Φτάνει πια!

Ας  το πάρουμε απόφαση πως οι Έλληνες πλεονάζουν. Το σχολείο έκλεισε λέει αλλά οι γονείς και οι μαθητές δε νοιάζονται γι΄αυτό. Ρωτάνε για τα τρόφιμα που δίνονταν μέσω του σχολείου.Ας μην έχουν σχολεία και καθηγητές. Τα τρόφιμα όμως; Τα τρόφιμα θα εξακολουθήσουν να δίνονται από τα κλειστά σχολεία; Τι να την κάνεις την Ιστορία, τη Λογοτεχνία, τα Μαθηματικά αν δεν έχεις να φας; ούτε λόγος φυσικά για ειδικότητες. Ξένες γλώσσες; Γυμναστική; Πληροφορική; Θέατρο; Εικαστικά; Ραπανάκια για την όρεξη;
Στο σχολείο που δούλευα οι καλοπληρωμένοι δάσκαλοι ντρέπονταν να φάνε το κολατσιό τους στο διάλειμμα μπροστά στα παιδιά και κρύβονταν στο γραφείο για να μην προκαλούν. Πολλοί άλλοι μαζεύουν ρούχα και παιχνίδια για τους μαθητές τους. Είναι οι ίδιοι που, χρόνια τώρα, ακόμη και τότε που νομίζαμε πως τα πράγματα πήγαιναν καλά, πλήρωναν μόνοι τους από το υστέρημά τους για την υλικοτεχνική υποδομή της τάξης τους. Είναι εκείνοι που στελέχωναν οι ίδιοι τις Βιβλιοθήκες των σχολείων τους, που δούλευαν σκληρά και τα απογεύματα και στις διακοπές τους( ποιος ξέρει πως οι δάσκαλοι δουλεύουν και στο σπίτι; ). Είναι εκείνοι που ξεχρεώνουν έναν Η/Υ σε πέντε χρόνια, γιατί ο μισθός δε φτάνει αλλά χωρίς αυτόν δεν μπορούν να δουλέψουν. Τον κουβαλάνε μάλιστα στο σχολέιο καθημερινά γιατί τη στιγμή που στην Ολλανδία ανοίγουν τα σχολεία "Steeve Jobs", στην Ελλάδα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη δέκα δάσκαλοι μαλλιοτραβιούνται για έναν ετοιμοθάνατο υπολογιστή.  Είναι εκείνοι που βραβεύτηκαν,όπως η Αγγελική Καμπούρη, καθηγήτρια του 1ου ΕΠΑΛ Νέας Ιωνίας, για  την καινοτόμα δράση τους   και τώρα περισσεύουν. Όχι πως κρίθηκαν ανάξιοι ως δάσκαλοι, απλά περισσεύουν σ΄έναν κόσμο που δεν έχει θέση για όλους.( http://panosz.wordpress.com/2013/07/21/success-story-10/ )

... και σε πέντε έξι εβδομάδες και σε πέντε έξι εβδομάδες,

σωθήκαν ό ό όλες οι τροφές, σωθήκαν ό ό όλες οι τροφές

και τότε ρίξανε τον κλήρο και τότε ρίξανε τον κλήρο,

να δούνε ποιος ποιος, ποιος θα φαγωθεί 

να δούνε ποιος ποιος, ποιος θα φαγωθεί

κι ο κλήρος πέφτει...

Αφιερωμένο το παιδικό τραγουδάκι ( μια και περί παιδείας ο λόγος ) σε όλους εκείνους, όλους όμως κάθε χρώματος και απόχρωσης, που δε θα λείψει ποτέ από τα παιδιά τους το φαγητό και το παιχνίδι, που δε θα χρειαστεί να νοσηλευτούν σε διαλυμένα νοσοκομεία, που δε θα τους περάσει ποτέ από το μυαλό να κρεμαστούν από τις πανάκριβες γραβάτες τους. Παράξενο δεν είναι που από τις χιλιάδες αυτοκτονίες που έχουμε ακούσει, ούτε μια δεν αφορά κάποιον ιθύνοντα ή την οικογένειά του; Οι Ερινύες που είναι ρε παιδιά, απεργούν ή έχουν πάρει μίζα για να κάνουν το κορόιδο και λιάζονται σε καμιά παραλία;

 Αφιερωμένο επίσης σε όλους εμάς που εξακολουθούμε να βλέπουμε κόκκινο, πράσινο, γαλάζιο ένα κόσμο μαύρο κι άραχλο. Που δεν είμαστε μια γροθιά γιατί έχουμε λέει διαφορετικό ιδεολογικό πλαίσιο... Που δε διδαχτήκαμε τίποτα από την ιστορία μας κι εξακολουθούμε να είμαστε έρμαια των λαθών μας και των παθών μας...

Ντου γιου σπικ γκρικ;

Με μπερδεύουν λίγο οι λέξεις τελευταία κι ας θεωρούνταν το δυνατό μου σημείο, ένεκα γαρ τριτοδεσμίτισσα!
Κατ΄αρχήν η "κινητικότητα"! Τι ωραία λέξη! Σε παραπέμπει στη δράση, την εξέλιξη, την αλλαγή. Σου θυμίζει κύματα, νερό που κυλάει, σύννεφα που τρέχουν... Τελευταία ακούω κινητικότητα και με πιάνει σύγκρυο. Αυτόματα μου έρχονται στο μυαλό αγχόνες, βάλτοι, τούνελ σκοτεινά, άνθρωποι με κουκούλες και προτεταμένα χέρια, άνθρωποι χαμένοι με σφραγισμένα με αριθμούς τα χέρια τους.1821, 1822,1823...Πόσοι ακόμη πρέπει να χαθούν; Πόσοι; Γιατί; Για να σωθούν οι υπόλοιποι; Για να σωθεί η χώρα;
Από τη " διαθεσιμότητα " πάλι, η μόνη ερμηνεία που είχα κρατήσει ήταν η δυνατότητα διάθεσης και δη η ερωτική διαθεσιμότητα. Καλοκαιράκι ήρθε, ταξίδια ( λέμε τώρα ), έξοδοι, γνωριμίες, φλερτ...
Πάει κι αυτό!  Διαθεσιμότητα= πάπαλα, καπούτ, σε φινί. αλέ. Κομπρενέ;
Η διαθεσιμότητα είναι μια βαριά μεταλλική πόρτα που κλείνει πίσω σου απότομα, αιφνιδιαστικά κι αφήνει απ' έξω τις ελπίδες σου, τα όνειρά σου, την αξιοπρέπειά σου, τις δυνατότητες, τις πιθανότητες, το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου.
Πρέπει να κάνω update στο προσωπικό μου λεξικό γιατί αλλιώς μαζί με τα υπόλοιπα προβλήματα θα αποκτήσω και πρόβλημα επικοινωνίας!

Μαθήματα ελληνικής υστερίας...

Καημένε Άλμπερτ, δεν έχουν αλλάξει και πολλά από την εποχή σου, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο...

Οι κουβέντες για την αξιολόγηση έχουν πάψει, προφανώς γιατί βρέθηκαν νέοι, εναλλακτικοί τρόποι για να εκπαραθυρωθεί κόσμος. Άμεσοι, αποτελεσματικοί. διάφανοι!

