιπόν περίμενα να τα διδάξω για να μπορώ να έχω άποψη. Τώρα πια μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η επιμόρφωσή μας πάνω σε αυτά ήταν  τουλάχιστον ανεπαρκής. Πως , ενώ υπάρχουν σε αυτά κάποια ( πολλά  ) καλά στοιχεία, υπάρχουν και άλλα απαράδεκτα. Τη μερίδα του λέοντος από άποψη δημοσιότητας  πήρε το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού εξαιτίας της ομολογουμένως απαράδεκτης εκείνης φράσης που αφορούσε στη μικρασιατική καταστροφή. Αν ρωτήστε  βέβαια έναν εκπαιδευτικό της τάξης, θα σας πει πως δεν ήταν αυτό ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η τελευταία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.         Ένας μάχιμος εκπαιδευτικός που δουλεύει με αυτά τα βιβλία, θα μπορούσε να σας μιλήσει για παράδειγμα για τα Μαθηματικά της Ε’ που είναι ακατάλληλα! Θα σας έλεγε ακόμη πως η λογοτεχνία και η ποίηση έχουν εξοβελιστεί  από τα νέα βιβλία γιατί, όπως απάντησε σε σχετική ερώτηση μου ένας σχολικός σύμβουλος « ποιος χρειάζεται τη λογοτεχνία και την ποίηση στην καθημερινότητά του;»

   Αν διαβάσετε τα νέα αναλυτικά προγράμματα θα θαυμάσετε τον καινοτόμο σχεδιασμό τους, την ανθρωπιστική τους κατεύθυνση. Θα νομίσετε πως γίναμε επιτέλους Σουηδία! Φευ! Τι να το κάνεις το Θέατρο, τη Μουσική, τα Εικαστικά, χωρίς να διορίσεις θεατρολόγους, μουσικούς, εικαστικούς; Όπως μας έλεγε, χαριτολογώντας, ένας καθηγητής μας στο Πανεπιστήμιο, σε κάποιο διεθνές συνέδριο για την παιδεία, περίμεναν όλοι την ομάδα των Ελλήνων για να τους εξηγήσουν πώς τα κατάφεραν να σχεδιάσουν τόσο ενδιαφέροντα εκπαιδευτικά προγράμματα. Είναι πολύ απλό τους απάντησε εκείνος, δεν τα εφαρμόζουμε!

  Αυτό άλλωστε είναι και το τρωτό σημείο τόσο των βιβλίων όσο και της εκπαίδευσης γενικότερα.

Πώς περιμένουμε να πετύχουν αφού τα σχεδιάζουν άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με την καθημερινότητα ης τάξης. Όσες περγαμηνές κι αν διαθέτει κάποιος δεν μπορεί να σχεδιάσει τίποτα, αν δεν μπει στην τάξη να το εφαρμόσει ή έστω να συνεργαστεί με ανθρώπους που τη βιώνουν.

 Ας είναι! Ευτυχώς που υπάρχει και το « φιλότιμο του δασκάλου », που επικαλούνται κατά καιρούς όλοι οι Υπουργοί Παιδείας. Τελικά δεν έχω καταλάβει ακόμη αν είμαι μια άχρηστη χαραμοφάισσα που κάνω διακοπές με τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου ή αν στο φιλότιμο και στην άσκηση του λειτουργήματός μου στηρίζεται το μέλλον της χώρας!

   Ερχόμαστε λοιπόν και στο σημερινό αγκάθι: το πονεμένο θέμα της αξιολόγησης.

Οι συνδικαλιστές που θα καλέσετε θα σας πουν «όχι στην αξιολόγηση ».Θα έχουν δίκιο ως ένα βαθμό, φοβάμαι όμως πως δε θα μπορούν να σας το εξηγήσουν. Δεν είμαι από τους δασκάλους που αρνούνται να αξιολογηθούν. Για την ακρίβεια κανένας από τους γνωστούς μου δάσκαλους δε θα είχε πρόβλημα με την αξιολόγηση αν του είχαν προηγουμένως εξασφαλιστεί κάποιες προϋποθέσεις, αν υπήρχαν κάποιες δικλείδες ασφαλείας.

   Ο στόχος της αξιολόγησης, όπως έχει σχεδιαστεί ως τώρα, έχει καθαρά τιμωρητικό χαρακτήρα. Η απόλυση και η μισθολογική καθήλωση θα είναι η τιμωρία όσων κριθούν ανάξιοι να διδάσκουν.  Ποιοι άραγε θα κριθούν ως ανάξιοι και με ποια κριτήρια;

