Καλή ανάσταση! Καλή ανάρτηση!

    Ειλικρινά δε βλέπω το λόγο να μην είναι κανείς αισιόδοξος σήμερα παρεκτός και αν είναι αρνί!

Η αλήθεια είναι πως μάλλον γκρινιάζω συχνά τελευταία και ξεχνάω να σας γράψω για όσα όμορφα βλέπω γύρω μου.

    Νομίζω πως στην Αθήνα είναι σε εξέλιξη η επανάσταση του χαμόγελου.Οι άνθρωποι ρομπότ έχουμε αρχίσει να χαμογελάμε αληθινά ο ένας στον άλλο. Όχι ψυχαναγκαστικά, όχι τυπικά ή  αδιάφορα. Χαμογελάμε ολόκληροι με χαμόγελα ζεστά, ανυπόκριτα, καθησυχαστικά.

Κι όταν κάποιος μας κρίνει άξιους να μας τιμήσει με το χαμόγελό του, το εκτιμούμε και του το επιστρέφουμε με όλη μας την ψυχή! Παλιότερα θα τον κοιτάζαμε καχύποπτα και θα τον θεωρούσαμε τουλάχιστον “ανώμαλο”!

Στο ασανσέρ, περιμένουμε τον άλλο και δεν κλείνουμε γρήγορα την πόρτα για να μην προλάβει κανείς να παραβιάσει την ιδιωτικότητά μας. Είμαστε πιο ευγενικοί με τους άλλους, πιο υπομονετικοί. Συνεχίζουμε να αφήνουμε δίπλα στους κάδους ανακύκλωσης ταπεράκια με το φαγητό που μας περίσσεψε, ενώ παλιά δεν το χαλαλίζαμε ούτε για τα αδέσποτα.

Όλα αυτά είναι σπουδαία, αλλά τεχνηέντως έχουμε εκπαιδευτεί για να μην τα βλέπουμε.

   Είμαστε δύσκολος λαός δε λέω μα  πιστεύω πως όσα μας έσυραν στον πάτο του πηγαδιού, είναι εκείνα ακριβώς  που μπορούν να μας τραβήξουν έξω στο φως.

Κατ' αρχήν μπορεί να τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά αλλά πάντα συσπειρωνόμαστε μπροστά στον κοινό εχθρό, για να φαγωθούμε αμέσως μετά με το ίδιο πάθος. Το θέμα λοιπόν είναι πότε θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να αντιληφθούμε πως ο εχθρός μας δεν είναι ο μπάτσος, ο μετανάστης, ο εφοριακός, ο δάσκαλος...

  Επίσης είμαστε φιλότιμοι και ψυχοπονιάρηδες. Πέιτε μου πότε συνέβη μια καταστροφή στην άλλη άκρη της γης και δεν τρέξαμε να βοηθήσουμε, να στείλουμε προμήθειες από το υστέρημά μας. Πόσα παιδάκια δεν χάρισαν το  πενιχρό περιεχόμενο του κουμπαρά τους  για να βοηθήσουν κάποιους αναξιοπαθούντες χιλιάδες μίλια μακριά! Υπήρξαν βεβαίως κι εκείνα τα εγγονάκια, τα θυμάστε φαντάζομαι, που μαζί με τη γιαγιά τους είδαν τα φώτα της δημοσιότητας να στρέφονται πάνω τους, όταν έδωσαν το χαρτζηλίκι τους για να καλυφθεί το δημόσιο έλλειμμμα της χώρας...

Ο. κ το παραδέχομαι ατυχής στιγμή. 

   Για να τελειώνω ας εστιάσουμε στα όμορφα σήμερα. Το πιστεύω πως η αγάπη τα αλλάζει όλα γιατί το έχω δει να συμβαίνει πάμπολλες φορές στη ζωή μου. Δε  θα με πέισει για το αντίθετο καμία τρόικα, κανένας στέρφος πολιτικός νους, κανένας ' αδιάφθορος” δημοσιογράφος.

                                                                                                         

                                                                                          Καλή ανάσταση στις καρδιές μας!

Εννοείται πως έχω μουσική πρόταση και για σήμερα!  Ο original ικαριώτικος, όχι του Πάριου.

Όσοι μπορείτε χορέψτε τον. Οι υπόλοιποι ευφράνετε απλώς τα ώτα σας και να φυλάτε τα νώτα σας, γιατί οι μέρες εξακολουθούν να είναι πονηρές!