 Κανονικά θα έπρεπε να ευγνωμονούμε τους υπεύθυνους που σκέφτηκαν κι άλλους τρόπους για εμάς και σώζουν την αξιοπρέπεια και την τιμή μας γιατί, πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ, για ένα κούτελο ζούμε!

Το ίδιο είναι να εκδιωχθείς επειδή δεν κρίθηκες άξιος και το ίδιο επειδή απλά ήρθε η σειρά σου να αλεστείς στην κιμαδομηχανή; Έτσι τουλάχιστον μπορείς να αντικρίσεις στα μάτια τους πρώην μαθητές σου. Μπορείς να είσαι περήφανος που αποτελείς έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα όλων εκείνων που βοήθησαν αυτή τη χώρα να μη βουλιάξει στους αιώνες, παρά τους αλλεπάλληλους κλυδωνισμούς. Που έγινες κι εσύ ένας Κολοκοτρώνης ( δε μιλάω για την υγρή τρύπα που σε φυλάκισαν  στο Ναύπλιο ), ένας Νικήτας Σταματελόπουλος ( δε λέω για τη σύνταξη που σου αρνήθηκαν, για την άδεια επαιτείας τις Παρασκευές έξω από το ναό της Ευαγγελιστρίας, που τόσο γενναιόδωρα σου χαρίστηκε, μιλάω ), μια Μαντώ Μαυρογένους  έστω  (που πέρασες τα γεράματά σου σε απόλυτη ένδεια, προσπαθώντας να πείσεις το ελληνικό κράτος πως δεν ήσουν έφεδρη, πολλώ δε μάλλον χήρα, αφού δεν είχες παντρευτεί ποτέ ). 

Έχεις χάρη λοιπόν και ζεις, αγαπητέ και μην βαρυγκομάς. Εκτός, αν προτιμούσες τη μοίρα στης Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας που της απονεμήθηκε ο βαθμός του " ναυάρχου ", μετά θάνατον  βεβαίως βεβαίως. Το ελληνικό κράτος ανέκαθεν έδειχνε ιδιαίτερη ευαισθησία στους νεκρούς. Άλλωστε το πιστοποιητικό θανάτου είναι το υπ΄αριθμόν 1 δικαιολογητικό που μπορεί να οδηγήσει πάραυτα στη δικαίωση του Έλληνα πολίτη.Γι' αυτό σου λέω, μη γκρινιάζεις. Υπάρχουν και χειρότερα...

Στα πλαίσια της εξυγίανσης και της αναδιάρθρωσης λοιπόν , καταργούνται ειδικότητες και απολύονται εκπαιδευτικοί της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Με ποια κριτήρια δε γνωρίζω. Γνωρίζω όμως πως τόσα χρόνια συζητούσαμε για το έλλειμμα που έχουμε στην τεχνολογική εκπαίδευση, για την ευκολία των μαθητών μας να λύνουν τύπους και εξισώσεις στα χαρτιά αλλά να μη διαθέτουν την ίδια άνεση όταν πρόκειται να δέσουν τα κορδόνια τους ή να συναρμολογήσουν ένα τραπεζάκι του IKEA. 

Αφού λοιπόν η τεχνολογική εκπαίδευση ήταν ανεπαρκής, ας την καταργήσουμε εντελώς. Το να την καταστήσουμε επαρκή θα ήτο χρονοβόρον, πολυδάπανον και ασύμφορον δια τους δανειστάς μας, ο Θεός να τους έχει καλά!

Κι όσο για τα παιδιά που θα έκλιναν προς τα εκεί, ε μικρά είναι, ας αλλάξουν κατεύθυνση κι ας πάρουν θεωρητική. Στο κάτω κάτω τι εξάγουμε; Παρελθόν και φιλοσοφία, τζατζίκι, μουσακά κι από Καζαντζάκη το συρτάκι του Ζορμπά. Αυτά τα μαθαίνεις και σε ταχύρρυθμο τμήμα, λίγο πριν έρθουν τα ξενάκια μας για τις διακοπές τους...

Και τώρα, για να είμαστε δίκαιοι, πάρτε όλοι σειρά και δοκιμάστε να σκαρφαλώσετε στο δέντρο.!

Ένας αλλιώτικος σαμάνος

Τον Fortino Samano μου τον σύστησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μέσα από το ομώνυμο τραγούδι του. 

Αν συναντούσα τη φωτογραφία του πιο πριν, θα την προσπερνούσα. Ο Fortino Samano λοιπόν , ο Μεξικανός υπολοχαγός του Ζαπάτα,  είναι εδώ και μας κοιτά με το παγωμένο χαμόγελό του από το 1917 και εις το διηνεκές...Δευτερόλεπτα πριν την εκτέλεσή του ζήτησε ένα τσιγάρο και πόζαρε ακουμπισμένος σε ένα πέτρινο τοίχο, χαμογελώντας άφοβα στο φακό του Agustin Victor-Casasola.

Ήταν η τελευταία του φωτογραφία πριν την εκτέλεσή του από τον ομοσπονδιακό στρατό. 

Ο Βραζιλιάνος φωτογράφος Salgado έγραψε για λεζάντα στη φωτογραφία αυτή: «Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο πριν από την εκτέλεσή του. Βλέπουμε έναν άνθρωπο σε ειρήνη με τον εαυτό του και με τον θάνατο». 

Χάζεψα πολλές φορές τη φωτογραφία αυτή προσπαθώντας να φανταστώ τι να ένιωθε αυτός ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω αν ο Σαλγάδο έβαλε την αληθινή λεζάντα ή εκείνη που εκείνος θεωρούσε ως τέτοια. Δεν γνωρίζω καν, αν τελικά ο αγαπημένος μου " ποιητής " έγραψε στίχους που να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του Σαμάνο ή τη δική του...

Συχνά τον σκέφτομαι τελευταία το " σαμάνο ". Τον σκέφτομαι κάθε φορά που η ζωή με κουτουλάει και προσπαθεί να με ξυπνήσει. Τον σκέφτομαι την ώρα που η δική μου, η δική σας πραγματικότητα εισβάλλει στα όνειρά μου και τα στραγγαλίζει στην κούνια τους, τον σκέφτομαι κάθε φορά που παρακολουθώ την ΕΡΤ , έστω από τις συχνότητες που της έχουν παραχωρηθεί, γιατί το φάντασμα της ΔΤ δεν αντέχω να το δω.Τον σκέφτομαι όταν αντικρίζω  τα μάτια των μαθητών μου που παρά τις καλές προθέσεις μου πιστεύω κατά βάθος πως θα γίνουν βορά στους λύκους... 

Τον σκέφτομαι όταν βλέπω στους δρόμους που κάποιοι διαδηλώνουν άλλοι να ψωνίζουν αμέριμνοι από το υστέρημά τους ρουχαλάκια του συρμού φτιαγμένα από παιδικά χέρια που ποτέ δε θα αγκαλιάσουν κούκλα ή από εργάτες χωρίς όνομα, χωρίς ζωή,στοιβαγμένους σε υπόγεια κολαστήρια. Ουδείς αναντικατάστατος.

Δεν ξέρω τελικά ποιος είναι πιο ευτυχισμένος: Ο Fortino Samano ή η καλοχτενισμένη κυρία που δίπλα μου στην παραλία διάβαζε το " λοιπόν " συμπάσχοντας με ξένα πάθη, αρνούμενη πεισματικά να πιτσιλιστεί έστω από την 

ανάγωγη  θάλασσα που απειλούσε να της καταστρέψει τη μιζανπλί.