Οι πληροφορίες μας ως τώρα, και παρακαλώ ελέγξτε την ακρίβειά τους λένε πως θα υπάρχει ποσόστωση. Δηλαδή σε ένα σχολείο εννέα δασκάλων π.χ.  οι τρεις θα βαθμολογηθούν με Α, οι τρεις με Β και οι υπόλοιποι με Γ. Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί στην περίπτωση που σε ένα σχολείο όλοι είναι συνεπείς ή σε κάποιο άλλο οι περισσότεροι είναι ανεπαρκείς. Ποιοι θα κρίνουν τους κριτές μας; Αν ένας διευθυντής ή ένας σύμβουλος κριθούν ως ανεπαρκείς, θα επιστρέφουν στην τάξη ή θα απολύονται; Αν κάποιος δάσκαλος θεωρηθεί πως χρειάζεται βελτίωση σε ένα τομέα πού και πώς θα επιμορφωθεί ώστε να κριθεί άξιος την επόμενη φορά; Δεδομένου ότι τα διδασκαλεία λειτούργησαν φέτος για τελευταία φορά και τα μεταπτυχιακά προγράμματα στοιχίζουν πολύ ακριβά, ενώ οι εκπαιδευτικές άδειες έχουν ανακληθεί ποιες δυνατότητες μας δίνονται για αυτοβελτίωση;

Πώς θα  ενημερώνομαι πάνω στην επιστήμη μου τη στιγμή που μου στερούν τη δυνατότητα να αγοράσω έστω και ένα βιβλίο που αφορά εκπαιδευτικά θέματα;

    Θα σας δώσω ένα καλό παράδειγμα: τις προάλλες έψαχνα για να συμβουλευτώ ένα βιβλίο γνωστού και καταξιωμένου πανεπιστημιακού δασκάλου. Η τιμή του ήταν 60 ευρώ. Και σας ρωτώ! Ξέρετε πόσους μαρκαδόρους για τον πίνακα αγοράζω με τα χρήματα αυτά ; Πόσες ξυλομπογιές για τα παιδιά μου που έχουν άνεργους γονείς, πόσα λογοτεχνικά βιβλία για τη βιβλιοθήκη της τάξης μου;

  Πώς θα αξιολογηθώ στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση προγραμμάτων φιλαναγνωσίας, χωρίς να μου παρέχουν τη δυνατότητα να έχω βιβλία; Δε μοιάζει λίγο με ανέκδοτο;

    Ξέρετε, έχω την τύχη να εργάζομαι σε ένα σχολείο με εξαιρετικούς συναδέλφους όπου υπάρχει άψογη συνεργασία, όπου ανταλλάσσουμε και μοιραζόμαστε ιδέες και υλικό. Ένα από τα γλυκόπικρα αστεία μας είναι πως με την αξιολόγηση αυτά θα κοπούν.  Ο, τι έχει ο καθένας θα το κλειδώνει σε ένα ντουλάπι και θα κοιμάται με το κλειδί στο μαξιλάρι του.

Τέτοιους δασκάλους θέλετε για τα παιδιά σας; Πεινασμένους, φοβισμένους , απελπισμένους;

Ξέρετε πόσο κουράγιο χρειάζεται να έχεις, για να αφήνεις κάθε πρωί  τα προβλήματά σου πίσω και να μπαίνεις σε μια τάξη παριστάνοντας τη χαρούμενη στους μαθητές σου; Την ίδια στιγμή που έχεις στερήσει ήδη το δικαίωμα της μόρφωσης από τα δικά σου παιδιά. Πρώτα κοπήκαν τα αγγλικά, μετά τα γυμναστήρια και τα κολυμβητήρια…

¨

     Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν κάτι μου λέει πως όλα θα διορθωθούν. Θα απολυθούν δάσκαλοι, τη στιγμή που οι ήδη υπάρχοντες δεν επαρκούν, θα συγχωνευτούν τμήματα (τι 20 παιδιά τι 30; Θα μετράμε τα κεφάλια όπως στα παλιά ασπρόμαυρα γουέστερν. )  Φυσικά οι πρώτοι που θα απολυθούν θα είναι οι « παλιοί ». Ο.κ αυτοί έχουν την εμπειρία αλλά στοιχίζουν πολύ. Ενώ οι νέοι θα κάνουν την ίδια δουλειά με τα μισά χρήματα! Θα είμαι υπερβολική αν πιστεύω πως μετά θα απολυθούν οι ονειροπόλοι, οι οραματιστές; Γιατί αλήθεια ποιος τα χρειάζεται τα όνειρα στην καθημερινότητά του;

 Παράλληλα βέβαια λύνεται και το θέμα της χρηματοδότησης των σχολείων από τους Δήμους. Τα περισσότερα χρήματα θα τα παίρνουν τα σχολεία εκείνα που θα εκπονούν τα περισσότερα εκπαιδευτικά προγράμματα. Λογικό μου φαίνεται. Για να το σκεφτούμε όμως, ένα σχολείο των βορείων προαστίων  είναι στην ίδια αφετηρία με ένα σχολείο πέριξ της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης; Η ακόμη αν εγώ ήμουν σπόνσορας ( είναι γνωστό πως οι σπόνσορες έχουν μπει στα σχολεία ) σε ποιο από τα δυο σχολεία θα προτιμούσα να επενδύσω;

  ‘Άλλο θέμα: Θα αξιολογηθώ με βάση την επίδοση των μαθητών μου, λέει. Θα πρέπει δηλαδή για να σώσω το τομάρι μου να χώσω στα μικρά τους κεφαλάκια αυτό τον αδικαιολόγητα μεγάλο όγκο ύλης; Γνωρίζετε πως η ύλη που υποχρεούμαστε να διδάξουμε είναι μεγαλύτερη από εκείνη της Ιαπωνίας και της Αμερικής; Πραγματικά είναι να αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν η ΝΑΣΑ να μην είναι εξ΄ ολοκλήρου στελεχωμένη από λαμπρά ελληνικά μυαλά!