Σήμερα έχει πορείες παντού. Ο κόσμος προσπαθεί να ξεπεράσει το φόβο του και να δηλώσει πως είναι εκεί, πως υπάρχει, πως στις δικές του πλάτες παίζεται αυτό το τραγικό θέατρο που μετρά ήδη πολλά θύματα.

Πρέπει να απολυθούμε οι ίδιοι για να τολμήσουμε; Πρέπει να αυτοκτονήσουν οι φίλοι μας, να πεθάνουν οι γονείς μας από ελλιπή περίθαλψη, να μεταναστεύσουν τα παιδιά μας ( αν είναι τυχερά ) , για να αφήσουμε την ψεύτικη ασφάλεια του καναπέ μας;

Φοβάμαι κι εγώ. Φοβάμαι πολύ μη χάσω τη δουλειά που τόσο αγαπώ και που μου επιτρέπει να διατηρώ κάποια ίχνη αξιοπρέπειας. Φοβάμαι μην αρρωστήσουν οι δικοί μου και δεν μπορώ να τους βοηθήσω. Φοβάμαι να ανοιχτώ στο διπλανό μου γιατί δεν ξέρω ποιος είναι στ' αλήθεια, γιατί δεν ξέρω πώς θα του φανώ.

Δεν είμαι γεννημένη επαναστάτρια. Φοβάμαι χίλια πράγματα κι ας ξέρω πως το αγαπημένο έδεσμα των φόβων μου είναι τα όνειρά μου.

Φοβάμαι το σκοτάδι, τις κατσαρίδες, το ταξίδι με το λεωφορείο μα πιο πολύ από όλα φοβάμαι μη χάσω τον εαυτό μου. Μην αναγκαστώ να κάνω και να πω πράγματα που δεν τα πιστεύω για να επιβιώσω, για να σώσω το τομάρι το δικό μου κι όσων αγαπώ. 

Φοβάμαι μήπως, όταν θα έρθει κι η δική μου σειρά για το εκτελεστικό απόσπασμα ( γιατί θα έρθει ), δε θα μπορέσω να απολαύσω ένα τελευταίο τσιγάρο, δε θα τολμήσω να κοιτάξω στα μάτια το φακό, δε θα 'χω λόγο να χαμογελάσω...

 Ο Φορτίνο Σαμάνο

καπνίζει και σκέφτεται:

Είμαι ό,τι δεν έζησα,

είμαι η βροχή που θα 'ρθει

να δροσίσει άγνωστων

γυναικών το κορμί.

Ο στρατιώτης με τ' όπλο
σημαδεύει και σκέφτεται:
Με μια κίνηση απλή
θα του κλέψω ό,τι έχει ζήσει.

Είμ' ένας μικρός θεός,

είμ' ένα στοιχειό.
Το τελευταίο τσιγάρο

κι εκείνο σκέφτεται:

Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ

σε παιδιά που ξεφαντώνουν

Ο καιρός θα χάνεται

ώσπου κάποιο απ' αυτά

θα φωνάξει "λιμπερτά".

Κι όπως θα κοιτάει τις κάνες

θα βρεθώ στα χείλη του

σαν τσιγάρο ξανά.

Μη σωπαίνεις, δάσκαλε!

Δύσκολη μέρα σήμερα. Σωπαίνει ο δάσκαλος μα όχι για ν' ακούσει το πουλί...Σωπαίνει για να μην απολυθεί. Μη και φανεί πως θέλει να ΄ναι ελεύθερος, μην κι ακουστεί πως σπέρνει σπόρους καρπών απαγορευμένων. Ο δάσκαλος είναι εχθρός. Η παιδεία δεν είναι αγαθό των πολλών αλλά δικαίωμα των προνομιούχων. Αλλιώς πώς εξηγείται πως την ίδια στιγμή που κλείνουν τα δημόσια σχολεία, απολύονται δάσκαλοι και καταργούνται ειδικότητες, οι αρμόδιοι εγκαινιάζουν ιδιωτικά ΙΕΚ; Ευτυχώς εξαιρέθηκαν της απόλυσης όσοι εργάζονται στα κομματικά και τα πολιτικά γραφεία. Οι δάσκαλοι της τάξης περισσεύουν, οι χαρτοκώληδες των γραφείων τους όμως χρειάζονται ακόμη. Γιατί η δουλειά εκεί δεν έχει πέσει, γιατί τα μαγαζάκια τους είναι τα μόνα ανοιχτά στην πιάτσα...

Προσπαθώ να κρατηθώ από όσα όμορφα πράγματα έχω φυλάξει βαθιά μέσα μου, για να μην με παρασύρει το ρεύμα, για να μην ξεχάσω ποια είμαι, για να μη με αναγκάσει ο φόβος να αρνηθώ πριν " ο αλέκτωρ λαλήσει τρις ", ό,τι πιο πολύ αγάπησα. Μια τέτοια μαγική στιγμή ήταν, όταν στο τέλος της χρονιάς διάβασα στα πιτσιρίκια μου το απόσπασμα από την " αναφορά στο Γκρέκο " του Καζαντζάκη. Όχι από το σχολικό βιβλίο  βέβαια... 

Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και τα παράθυρα ορθάνοιχτα. Τα αγρίμια μου ήταν τόσο ήσυχα ...Μου έχει συμβεί πολλές φορές με τον Καζαντζάκη να με ακούνε ακόμη κι εκείνα τα παιδιά που λες πως δε θα νοιάζονταν ποτέ.

Όταν τελείωσα το διάβασμα, άρχισε να κελαηδάει ένα κοτσύφι στο δέντρο έξω από την τάξη μας, τόσο καθαρά σαν να' ταν βαλτό.

Τα μάτια άνοιξαν διάπλατα και  οι φήμες για τις μαγικές μου ικανότητες ενισχύθηκαν . Δεν ακούστηκε ούτε ψίθυρος, να μη χαλάσει το όνειρο. Μόνο όταν πέταξε το κοτσύφι αρχίσαμε να μιλάμε όλοι μαζί σαν να θέλαμε να σιγουρευτούμε πως στ' αλήθεια είχαμε ζήσει τούτο το θαύμα! 

Σώπα, δάσκαλε!

 

Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη. Αυτός είχε μανία με την καθαριότητα. Κάθε μέρα επιθεωρούσε τα χέρια μας, τα’ αυτιά μας, τη μύτη, τα δόντια, τα νύχια. Δεν έδερνε, δεν παρακαλούσε, μα έλεγε:

-Ζώα, αν δεν πλένεστε κάθε μέρα με σαπούνι, δε θα γίνετε ποτέ σας ανθρώποι. Τι θα πει μαθές άνθρωπος; Αυτός που πλένεται με σαπούνι. Τα μυαλό δε φτάνει, κακομοίρηδες, χρειάζεται και σαπούνι. Πώς θα παρουσιαστείτε στο Θεό με τέτοια χέρια; Πηγαίνετε έξω στην αυλή να πλυθείτε.

Ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη. Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο. Γιατί πολύ αγαπούσαμε τον πετροπόλεμο και συχνά πηγαίναμε στο σκολειό με το κεφάλι σπασμένο.

Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:

-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ

Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Αν...

Ο Κίπλινγκ συμπληρώνει το Βάρναλη κι ο Βάρναλης τον Κίπλινγκ. Διαβάστε με όποια σειρά θέλετε, ανάλογα με το αν βλέπετε το ποτήρι σας μισοάδειο ή μισογεμάτο.

Ο Γκάντι πάλι έλεγε πως ευτυχία είναι να βρίσκονται σε αρμονία τα λόγια σου, οι σκέψεις σου και οι πράξεις σου... 

Αναρωτιέμαι: θα ΄ταν διαφορετικός ο κόσμος αν οι γονείς μας κι οι δάσκαλοί μας μας μεγάλωναν μαθαίνοντάς μας πώς να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι κι όχι να κερδίσουμε μια θέση στο Δημόσιο;

Κι όλοι εκείνοι που βλέπω γύρω μου να περπατούν με την κοιλιά κι ακόμη να παλεύουν σαν τα αρπαχτικά απάνω απ' τα κουφάρια που πληθαίνουν, είναι ευτυχισμένοι;

το φως του Κίπλινγκ... 

'Αν... Randyard Kipling" (Μετάφραση Κ.Βάρναλης)

Αν να κρατάς καλά μπορείς
το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τα έχουν χαμένα και σ΄εσέ
της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς
τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος
δεν σε πιστεύει κι΄αν μπορείς
δίχως να χάνεις την υπομονή σου κι΄

Αν οι άλλοι σε συκοφαντούν,
να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα, κι΄

Αν σε μισούν εσύ ποτέ
σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ
σοφό στα λόγια,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς
και να μην είσαι δούλος των ονείρων,

Αν να στοχάζεσαι μπορείς
δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,

Αν ν΄αντικρύζεις σου βαστά
το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια,
κι όμοια να φέρεσαι σ΄αυτούς
τους δυό τυραννικούς απατεώνες,

Αν σου βαστά η ψυχή ν΄ακούς
όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη
παραλλαγμένη απ΄τους κακούς
για να ναι για τους άμυαλους παγίδα,
ή συντριμμένα να θωρείς
όσα σού΄χουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς
να χτίζεις μ΄εργαλεία πού΄ναι φθαρμένα

Αν όσα απόχτησες μπορείς
σ΄ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο μονομιάς
κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις,
και να τα χάσεις κι΄απ΄αρχής
ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά,
ποτέ γι΄αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου,

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής
κι ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα,
και να κρατιέσαι πάντα ορθός
όταν δεν σού΄χει τίποτα απομείνει,
παρά μονάχα η θέληση
κράζοντας σ΄όλα αυτά βαστάτε,

Αν με τα πλήθη να μιλάς
μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς ,
δίχως απ΄τους μικρούς να ξεμακραίνεις,

Αν μήτε φίλοι μήτε εχθροί ,
μπορούνε πια ποτέ να σε πειράξουν,
όλον τον κόσμο αν αγαπάς
μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα,

Αν του θυμού σου τις στιγμές
που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς ν΄αφήσεις να διαβούν
την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θ΄άναι τότε ή γη
μ΄όσα και μ΄ότι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ,

Άντρας αληθινός θα΄σαι
παιδί μου.

Και το σκοτάδι του Βάρναλη που, όπως είπε ο Λουντέμης, η ποίησή του δε μύριζε ποτέ γάλα αλλά μπαρούτι...

ΤΟ «ΑΝ» ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΓΚ

παρωδία από τον Κώστα Βάρναλη

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι

σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη,

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν,

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων,

κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις,

κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις,

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο,

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις

το νικητή, μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις,

αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι

γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη,

αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας

τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα

και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις,

κι αν να πλερ`νεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις,

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις

γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν,

αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση

κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν,

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει

κ' έξοχος θά σαι Κύριος, αλλ'  Άνθρωπος δε θά σαι.

Και για να μη σας κάνω την καρδιά περιβόλι βραδιάτικα ... ένα διαφορετικό " αν "*

* Sorry για το Μητσοτάκης,  παιδιά, αλλά τι να κάνουμε; Παντού υπάρχει ένας μύθος!

Της αδερφής μου

 Μπήκα στο facebook πολύ πρόσφατα. Για την ακρίβεια με βάλανε...

 Είναι η δεύτερη μου απόπειρα να " δικτυωθώ " και ομολογώ πως με δυσκολεύει αρκετά. Ίσως φταίω εγώ που, από μια διεστραμμένη διάθεση για ελευθερία, τρέμω τα δίκτυα σαν να είναι δίχτυα φονικά και αδίστακτα.

Δεν έχω μάθει ακόμη να το χρησιμοποιώ.  Τρομάζω με την ευκολία που σου παρέχει να κάνεις φίλους, γιατί δίνει μια άλλη διάσταση σε κάτι που εγώ το θεωρούσα " ιερό ". Μέσα σε δυο μέρες απέκτησα είκοσι φίλους, όσους δεν είχα σε όλη μου τη ζωή. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη για τα κριτήρια με βάση τα οποία με επέλεξαν, μια και για κάποιους από αυτούς είμαι σίγουρη πως δε θα ήθελαν να με βλέπουν ούτε ζωγραφιστή. Ξαφνιάστηκα με τη δική μου  ευκολία  να τους αποδεχτώ, εγώ που δε με χαρακτηρίζει η ευελιξία. Είμαι μάλλον απόλυτη ( το παλεύω βέβαια ), ελάχιστα κοινωνική κατά βάθος ( για να μην πω αντικοινωνική ) και το χειρότερό μου είναι τα ψεύτικα χαμόγελα, οι επί συμβάσει αγκαλιές κι εκείνα τα φιλιά από απόσταση ασφαλείας μη και χαλάσει το κραγιόν.  Η έρμη η μάνα μου με συμβούλευε " μάθε παιδί μου να ελίσσεσαι, τι θα κάνεις στη ζωή σου; " Δεν έμαθα να ελίσσομαι. Δεν έκανα καριέρα, δεν απέκτησα  " κύκλο " ούτε λεφτά. Έχω λίγους φίλους πολύτιμους, ακριβούς που στάθηκαν δίπλα μου στα δύσκολα, που άντεξαν να μοιραστούν τη χαρά μου. Μου φτάνουν αυτά και μου περισσεύουν.

Για να επανέλθουμε λοιπόν στα προηγούμενα και, στην προσπάθειά μου να μην είμαι απόλυτη και αφοριστική, έχει και τα καλά του το facebook.

 Μου αρέσει πολύ που ενημερώνομαι, που γνωρίζω  καινούρια πράγματα. Ανάμεσα σ' αυτά ήταν κι η αδερφή μου. Είχαμε χαθεί πολύ πριν αποφασίσω να εγκαταλείψω την Αθήνα " της " που για μένα ήταν πάντα βρόχος στο λαιμό. Είναι αστείο γιατί είναι ο άνθρωπος που έχω αγαπήσει περισσότερο στη ζωή μου και, αν και είμαι σίγουρη πως και για εκείνη το ίδιο ισχύει, δεν καταφέραμε ποτέ να έχουμε μια φυσιολογική  σχέση. Μεγαλώσαμε δύσκολα, μεγαλώνοντας δυο γονείς κι ίσως αυτή να είναι η ρίζα του κακού. Γίναμε αυθεντίες στο ψέμα και στο κουκούλωμα γιατί νομίζαμε πως είναι καλύτερα να μην ξέρει κάποιος, για να μην πονά. Λάθος, όπως έμαθα αργότερα, μα έπρεπε να το μάθω κι αυτό: πως η αγάπη μπορεί να πονά περισσότερο από όλο το φόβο και το θυμό του κόσμου. Αν δεν ήταν έτσι, δε θα υπήρχαν τόσες σινεφίλ ταινίες...