  Οι δάσκαλοι αγροτικών, απομακρυσμένων ή προβληματικών περιοχών θα αξιολογηθούν και αυτοί με βάση την επίδοση των μαθητών τους; Θα ληφθεί άραγε υπ΄ όψη πως ίσως κάποιοι να μην έχουν δει στη ζωή τους εγκυκλοπαίδεια ( μου έχει συμβεί ) ή δε μιλούν καν ελληνικά; Για να μην πω πως ήδη λιποθυμούν στις τάξεις παιδιά από την πείνα και πιστέψτε με νηστικό αρκούδι ούτε χορεύει, ούτε διαβάζει.

 Είπαν ακόμη  ότι θα αξιολογηθώ με γνώμονα τους στόχους που θα θέσω.

Οι στόχοι μου κύριοι είναι να διαπαιδαγωγήσω γερά παιδιά, ικανά να σταθούν στα πόδια τους και να παλέψουν στην αρένα που τα περιμένει. Να μάθουν να σέβονται τον εαυτό τους και το διπλανό τους, να μάθουν να ακούν και να μοιράζονται! Με ποια κλίμακα μέτρησης θα μετρήσετε την επιτυχία ή την αποτυχία μου στους στόχους αυτούς;

  Μας ζητούν τόσα πολλά την ίδια στιγμή που μας στερούν ακόμη και τα ελάχιστα μέσα που διαθέταμε. Θα πρέπει να αξιολογηθούμε  σύμφωνα με τα κριτήρια μιας ακμάζουσας και δημιουργικής παιδείας, μιας κοινωνίας ευημερούσας  ενώ αυξάνουν τον αριθμό των παιδιών ανά τάξη,  ενώ δεν έχουμε βιβλία και κάνουμε ουρά κάθε πρωί μπροστά σε ένα ασθμαίνον φωτοτυπικό μηχάνημα που αν είχε φωνή θα μας ζητούσε να του κάνουμε ευθανασία!  Μου θυμίζει εκείνο το παλιό ανέκδοτο με το βάτραχο που ενώ του έκοψαν όλα τα πόδια αναρωτιούνταν γιατί δεν πηδάει…

  Το χειρότερο ξέρετε όμως ποιο είναι; Πως μας φέρνουν αντιμέτωπους με την κοινωνία. Με τα παιδιά μας και τους γονείς τους. Αν μας έχουν απομείνει κάποια εφόδια για να συνεχίσουμε αυτά είναι η αγάπη των παιδιών μας και η κατανόηση των γονιών τους. Ένα « ευχαριστώ » κι ένα « κουράγιο » είναι εκείνα που μας δίνουν δύναμη και μας βοηθάνε να κρατάμε ζωντανή την ελπίδα.

  

    Για να τελειώνω, οι πρώτοι μου αξιολογητές είναι οι μαθητές μου. Αυτοί με κρίνουν καθημερινά και, πιστέψτε με, είναι πολύ αυστηροί και δίκαιοι κριτές. Η δεύτερη αξιολογήτριά μου είναι η συνείδησή μου. Κάθε μεσημέρι που τελειώνω το μάθημά μου, σκέφτομαι  τι πέτυχα και τι όχι τη συγκεκριμένη μέρα. Αν τα παιδιά μου δεν κατάλαβαν το μάθημα, αν ήταν ανήσυχα, ψάχνω να βρω τι έκανα λάθος και πώς θα μπορούσα να κάνω το μάθημά μου πιο ενδιαφέρον και πιο ελκυστικό.

  Αυτό εμείς στη γλώσσα μας το λέμε « αυτοαξιολόγηση ». Ποιος από τους κυρίους που μας κυβερνούν το έκανε ποτέ;

  

    Για τρίτο αξιολογητή θα δεχτώ λοιπόν κάποιον που θα έχει κατ’ αρχήν την επιστημονική επάρκεια και την εμπειρία για να κατέχει τη θέση αυτή. Που θα διαθέτει τη  γνώση της τάξης, την ευαισθησία και την αίσθηση της δικαιοσύνης.

     Η πρότασή μου τελικά  για την αξιολόγηση είναι η ίδια που επιθυμώ και για τους μαθητές  μου.

Είναι γνωστό στον κύκλο των δασκάλων πως η βαθμολόγηση είναι ο εφιάλτης μας. Ο βαθμός είτε πρόκειται για γράμμα  ( Α, Β, Γ, Δ ) είτε για αριθμό μοιάζει με αποτύπωμα πύρινης σφραγίδας στα μέτωπα των παιδιών. Δεν προάγει την άμιλλα αλλά τον ανταγωνισμό και δεν έχει ποιοτικά αλλά ποσοτικά χαρακτηριστικά.

Εκείνο που θα ήθελα λοιπόν μια πλήρη περιγραφική αξιολόγηση, όπου θα λαμβάνονται υπ’ οψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του σχολείου και της τάξης μου. Θα ήθελα ο αξιολογητής μου να με εμπνεύσει , να έχει το ρόλο ουραγού και όχι δήμιου.

  Θα ήθελα η αξιολόγησή μου να είναι διαμορφωτική, να μου δείχνει όχι μόνο πού έκανα λάθος αλλά και να με βοηθήσει να βελτιωθώ.

Αυτά όμως είναι πράγματα που θα περίμενε κανείς από ένα κράτος ευνομούμενο. Υπάρχει άραγε κανείς τόσο αφελής που να πιστεύει ότι ένα κράτος που καταρρέει, που ποτέ δεν κατάφερε να εφαρμόσει μια σωστή εκπαιδευτική πολιτική, θα καταφέρει τώρα, σ’ αυτή τη συγκυρία να εφαρμόσει ένα σύστημα δίκαιης και σωστής αξιολόγησης;

 

  Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που θα μου πουν μα πώς, στο εξωτερικό τι γίνεται; Στη Φινλανδία, στη Γερμανία, έστω στη Γαλλία; Θα συμφωνήσω. Όταν θα επιμορφώνομαι σε τακτά χρονικά διαστήματα σε θέματα εκπαιδευτικά, όταν θα έχω ένα λογικό αριθμό παιδιών στην τάξη μου που θα μου επιτρέπει να κάνω μάθημα όπως πρέπει, όταν θα έχω έναν από αυτούς τους περιβόητους διαδραστικούς πίνακες στην τάξη μου, όταν κάθε μαθητής μου θα έχει τη δυνατότητα να δουλεύει  σε έναν Η/Υ ( ο οποίος ­__τι θαύμα_ θα λειτουργεί κιόλας ! ), όταν  θα μπορώ να διδάξω τη Φυσική και τη Χημεία σε εργαστήριο και όχι στη ζώνη του λυκόφωτος, όταν η ύλη που θα έχω να διδάξω θα είναι συμβατή με την ηλικία των παιδιών στα οποία απευθύνεται, όταν θα υπάρχουν στα σχολεία τουλάχιστον τα βασικά  ( δάσκαλοι και βιβλία ) τότε ναι, δέχομαι να αξιολογηθώ. Και πάλι όχι για να απολυθώ αλλά για να γίνω καλύτερη!

   Τελειώνοντας, δε ζητώ τίποτα από την επίσημη πολιτεία. Η προσωπική μου άποψη είναι πως η παιδεία έχει καταρρεύσει ήδη. Ποτέ καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν εφάρμοσε με συνέπεια ένα μακροπρόθεσμο σχεδιασμό στην εκπαίδευση.   Δεν επενδύσαμε ποτέ σ’ αυτήν ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά. Χρόνια σπέρναμεανέμους και τώρα ήρθε η ώρα να θερίσουμε θύελλες.

Η δημόσια εκπαίδευση έχει απαξιωθεί εδώ και χρόνια  και δε θα σωθεί η χαμένη της τιμή με ή χωρίς αξιολόγηση. Η μόρφωση δε θα είναι πια δικαίωμα των πολλών αλλά προνόμιο των λίγων.

  Διάβαζα κάπου πως ο Πρόεδρος Ομπαμα, ρώτησε την Υπουργό Παιδείας της Κορέας πώς έχουν καταφέρει να κάνουν τέτοια άλματα στην παιδεία. Εκείνη του απάντησε ξαφνιασμένη « Μα  είναι απλό, πληρώνουμε τους δασκάλους ».

Δε ζητώ χρήματα τη στιγμή μάλιστα που οι συμπολίτες μου είναι άνεργοι. Ζητώ μόνο να μου αφήσουν ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπρέπεια μου  και να με αφήσουν να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ επειδή την αγαπώ κι όχι για να μην απολυθώ.

            

Υ. Γ Στην προ κρίσης εποχής μάζευα χρήματα για να αγοράσω  έναν προτζέκτορα για την τάξη μου.

Εξακολουθώ να ονειρεύομαι και να βλέπω τον κόσμο χρωματιστό γιατί έχω κάμποσα  στρουμφάκια  που περιμένουν κάθε μέρα να τα καλωσορίσω με χαμόγελο, να τα καθησυχάσω και να τα διαβεβαιώσω πως όλα θα πάνε καλά και πως του χρόνου ο Αη Βασίλης μπορεί να βγει από την εφεδρεία και να επισκεφτεί και το δικό τους σπίτι.