Η αδερφή μου είναι λίγα χρόνια μικρότερη από μένα και πολλά χρόνια μεγαλύτερη ταυτόχρονα. Δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Είναι σκληρή με τον εαυτό της και φοράει μια κάπα κεντημένη με πόνους παλιούς, με φόβους, με ερωτηματικά αναπάντητα, με αγκαλιές που χάθηκαν πριν καν τις ζητήσει, με άλλες που τις απέρριψε όσο κι αν τις ποθούσε περισσότερο από  κάθε άλλο!

Φοράει ένα στεφάνι από φως κι όλο βάζει τα χέρια της μπροστά για να το κρύψει αλλά εκείνο ξεγλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλά της και την προδίδει.

Μου έμαθε πολλά πράγματα κι ακόμα μου μαθαίνει. Με πήρε από το χέρι και με έβγαλε έξω στον κόσμο. Γκρέμισε τα τείχη που είχα χτίσει γύρω μου και στην προσπάθειά της μάτωσαν τα χέρια της . Δε με άφησε ποτέ να της πω " ευχαριστώ ", φοβόταν να με αγκαλιάσει μη λυγίσει και σπάσει σαν κλαράκι...γιατί στην πραγματικότητα η αδερφή μου είναι ένα κλαράκι. Ένας μίσχος λεπτός είναι, αγριολούλουδου, που τον πηγαινοφέρνει ο άνεμος μα δεν καταφέρνει να τον σπάσει, που κρέμονται τα δάκρυα από τα φύλλα του σαν τις σταγόνες της πρωινής δροσιάς. Δείχνει αυστηρή μα κλαίει στις διαφημίσεις, φαίνεται αστεία μα είναι τόσο σοβαρή...

Η αδερφή μου είναι  ένας υπέροχος άνθρωπος. Έμοιασε στη μαμά μου. Είναι όμορφη, έξυπνη, δυναμική,  κοινωνική, έχει ένα μαγικό τρόπο να μεταμορφώνει τις ζωές των άλλων με ένα ραβδάκι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό της.

Βρίσκει λύσεις σε προβλήματα άλυτα, για τους πονεμένους είναι πάντα εκεί, βρίσκει τα σωστά λόγια για να θεραπεύει τις πληγές, οι γιαγιάδες κι οι παππούδες τη λατρεύουν, για τα αδέσποτα θα μπορούσε να αιτηθεί θέση βοηθού του αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Για τα φυτά σκόπιμα δεν αναφέρω τίποτα καθώς είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζω,που μπορεί να ξεράνει πλαστικό κάκτο με τηλεπάθεια...

Περιδιαβαίνοντας τη σελίδα της στο facebook σήμερα το πρωί, με ξάφνιασε γι άλλη μια φορά. Το κάναμε πάντα αυτό στην οικογένειά μας. Για καλό ή και για κακό κρυβόμαστε πίσω από τους τοίχους και κάναμε " τσα " στους υπόλοιπους.... Ένα τέτοιο " τσα " μου έκανε κι η μικρή μου σήμερα.

Κατ' αρχήν διαπίστωσα πως γράφει πολύ όμορφα ( δασκάλα είμαι και μπορώ να ξεχωρίσω το καλό " σκέφτομαι και γράφω "). Έπειτα είδα πως το στρείδι που γνώριζα σε όλη μου τη ζωή, έχει φωνή κι εκφράζεται και μοιράζεται, ζητάει αγκαλιές εκείνη που ήξερε μόνο να δίνει και θεωρούσε προσβολή το να ζητά ή να παίρνει. Φτιάχνει υπέροχα πράγματα με τα χέρια της και τα χαρίζει, έχει μια απίστευτη ευκολία να χαρίζει! Έχουμε καιρό να μιλήσουμε, να μιλήσουμε αληθινά εννοώ, μα αμέσως κατάλαβα ποιες αναρτήσεις της ήταν για μένα. Μάλλον της φαινόταν πιο εύκολο να μου τα πει έτσι, κυρίως αφού εγώ δεν είχα λογαριασμό κι έτσι δε θα τα μάθαινα ποτέ. Άραγε θα αλλάξει κάτι τώρα που έχω;

Είναι σπουδαία η αδερφή μου. Είμαι περήφανη γι' αυτήν. Τη θαυμάζω τόσο που θα προτιμούσα να ήταν φίλη μου...

Όσο για το facebook και τα καλά του, θα προτιμήσω την ασφάλεια και την ανωνυμία του μπλογκιού μου, που δε με φορτώνει like, που δεν υποχρεώνει κανένα να με διαβάσει ή να γίνει φίλος μου κι όσο για εσάς που με διαβάσατε σήμερα, σκεφτείτε ποιες αγκαλιές αρνηθήκατε απερίσκεπτα και δώστε τις όπου ανήκουν!

Ο φίλος μου ο Κουχουπουβού!

Εμείς οι δάσκαλοι συνηθίζουμε να μετράμε τον καιρό, όχι με τις Πρωτοχρονιές αλλά με τις σχολικές χρονιές. Έτσι κάθε χρονιά σηματοδοτείται από κάτι: τότε ήμουν στο μονοθέσιο, τότε έγιναν οι μεγάλες απεργίες, τότε ο Γιωργάκης, καθηγητής πανεπιστημίου τώρα, πήγε στην Α' Δημοτικού...

Η περσινή χρονιά για μένα ξεκίνησε μάλλον δυσοίωνα. Κάτι οι παράλογες εξαγγελίες του υπουργείου μας, κάτι το οικονομικό πρόγραμμα των συγχωνεύσεων τάξεων που στη μία τάξη παίρνεις και μία δώρο, όλα έμοιαζαν σκοτεινά... ώσπου μπήκε στη ζωή μου ο Κουχουπουβού

 ( Κόσμος Χωρίς Πολέμους και  Βία ). Δεδομένου ότι είχα ευχηθεί πολλές φορές να βρεθούν στη ζωή μου άνθρωποι που πιστεύουν στο φως, που θεωρούν, όπως κι εγώ, πως επανάσταση πια δεν είναι να γκρεμίζεις αφού αυτό το κάνουν άλλοι για μας και το κάνουν καλά... Επανάσταση είναι πια να χτίζεις εκεί που οι άλλοι γκρεμίζουν, να χαρίζεις εκεί που οι άλλοι στερούν, να ελπίζεις εκεί που οι άλλοι   απελπίζονται, να πολεμάς εκεί που οι άλλοι παραδίδουν τα όπλα...

Ο Κουχουπουβού λοιπόν άνοιξε το παράθυρο και μπήκε φρέσκος αέρας εκεί που όλα έμοιαζαν παραδομένα στη μιζέρια και στην απάθεια.

Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος και όλες μας οι προσπάθειες ως τώρα έκλεισαν με ένα πολύ όμορφο τριήμερο φεστιβάλ στο Ηράκλειο της Κρήτης. Με ένα σύνθημα που μας κάνει συμμέτοχους στον κόσμο που θέλουμε να φτιάξουμε.

Αντί να " γυρίσουμε τις πλάτες μας στο μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουνε ", δοκιμάσαμε να

 " γίνουμε εμείς η αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε στον κόσμο ".

Μου άρεσε που είδα πόσοι άνθρωποι σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο, πόσοι θεωρούν αδιέξοδο  εκείνο το " βία στη βία της εξουσίας ", πόσοι θέλουν να τινάξουν από πάνω τους το βάρος των κομμάτων και των  παρατρεχάμενών τους. Μου αρέσει που στον Κουχουπουβού προσπαθούμε να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο έπειτα. Κάποιοι τα καταφέρνουμε καλύτερα, κάποιοι άλλοι όχι και τόσο. Δεν κρινόμαστε όμως λιγότερο ή περισσότερο  άξιοι γι' αυτό.

Έμαθα πολλά από τα μαθητούδια μου φέτος που έχοντας διδαχτεί τη μη βία κατάφεραν να δώσουν λύσεις που εγώ δεν είχα φανταστεί, κατάφεραν να διεκδικήσουν με θάρρος,  αξιοπρέπεια, με σοβαρότητα και  σταθερότητα ό, τι θεωρούσαν δίκαιο. Κατάφεραν να χτίσουν σχέσεις με γερές βάσεις γιατί πίστεψαν στον εαυτό τους και στους άλλους. Με το καθαρό τους βλέμμα είδαν αυτό που εγώ δυσκολεύομαι να δω: πως " η ανθρωπότητα είναι ένας απέραντος ωκεανός κι αν ένα κομμάτι του είναι βρώμικο δε σημαίνει πως είναι βρώμικος κι ο ωκεανός ".

Εγώ το παλεύω ακόμη γιατί κανείς δε μου το δίδαξε. Τώρα κάνω τα πρώτα μου αβέβαια βήματα μα με τους λιλιπούτειους αλλά  σοφούς δασκάλους μου να μου κρατούν το χέρι, είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρω...

http://www.youtube.com/watch?v=jmQXex12KVA

http://www.kosmosxorispolemous.gr/

Η οδύσσεια μιας Βιβλιοθήκης

Παντέρμη Κρήτη

Του Νίκου Ξυδάκη

Η Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου είναι η μεγαλύτερη δημόσια βιβλιοθήκη της Κρήτης. Αυτός ο χαρακτηρισμός, όμως, δεν περιγράφει επαρκώς τη σημασία της· θα το πω λοιπόν κι αλλιώς: είναι μία από τις σημαντικότερες κιβωτούς μνήμης της ελληνικής διάρκειας, από τον 13ο αιώνα έως σήμερα. Οι συλλογές της Βικελαίας εκτείνονται από τα αρχεία του Δούκα της Κρήτης και των νοταρίων του Χάνδακα έως τα οθωμανικά αρχεία και τα αρχεία της Δημογεροντίας, παλαίτυπα του 15ου αι., τα αρχεία του δωρητή Δ. Βικέλα, των Γιώργου Σεφέρη, Γιώργου Σαραντάρη, Μάρκου Αυγέρη κ.ά., χειρόγραφα, πίνακες ζωγραφικής, σειρές περιοδικών και εφημερίδων, φωτογραφίες, χαρακτικά, οπτικοακουστικά τεκμήρια. Και όχι μόνο κιβωτός μνήμης, αλλά και εργαστήρι ζώντος πολιτισμού: οι εκδόσεις και το περιοδικό «Παλίμψηστος», που πρωτογνωρίσαμε χάρη στον αείμνηστο Νίκο Γιανναδάκη, συνεχίζονται αμείωτα· στις εκθέσεις της Βικελαίας περιλαμβάνονται οι αλησμόνητες για τα Φαγιούμ και τον Ελ Γκρέκο και τόσα άλλα. Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Διότι αυτή η κιβωτός, το καμάρι της Κρήτης και του νεότερου Ελληνισμού, αφού περίμενε δέκα χρόνια να στεγαστεί αξιοπρεπώς, στο κτίριο της κεντρικής πλατείας Λιονταριών, κινδυνεύει να μείνει άστεγη· μάλλον, συστεγασμένη με εστιατόρια και καφετέριες, τα οποία θα καταλάβουν το μισό κτίριο. Ετσι έκρινε ο δήμαρχος Ηρακλείου Γιάννης Κουράκης και έτσι ψήφισαν οι δημοτικοί σύμβουλοι τηλεφωνικώς, όπως καταγγέλλεται. Κι ας είχαν προηγηθεί έξι χιλιάδες υπογραφές κατοίκων που ζητούσαν να αποδοθεί επιτέλους το κτίριο στη δικαιούχο Βικελαία. Ρακές, μεζέδες, τηγανιές, φραπέδες και φρέντο, μουσικές, σούρτα-φέρτα, παρκαρίσματα, smartphones και Wi-Fi για like, στο ισόγειο και στον ημιώροφο, και από πάνω οι οκτακοσίων χρόνων συλλογές χειρόγραφων κωδίκων και παλαιτύπων της Βικελαίας, να στοιβαχτούν σε δυόμισι ορόφους. Και είναι ήδη το Ηράκλειο μια απέραντη καφετέρια, όπως τόσες και τόσες πόλεις της αρειμανίως χρεοκοπημένης Ελλάδας... Παντέρμη Κρήτη, παντέρμη Ελλάδα. Το παραπάνω άρθρο της Καθημερινής μου το έστειλε σήμερα το πρωί καλή φίλη, γέννημα θρέμμα του Ηρακλείου.  Είναι λίγος καιρός τώρα που αποκαλύφθηκε το καινούριο κτίριο που θα στεγάσει τη Βικελαία βιβλιοθήκη και οι περισσότεροι από εμάς που το αντικρίζουμε περνώντας, δε βλέπουμε την ώρα που θα μας δοθεί η ευκαιρία να το επισκεφθούμε.  Κάποιοι άλλοι, θέλω να ελπίζω οι λιγότεροι, το βλέπουν και τους ανοίγει η όρεξη. Κι αυτή η όρεξη δεν παλεύεται με τίποτα, μπορεί να καταπιεί τα πάντα. Θυμάμαι κάποτε είχαμε  μια δασκαλοκουβέντα, από εκείνες τις βαρετές που κάνουν, όσους μη εκπαιδευτικούς έχουν την ατυχία να είναι παρόντες, να χασμουριούνται  μέχρι θανάτου. Σχολιάζαμε την απογοήτευση των παιδιών όταν ανακάλυψαν, μετά την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού, πως τα γύρω σουβλατζίδικα ήταν κλειστά.  Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν και οι δημοτικοί άρχοντες ( οι οποίοι πιθανώς να βίωσαν παρόμοια ψυχικά τραύματα κατά τη μαθητική τους ζωή ) και αποφάσισαν πως διαβάζοντας... έρχεται η όρεξη. Μερίμνησαν λοιπόν αναλόγως για τους φιλομαθείς πολίτες που τους τίμησαν με την ψήφο τους. Μακάρι να διευρύνουν τις δημιουργικές τους ιδέες. Θα μπορούσαν, ας πούμε, να προσφέρουν δωρεάν  brunch σε όσους φιλαναγνώστες επισκέπτονται τη Βιβλιοθήκη.  Σκεφτείτε πόσο θα συμβάλει αυτό στην πνευματική ανάπτυξη των Ηρακλειωτών και των επισκεπτών του πάλαι ποτέ Μεγάλου Κάστρου. Αφήστε που έτσι η Βικελαία θα λύσει κι ένα σοβαρό πρόβλημα των αστέγων που κατοικούν στα παγκάκια πέριξ αυτής. Έτσι  δίνεται λύση  σε ένα  κοινωνικό πρόβλημα ενώ προάγεται  ο πολιτισμός και η φιλαναγνωσία στην πόλη μας. Αλίμονο αν η εξουσία δεν χαρακτηρίζεται από ευελιξία, δημιουργικότητα και φαντασία σε τέτοιους δύσκολους καιρούς... Μωρέ σαν να μου φαίνεται πως " τό χω!" Μήπως να βάλω υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές;