 Υ.Γ 2 Δεν έχει μουσική σήμερα...είμαι θυμωμένη.....

Καλή ανάσταση! Καλή ανάρτηση!

    Ειλικρινά δε βλέπω το λόγο να μην είναι κανείς αισιόδοξος σήμερα παρεκτός και αν είναι αρνί!

Η αλήθεια είναι πως μάλλον γκρινιάζω συχνά τελευταία και ξεχνάω να σας γράψω για όσα όμορφα βλέπω γύρω μου.

    Νομίζω πως στην Αθήνα είναι σε εξέλιξη η επανάσταση του χαμόγελου.Οι άνθρωποι ρομπότ έχουμε αρχίσει να χαμογελάμε αληθινά ο ένας στον άλλο. Όχι ψυχαναγκαστικά, όχι τυπικά ή  αδιάφορα. Χαμογελάμε ολόκληροι με χαμόγελα ζεστά, ανυπόκριτα, καθησυχαστικά.

Κι όταν κάποιος μας κρίνει άξιους να μας τιμήσει με το χαμόγελό του, το εκτιμούμε και του το επιστρέφουμε με όλη μας την ψυχή! Παλιότερα θα τον κοιτάζαμε καχύποπτα και θα τον θεωρούσαμε τουλάχιστον “ανώμαλο”!

Στο ασανσέρ, περιμένουμε τον άλλο και δεν κλείνουμε γρήγορα την πόρτα για να μην προλάβει κανείς να παραβιάσει την ιδιωτικότητά μας. Είμαστε πιο ευγενικοί με τους άλλους, πιο υπομονετικοί. Συνεχίζουμε να αφήνουμε δίπλα στους κάδους ανακύκλωσης ταπεράκια με το φαγητό που μας περίσσεψε, ενώ παλιά δεν το χαλαλίζαμε ούτε για τα αδέσποτα.

Όλα αυτά είναι σπουδαία, αλλά τεχνηέντως έχουμε εκπαιδευτεί για να μην τα βλέπουμε.

   Είμαστε δύσκολος λαός δε λέω μα  πιστεύω πως όσα μας έσυραν στον πάτο του πηγαδιού, είναι εκείνα ακριβώς  που μπορούν να μας τραβήξουν έξω στο φως.

Κατ' αρχήν μπορεί να τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά αλλά πάντα συσπειρωνόμαστε μπροστά στον κοινό εχθρό, για να φαγωθούμε αμέσως μετά με το ίδιο πάθος. Το θέμα λοιπόν είναι πότε θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να αντιληφθούμε πως ο εχθρός μας δεν είναι ο μπάτσος, ο μετανάστης, ο εφοριακός, ο δάσκαλος...

  Επίσης είμαστε φιλότιμοι και ψυχοπονιάρηδες. Πέιτε μου πότε συνέβη μια καταστροφή στην άλλη άκρη της γης και δεν τρέξαμε να βοηθήσουμε, να στείλουμε προμήθειες από το υστέρημά μας. Πόσα παιδάκια δεν χάρισαν το  πενιχρό περιεχόμενο του κουμπαρά τους  για να βοηθήσουν κάποιους αναξιοπαθούντες χιλιάδες μίλια μακριά! Υπήρξαν βεβαίως κι εκείνα τα εγγονάκια, τα θυμάστε φαντάζομαι, που μαζί με τη γιαγιά τους είδαν τα φώτα της δημοσιότητας να στρέφονται πάνω τους, όταν έδωσαν το χαρτζηλίκι τους για να καλυφθεί το δημόσιο έλλειμμμα της χώρας...

Ο. κ το παραδέχομαι ατυχής στιγμή. 

   Για να τελειώνω ας εστιάσουμε στα όμορφα σήμερα. Το πιστεύω πως η αγάπη τα αλλάζει όλα γιατί το έχω δει να συμβαίνει πάμπολλες φορές στη ζωή μου. Δε  θα με πέισει για το αντίθετο καμία τρόικα, κανένας στέρφος πολιτικός νους, κανένας ' αδιάφθορος” δημοσιογράφος.

                                                                                                         

                                                                                          Καλή ανάσταση στις καρδιές μας!

Εννοείται πως έχω μουσική πρόταση και για σήμερα!  Ο original ικαριώτικος, όχι του Πάριου.

Όσοι μπορείτε χορέψτε τον. Οι υπόλοιποι ευφράνετε απλώς τα ώτα σας και να φυλάτε τα νώτα σας, γιατί οι μέρες εξακολουθούν να είναι πονηρές!

Μουσικό διάλειμμα

Αθηναικά και άλλα....