Οι τάσεις της εκπαίδευσης παγκοσμίως

Το κορίτσι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό...

“Το κορίτσι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή…”

“Αν ήταν εδώ όλα πιο απλά,

όπως η “καληνύχτα” και η “καλημέρα”,

όπως το φως στα τζάμια την αυγή,

αν ήταν εδώ όλα πιο απλά,

τότε σε αυτόν τον κόσμο

θα είχαμε ένα απέραντο σπίτι…”

Μια μικρού μήκους ταινία με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Σύνδρομο Down από την Ελένη Δημοπούλου, το Δημήτρη Ζάχο και την ομάδα ξεχωριστών νέων “Εν δυνάμει” σε συνεργασία με την Ηλιαχτίδα, Ένωση Γονέων και Φίλων Ατόμων με Σύνδρομο Down.  Άγγιγμα ψυχής!!!

Τα κείμενα είναι των:
Μαρίας Πολυδούρη, Μόνο Γιατί Μ'Αγάπησες
Οδυσσέα Ελύτη, Μονόγραμμα
Σάρα Κέην, Λαχταρώ
Νικηφόρου Βρεττάκου, Τα μάτια της Μαργαρίτας

                            

αναδημοσίευση από anna's pappa blog

Περί ΕΡΤ...

   Βλέπω την ομιλία του Σαμαρά για την " αμαρτωλή ΕΡΤ " και αναρωτιέμαι τι στο καλό συμβαίνει με  τη γαλάζια γενιά που τον ακούει από κάτω και πασίχαρη χειροκροτά με ρυθμό και πυγμή.
  Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Αν είναι άνεργοι που βγάζουν ένα μεροκάματο πάω πάσο. Ποια είμαι εγώ που θα κρίνω; Μια ελάχιστα μεν, αμειβόμενη δε, πολίτης. Δεν είναι και λίγο! Επιτέλους ανήκω κι εγώ στους προνομιούχους και το γεγονός πως δεν έχω καβαλήσει το καλάμι οφείλεται στις αξίες με τις οποίες με μεγάλωσαν οι γονείς μου ( ευχαριστώ μπαμπά, ευχαριστώ μαμά! )
Αν πάλι πλήρωσε το ΕΣΠΑ το φίλο Αντώνη για να κάνει το κομμάτι του πληρώνοντας κομπάρσους, επίσης το κατανοοώ, δύσκολα αλλά το κατανοώ.
Αν φοράνε ωτοασπίδες  και παρακολουθούν κωμωδία στα tablets ο.κ αλλά ποιος τα πληρώνει αυτά βρε παιδιά; Εγώ πάλι γαμώ τη διαφθορά μου;
Αν τους έχουν κάνει ομαδική λοβοτομή, κάποιος πρέπει να προβεί σε διάβημα διαμαρτυρίας στη Διεθνή Αμνηστία τουλάχιστον!

  Δεν άντεξα πολύ, το ομολογώ. Αν και φρονώ ότι πρέπει να έχεις άποψη για ποιο πράγμα μιλάς, δεν άντεξα και έριξα κι εγώ μαύρο στην ΕΡΤ, από την οποία και παρακολουθούσα.
  Ντράπηκα τόσο χθες όταν άκουσα την ανταποκρίτρια του καναλιού στο Παρίσι να λέει πως " αν γινόταν αυτό στη Γαλλία θα είχε γίνει επανάσταση ". Οχι! Εδώ για να γίνει επανάσταση θα έπρεπε να μας κόψουν το " Σουλειμάν ". Αν έκοβαν τη " Φατμαγκιούλ " θα ξεκινούσε απεργία διαρκείας με τη συμμετοχή απάντων των συνδικάτων.
  Ντρέπομαι όταν ακούω κάποιους να δηλώνουν πως θα γλιτώσουν το χαράτσι και πως δε βλέπουν ΕΡΤ έτσι κι αλλιώς. Φυσικά και δε βλέπουν. Αν μπορούσαν να δουν και κάτι άλλο πέρα από το βρακί της Μενεγάκη ( η οποία να δηλώσω πως μου είναι συμπαθεστάτη παρά ταύτα ) ίσως και να είχαν βγει στους δρόμους αυτή τη στιγμή.
  Δεν πιστεύω πως όλα πήγαιναν ρολόι στην ΕΡΤ. Χρόνια το συζητάμε εμείς, χρόνια το δηλώνουν οι εργαζόμενοι. Όμως δεν πιστεύω πως η διαφθορά ενεδρεύει στους κόλπους των μοντέρ, των μπούμαν ή της συμφωνικής. Οι διεφθαρμένες διοικήσεις ή οι διεφθαρμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι έστω μπορούσαν να αντικατασταθούν χωρίς να κλείσει το κανάλι.
  Είχαμε στην τάξη μου ένα τετράδιο που γράφαμε όσες καινούριες λέξεις μαθαίναμε. Τα παιδιά το είχαν ονομάσει Λόγιο Λεξιλόγιο από την αγαπημένη τους εκπομπή και του έμεινε. Κάθε φορά που βρίσκαμε μια καινούρια λέξη, αξιοσημείωτη για τα δικά μας δεδομένα, βγάζαμε από τα άδυτα της σάκας το τετράδιο με το ονοματεπώνυμο.
  Ήμουν χαρούμενη και περήφανη που τα παιδιά μου επέλεγαν ανάμεσα στα σκουπίδια που τα περιτριγύριζαν να δουν το " Ουράνιο τόξο ". Σήμαινε πως αν μη τι άλλο κάτι είχα κάνει κι εγώ σωστά.
 Τα παιδιά που μεγαλώνουν με την εκπαιδευτική τηλεόραση και τα εξαιρετικού επιπέδου προγράμματά της ( υπάρχει κανείς που το αμφισβητεί; ) ποτέ δε θα χειροκροτούσαν έναν άνθρωπο που τα εμπαίζει, που όντας διεφθαρμένος ο ίδιος πνέει μένεα κατά της διαφθοράς, που κλείνει τα σχολειά τους, που καταδικάζει στην πείνα και το φόβο τους δασκάλους τους, που αφήνει άνεργους τους γονείς τους. Αυτά τα παιδιά δε θα διασκέδαζαν ακούγοντας φτηνά παραμύθια για κακούς λύκους ούτε θα πίστευαν κανέναν που θα τους έλεγε πως θα θυσιάσει το μέλλον και τις ελπίδες τους για να φτιάξει μια καλύτερη Ελλάδα. Γιατί αυτά τα παιδιά ξέρουν πως δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη Ελλάδα χωρίς καλύτερους Έλληνες!
  Ίσως αυτός είναι ο αληθινός λόγος για τον οποίο έπρεπε να κλείσει η ΕΡΤ...