    Ο κανόνας λέει  "  Χριστούγεννα στην πόλη και Πάσχα στο χωριό".
   Είμαι από εκείνους τους άτυχους που δεν έχουν χωριό. Όσο ήμουν παιδί, αν κάποιος με ρωτούσε ποιο θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο για μένα, θα του έλεγα ένα χωριό. Με αληθινές γιαγιάδες, με παιδιά να παίζουν στην πλατεία...
Ανέκαθεν ένιωθα άπατρις. Δεν είμαι από εκείνους τους γηγενείς και αυτόχθονες Αθηναίοιυς που έλκουν την καταγωγή τους από τους παλιούς καιρούς. Κρατάει η σκούφια μου από την Κεφαλλονιά, τη Σκύρο και την Κρήτη με ολίγη από Σμύρνη. Αλλά χωριό χωριό δεν έχω.
Ο γενέθλιος τόπος μου είναι η Αθήνα. Δεν την αγάπησα ποτέ, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη  να κουρνιάσω στην αγκαλιά της όταν τα π΄ργματα ζόριζαν τριγύρω. Δεν τη μίσησα κιόλας αφού  δε χρέωνα το λάθος σ΄εκείνη αλλά στον πελαργό που δεν ήξερε να χρησιμοποιεί το GPS.
  Δεν είναι όμορφη αλλά έχει ομορφιές που σου σφραγίζουν την ψυχή , που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
Για μένα πια η Αθήνα είναι μια χούφτα αγαπημένοι άνθρωποι.
  Να 'μαι πάλι λοιπόν, την ώρα που γεμίζουν τα λιμάνια κι οι σταθμοί και  αδειάζει η πόλη, εγώ να επιστρέφω εκεί απ' όπου πάντα έφευγα.
  Η Αθήνα που βρήκα δεν είναι εκείνη που άφησα. Η υπερφίαλη, η κακόγουστη, η θυμωμένη. Βρήκα μια πόλη κουρασμένη, θλιμμένη, να ζητιανεύει ένα κέρμα, ένα χαμόγελο, μια ελπίδα...
   Πόσο διαφορετική μου φαίνεται πια κάτω από το μικροσκόπιο του περαστικού, του παρατηρητή. Μοιάζει σαν ένα τεράστιο θέατρο με πολλές μικρές σκηνές. Παντού κάτι γίνεται.

  Στο τρένο ένας παππούς  έγινε έξαλλος όταν μπήκαν κάποιοι μετανάστες που έπαιζαν ακορντεόν. Φώναζε, απαιτούσε να φύγουν, να πάνε στη χώρα τους, ζήτησε  να έρθουν οι άνθρωποι της ασφάλειας, καθυστέρησε το τρένο για πέντε ολόκληρα λεπτά.
  Αν το έβλεπες απ' έξω θα μπορούσες άνετα να το σκηνοθετήσεις.
ασπρόμαυρο το σκηνικό, ένα άδειο βαγόνι με σκυφτούς, αμίλητους ανθρώπους και ξαφνικά μουσική! Η μουσική κι οι μουσικοί.
   Το ακορντεόν έγχρωμο. Έπαιζαν ένα κομμάτι του Astor Piazzola και το έπαιζαν τόσο όμορφα. Πόσο ερμητικά κλειστές πρέπει να είναι οι καρδιές μας για να μην ακούνε τη μουσική.

  Την προηγούμενη μέρα είχα δουλειά στο ταχυδρομείο.Κόσμος πολύς, οι υπάλληλοι υπ' ατμόν. Λογαριασμοί περίμεναν να πληρωθούν ( είχαμε  πάρει και το δώρο, βλέπεις ), λαμπάδες να σταλούν σε ανυπόμονα βαφτιστήρια, κάρτες, δέματα!
  Δίπλα μου κάθεται μια κυρία που, εμφανώς σε φάση μανίας, έχει πιάσει την κοπέλα παραπλέυρως και της μιλάει, της μιλάει, της μιλάει ασταμάτητα. Εκείνη υπομονετικά  της έχει παραχωρήσει το αριστερό της αυτί, για να μην την προσβάλει.
  Στη μπροστινή σειρά, κυρία προερχόμενη εκ του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ, διαβάζει. αν το σκηνοθετούσα θα την ήθελα να διαβάζει τουλάχιστον Ντοστογιέφσκι. Στην πραγματικότητα διάβαζε ένα περιοδικό για θέματα υγείας στην ελληνική του έκδοση.
  Στην πρώτη σειρά κύριος γύρω στα πένήντα, καλοστεκούμενος, της πιάτσας με μια περιποιημένη, στιλπνή γκρίζα αλογοουρά...στα νιάτα του θα πρέπει να ράγιζε καρδιές.
  Κάποια στιγμή, η "ξένη" γυρίζει και ζητά ευγενικά από την κυρία πίσω της να μιλάει, αν μπορεί πιο σιγά γιατί δεν μπορεί να διαβάσει. Εκείνη γίνεται έξαλλη κι αρχίζει να της φωνάζει. την ανάγωγη, που ήρθε στη χώρα μας για να μας κλείσει το στόμα. αν θέλει να διαβάσει ας πάει στη χώρα της. Αμάν πια!
  Η "ξένη', ψύχραιμη, παρατηρεί πως δεν είναι θέμα χώρας αλλά θέμα κουλτούρας.
 Η τελευταία  λέξη λειτούργησε ως πυροκροτητής για τον γοητευτικό κύριο της πρωτης σειράς. Πήρε τη σκυτάλη κι άρχισε να  φωνάζει κι αυτός με τησειρά του. Ποια είσαι εσύ που θα μας πεις για την κουλτούρα μας; Γυρίστε όλοι πίσω που μας πίνετε το αίμα;
  Με την ομολογουμένως ψύχραιμη παρέμβαση του διευθυντή η κατάσταση εξομαλύνθηκε. Ο κύριος είχε την τελευταία κουβέντα "από εδώ και πέρα θέλω ησυχία! Τ' ακούσατε; Να μη μιλήσει κανείς είτε Έλληνας είτε ξένος! ".
  Για τα επόμενα λεπτά, η μανιακή κυρία συνέχισε να μιλά αλλά χαμηλόφωνα, η "πέτρα του σκανδάλου" συνέχισε το διάβασμα, ενώ ο πρωταγωνιστήε της τελευταίας πράξης είχε το ήρεμο χαμόγελο του ανθρώπου που έκανε το καθήκον του.
  Στο μεταξύ το ταχυδρομείο έχει γεμίσει και μπροστά του στέκονταο όρθιοι δυο γέροντες. Περίμενα να δω αν η κουλτούρα του θα του υπαγόρευε να τους προσφέρει τη θέση του, αλλά φευ!
  Ο κόσμος έχει τρελλαθεί, έχει αγριέψει, είμαστε έτοιμοι να φαγωθούμε μεταξύ μας σαν τα σκυλιά, γιατί;
    Ευτυχώς η πραγματικότητα έχει δύο όψεις. υπάρχει και η αισιόδοξη πλευρά.
Πιάσανε, λέει,μετά το Γαβαλά τον Τσοχατζόπουλο. Μετά το Λάκη, ο Άκης. Για να μη λένε πως κανείς δεν πληρώνει το λογαριασμό σ΄ αυτή τη χώρα.
Όσο τον σκέφτομαι το μαύρο στο κελλί 33, να τρώει χυλό και βρώμικο ψωμί και να τραγουδάει ρεμπέτικα με το μπαγλαμαδάκι...αλλά έφταιξε, δεν έφταιξε;
  Ο επόμενος παρακαλώ!

Δεν έχω τίποτα με τους πολιτικούς, παιδιά. Αυτοί τη δουλίτσα τους κάνουν και την κάνουν καλά. Εμείς τι κάνουμε;

 
  Υ.Γ Μουσικούλα από μια άλλη πόλη ιδιαίτερη κι αγαπημένη...

 Καλή ανάσταση!

Καλημέρα

      Επειδή υπάρχουν ακόμη πράγματα να μας εμπνέουν κι αν πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν φταίμε εμείς που τα προσπερνάμε...
      Άνοιξη επιτέλους, μυρωδιές που είχαμε ξεχάσει για να διώχνουν μακριά τη δυσωδία! Ποίηση, με αποδεδειγμένες θεραπευτικές ιδιότητες και βιβλιοθεραπεία ( γι' αυτήν άκουσα πρόσφατα ).
Ήλιος και θάλασσα, να περπατήσουμε ξυπόλητοι στην άμμο για να γειώσουμε την αρνητική μας ενέργεια και μουσική, πολλή μουσική!
Όποιος δεν έχει θάλασσα ας βγει στο βουνό να αγκαλιάσει ελιές.
Από τη φίλη μου την Ελβετίδα το έμαθα κι αυτό: απόρησε μια μέρα που δεν το ήξερα. " Τι; Είστε στην Ελλάδα και δεν αγκαλιάζετε ελιές; "
   Αν  λοιπόν σας έχουν απομείνει πέντε δέκα ρίζες και δεν τις σκοτώσατε για να πάρετε την επιδότηση, καλέστε και τους φίλους σας, αγκαλιάστε τις και κάντε πικ νικ στη σκιά τους με ό,τι σας  είναι βρισκούμενο.
    Να μην ξεχνάμε να χαμογελάμε, να μαθαίνουμε απ' τα παιδιά και να λέμε τα όμορφα πράγματα που μας έρχονται στο νου, να μην ντρεπόμαστε! 

Είναι στ' αλήθεια σκοτεινά ή κάποιος έσβησε το φως;

Αρχίζω να αμφιβάλλω για την πνευματική μου ακεραιότητα. Κι αυτό γιατί μου είναι πιο ανώδυνο να αμφισβητήσω τον εαυτό μου απ’ ότι όλους τους άλλους.

   Χθες μόλις μια φίλη από την Ελβετία, τη χώρα των παχιών αγελάδων, μου έγραφε πως δεν το πιστεύει πως τους επιτρέπουμε να μας αφανίζουν. Μια και έχει ζήσει ένα διάστημα στην Ελλάδα γνωρίζει τον έντονο χαρακτήρα μας και ξέρει από πρώτο χέρι  πως ό Έλλην το ζυγό δεν τον σηκώνει….