Μήπως τα σχολικα βιβλία πρέπει να ξαναγραφτούν;

Έμαθα τυχαία για το κλείσιμο της ΕΡΤ χθες το βράδυ από ένα mail. To σοκ μου ήταν ανάλογο μ'εκείνο που θα ένιωθα αν μάθαινα πως βγήκαν τα τανκς στην Πατησίων.
Έχουμε και επισήμως δικτατορία λοιπόν. Θα ξανανοίξει έμαθα και οι άξιοι θα επαναπροσληφθούν κατόπιν αιτήσεως. Και ποίοι κρίνονται άξιοι Ρούφιο; Πάντως όχι εκείνοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους φαντάζομαι. Ίσως ξανθιές οξυζεναρισμένες και γιάπηδες δημοσιογράφοι που θα κυκλοφορούν με φίμωτρο για να σώσουν το μισθούλη τους και να ασφαλίσουν τον ποπό τους.
Δεν είναι οι απολύσεις. Αυτές τις συνηθίσαμε. Ποιος δεν έχει έναν τουλάχιστον άνεργο στο κοντινό του περιβάλλον;
Είναι αυτή η επίφαση δημοκρατίας που χάνεται.
Και μια και περί πολιτεύματος ο λόγος πώς θα διδάξουμε Ιστορία στην Δ Δημοτικού;

Αναφέρει ας πούμε για το πολίτευμα τις παρακάτω πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες δεν διευκρινίζεται ποιο ακριβώς είναι το σημερινό πολίτευμα της χώρας εκτός αν εγκριθεί ο όρος μπασταρδεμένη δημοκρατία ή εκλεγομένη δικτατορία στην οποία κυβερνούν ευγενείς που έχουν εκλεγεί από το λαό και κυβερνούν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν ( σήμερα δε λέγονται δικτάτορες ).
Μπείτε λίγο στη θέση των μαθητών μας:

Άσκηση
Διάβασε το παρακάτω παράθεμα για να διαπιστώσεις ποιο είδος πολιτεύματος έχουμε σήμερα.Επιχειρηματολόγησε για να στηρίξεις την άποψή σου:

το πολίτευμα: ο τρόπος

με τον οποίο κυβερνιέται

μια χώρα (λέμε: ολιγαρχικό, δημοκρατικό πολίτευμα).

ο ευγενής: αυτός που λόγω της καταγωγής του ή της περιουσίας του είχε περισσότερα δικαιώματα.

ο τύραννος: αυτός που παίρνει την εξουσία με τη βία και κυβερνάει χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν (σήμερα λέγεται δικτάτορας).

Βάλε το παρακάτω παράθεμα σε χρόνο Παρατατικό και άστο εκεί....

Το καλύτερο πολίτευμα

Όταν ο λαός έχει την εξουσία στα χέρια του, τότε το πολίτευμα έχει το πιο ωραίο όνομα, λέγεται δημοκρατία. Οι άρχοντες ορίζονται με κλήρο και αυτοί πρέπει να δίνουν λόγο γι

 α ό,τι κάνουν και κάθε απόφαση τους πρέπει να την εγκρίνει ο λαός.

Ηρόδοτος, Ιστορία, Γ΄, 80 (διασκευή)

Το παράθεμα 2 βέβαια το βρίσκω πιο κατατοπιστικό, αν και νομίζω πως θα πρέπει να λογοκριθεί και να μην υπάρχει στα επόμενα βιβλία. Απορώ μάλιστα πώς του ξέφυγε. Τς  τς τς, αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα παιδιά! Ηροδότου ιστορίες ξανά.


Πώς θα εφαρμόσουν την αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα; ( να υπενθυμίσω εδώ πως έχω επανειλημμένα δηλώσει ευθαρσώς υπέρ της αξιολόγησης).

Με όποιο δάσκαλο καθίσεις...

Ο Περίανδρος, ο τύραννος της Κορίνθου, έστειλε έναν απεσταλμένο του στο Θρασύβουλο, τύραννο της Μιλήτου, για να τον ρωτήσει πώς να ελέγχει καλύτερα τους Κορινθίους για να είναι σίγουρος για την εξουσία του. Ο Θρασύβουλος οδήγησε τον άνθρωπο του Περίανδρου έξω από την πόλη, στους αγρούς.

 Μπήκαν σε ένα χωράφι με ώριμα στάχυα, έτοιμα για θερισμό. Καθώς προχωρούσαν ανάμεσα στα σπαρτά, ο τύραννος της Μιλήτου ρωτούσε και ξαναρωτούσε τον ξένο για ποιο λόγο είχε έρθει. Συγχρόνως όμως τσάκιζε όποιο στάχυ ξεχώριζε από τα άλλα. Έτσι κατέστρεψε τα πιο γερά και ψηλά στάχυα και ρήμαξε το χωράφι από τη μία άκρη του ως την άλλη χωρίς να βγάλει κουβέντα από το στόμα του. 

Ο απεσταλμένος τον θεώρησε τρελό και, όταν γύρισε στην Κόρινθο, τα διηγήθηκε όλα στον Περίανδρο. Εκείνος αμέσως κατάλαβε το νόημα που είχε αυτή η κίνηση του Θρασύβουλου. Γι’ αυτό από τότε άρχισε να φέρεται με σκληρότητα απέναντι στους συμπολίτες του και σκότωνε όλους εκείνους, που ξεχώριζαν και ήταν καλύτεροι από τους άλλους.   

" Πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό μου φέρνει τρόμο"

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια..

Έχω πολύ καιρό να γράψω, στο blog τουλάχιστον, γιατί κατά τα άλλα γράφω και στον ύπνο μου...
Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...

Θα μπορούσα να βάλω τη φωτογραφία μου.Δεν απέχει και πολύ...

Γι όσους ακόμα την ψάχνουν...

"Την άνοιξη

αν δεν τη βρεις

τη φτιάχνεις"

Οδυσσέας Ελύτης

Το όνομά του είναι Λου...

Το όνομά του είναι Λου κι ο έξω κόσμος  τον τρομάζει...
Έχει τις νίκες και τις ήττες του κι είναι στιγμές που νιώθει σαν ερημίτης ή κρύβεται πίσω απ' τ' αγκάθια του σαν  σκαντζόχοιρος.
Τον λένε Λου και είναι στιγμές που η ζωή τον διαλύει, τον ρίχνει κάτω , χτίζει τοίχους γύρω του και ξεθωριάζει τα όνειρά του.
Είναι ο Λου και λαχταράει αγκαλιές και γέλια. 
Η αγάπη κι η τρυφερότητα τον κάνουν πιο δυνατό...
Είναι ο Λου και είναι αυτιστικός. 
Σας θυμίζει κάποιον;