     Αν τον προσπεράσεις στο δρόμο, ναι. Αν του φας τη σειρά στην τράπεζα, ναι. Σε τέτοιες περιπτώσεις μετατρέπεται σε ταύρο σε υαλοπωλείο! Φυσικά άφησα απ’ έξω  την ακραία περίπτωση που θα  του καταπατήσεις κάνα δυο μέτρα στο χωράφι. Εκεί μπορεί εξαιτίας του έντονου μεσογειακού μας ταμπεραμέντου να γίνει φονικό. Προσπαθούσα κι εγώ να της εξηγήσω πως είμαστε πολύ ελαστικοί και γενναιόδωροι σε άλλες περιπτώσεις.

Αν θίγεται η αξιοπρέπειά μας, αν αμφισβητείται η πνευματική μας ακεραιότητα, αν υποθηκεύεται το μέλλον μας, τότε επιδεικνύουμε μια στωικότητα αξιοθαύμαστη και περιμένουμε απλά να γυρίσει ο τροχός! Επειδή δε είμαστε και χριστιανοί ορθόδοξοι, ενίοτε γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο.

     Να δες τώρα.. Όχι μόνο δε διαμαρτυρόμαστε που οι εγχώριοι τύραννοι εκχωρούν την εδαφική και την εθνική μας ακεραιότητα και  μετρούν αμέριμνοι τα ψηφαλάκια  και τα ποσοστά τους αλλά τους διευκολύνουμε κιόλας!

Στους δύο που σκοτώνουν, ο ένας αυτοκτονεί! Πού να το φανταζόταν η Τρόικα  πως θα έβρισκε τέτοιους πειθήνιους πελάτες!

     Το μόνο που με σώζει είναι που δεν έχω τηλεόραση. Γι αυτό έχασα ευτυχώς τις απόψεις των πραγματογνωμόνων πως ο ηλικιωμένος που αυτοκτόνησε είχε κατάθλιψη. Έτσι εξηγείται άλλωστε, κατά την άποψη μεγαλοδημοσιογράφου το γεγονός πως δεν τήρησε το σαβουάρ βιβρ της αυτοκτονίας και μας επέβαλε το θάνατό  του, μέρα μεσημέρι στην κεντρικότερη πλατεία της Αθήνας. Τώρα που είναι επιτέλους άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν για να μην πω για τους τουρίστες που τους περιμένουμε πώς και ως για να τονωθεί η οικονομία της χώρας.

Το άκουσα και σε συζητήσεις σήμερα. Σε μια χώρα βυθισμένη σε βαθιά κατάθλιψη αυτοκτόνησε κι ένας παππούς!!

       Εγώ πάλι γιατί πιστεύω πως ο άνθρωπος αυτός ήταν καλύτερα από όλους εμάς που υπομένουμε το Γολγοθά μας σαν να μας αξίζει για τον πρότερο έκλυτο βίο μας;

Γιατί θεωρώ πως αν αυτός ο άνθρωπος δεν είχε σώας τας φρένας θα αυτοκτονούσε διακριτικά στο σπίτι του ή έστω στο Μετρό; Είναι άλλωστε κοινό μυστικό μεταξύ μας, στο κλεινόν άστυ  γιατί  « η λειτουργία του συρμού διακόπτεται προσωρινά », τόσο συχνά τώρα τελευταία. Η θα είχε προτιμήσει έστω μια πιο ήσυχη πλατεία για  να μη χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του, λέω τώρα …

       Αν ήταν έτσι όμως κανείς δε θα μάθαινε τίποτα. Γιατί όλοι αυτοί οι κύριοι που είναι αμετακίνητοι στις θέσεις τους και πληρώνονται ακόμη, είναι γιατί κάνουν καλά τη δουλειά τους. Υφαίνουν νυχθημερόν τον γλοιώδη ιστό τους και μέσα από αυτόν να μας παρουσιάζουν την πραγματικότητα, τόσο πειστικά που στο τέλος να λέμε « δεν μπορεί, λάθος θα έκανα ».

       Νοστάλγησα την αθώα  Σελήνη του Φώσκολου,  τη « Λάμψη », το « Καλημέρα

ζωή ». Ευτυχώς που υπάρχουν και οι τούρκικες σειρές.

Δεν έχω τίποτα με τους Τούρκους. Μια χαρά τα πάμε πια. Κι όταν η συγκυρία το είχε φέρει να είναι αυτοί από πάνω δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από όσα κάνουν τα άλλα σκυλιά τώρα.

Και τότε έκλειναν σχολεία και τώρα κλείνουν. Κα τότε οι πλούσιοι μόνο είχαν πρόσβαση στη μόρφωση και τώρα το ίδιο. Και τότε οι μορφωμένοι Έλληνες έφευγαν για το εξωτερικό όπως και τώρα. Και τότε οι πρόκριτοι και οι προεστοί τα κάνανε πλακάκια με τον εχθρό και την περνάγαν τζάμι και τώρα επίσης.