Της αδερφής μου

 Μπήκα στο facebook πολύ πρόσφατα. Για την ακρίβεια με βάλανε...

 Είναι η δεύτερη μου απόπειρα να " δικτυωθώ " και ομολογώ πως με δυσκολεύει αρκετά. Ίσως φταίω εγώ που, από μια διεστραμμένη διάθεση για ελευθερία, τρέμω τα δίκτυα σαν να είναι δίχτυα φονικά και αδίστακτα.

Δεν έχω μάθει ακόμη να το χρησιμοποιώ.  Τρομάζω με την ευκολία που σου παρέχει να κάνεις φίλους, γιατί δίνει μια άλλη διάσταση σε κάτι που εγώ το θεωρούσα " ιερό ". Μέσα σε δυο μέρες απέκτησα είκοσι φίλους, όσους δεν είχα σε όλη μου τη ζωή. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη για τα κριτήρια με βάση τα οποία με επέλεξαν, μια και για κάποιους από αυτούς είμαι σίγουρη πως δε θα ήθελαν να με βλέπουν ούτε ζωγραφιστή. Ξαφνιάστηκα με τη δική μου  ευκολία  να τους αποδεχτώ, εγώ που δε με χαρακτηρίζει η ευελιξία. Είμαι μάλλον απόλυτη ( το παλεύω βέβαια ), ελάχιστα κοινωνική κατά βάθος ( για να μην πω αντικοινωνική ) και το χειρότερό μου είναι τα ψεύτικα χαμόγελα, οι επί συμβάσει αγκαλιές κι εκείνα τα φιλιά από απόσταση ασφαλείας μη και χαλάσει το κραγιόν.  Η έρμη η μάνα μου με συμβούλευε " μάθε παιδί μου να ελίσσεσαι, τι θα κάνεις στη ζωή σου; " Δεν έμαθα να ελίσσομαι. Δεν έκανα καριέρα, δεν απέκτησα  " κύκλο " ούτε λεφτά. Έχω λίγους φίλους πολύτιμους, ακριβούς που στάθηκαν δίπλα μου στα δύσκολα, που άντεξαν να μοιραστούν τη χαρά μου. Μου φτάνουν αυτά και μου περισσεύουν.

Για να επανέλθουμε λοιπόν στα προηγούμενα και, στην προσπάθειά μου να μην είμαι απόλυτη και αφοριστική, έχει και τα καλά του το facebook.

 Μου αρέσει πολύ που ενημερώνομαι, που γνωρίζω  καινούρια πράγματα. Ανάμεσα σ' αυτά ήταν κι η αδερφή μου. Είχαμε χαθεί πολύ πριν αποφασίσω να εγκαταλείψω την Αθήνα " της " που για μένα ήταν πάντα βρόχος στο λαιμό. Είναι αστείο γιατί είναι ο άνθρωπος που έχω αγαπήσει περισσότερο στη ζωή μου και, αν και είμαι σίγουρη πως και για εκείνη το ίδιο ισχύει, δεν καταφέραμε ποτέ να έχουμε μια φυσιολογική  σχέση. Μεγαλώσαμε δύσκολα, μεγαλώνοντας δυο γονείς κι ίσως αυτή να είναι η ρίζα του κακού. Γίναμε αυθεντίες στο ψέμα και στο κουκούλωμα γιατί νομίζαμε πως είναι καλύτερα να μην ξέρει κάποιος, για να μην πονά. Λάθος, όπως έμαθα αργότερα, μα έπρεπε να το μάθω κι αυτό: πως η αγάπη μπορεί να πονά περισσότερο από όλο το φόβο και το θυμό του κόσμου. Αν δεν ήταν έτσι, δε θα υπήρχαν τόσες σινεφίλ ταινίες...

Η αδερφή μου είναι λίγα χρόνια μικρότερη από μένα και πολλά χρόνια μεγαλύτερη ταυτόχρονα. Δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Είναι σκληρή με τον εαυτό της και φοράει μια κάπα κεντημένη με πόνους παλιούς, με φόβους, με ερωτηματικά αναπάντητα, με αγκαλιές που χάθηκαν πριν καν τις ζητήσει, με άλλες που τις απέρριψε όσο κι αν τις ποθούσε περισσότερο από  κάθε άλλο!

Φοράει ένα στεφάνι από φως κι όλο βάζει τα χέρια της μπροστά για να το κρύψει αλλά εκείνο ξεγλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλά της και την προδίδει.

Μου έμαθε πολλά πράγματα κι ακόμα μου μαθαίνει. Με πήρε από το χέρι και με έβγαλε έξω στον κόσμο. Γκρέμισε τα τείχη που είχα χτίσει γύρω μου και στην προσπάθειά της μάτωσαν τα χέρια της . Δε με άφησε ποτέ να της πω " ευχαριστώ ", φοβόταν να με αγκαλιάσει μη λυγίσει και σπάσει σαν κλαράκι...γιατί στην πραγματικότητα η αδερφή μου είναι ένα κλαράκι. Ένας μίσχος λεπτός είναι, αγριολούλουδου, που τον πηγαινοφέρνει ο άνεμος μα δεν καταφέρνει να τον σπάσει, που κρέμονται τα δάκρυα από τα φύλλα του σαν τις σταγόνες της πρωινής δροσιάς. Δείχνει αυστηρή μα κλαίει στις διαφημίσεις, φαίνεται αστεία μα είναι τόσο σοβαρή...

Η αδερφή μου είναι  ένας υπέροχος άνθρωπος. Έμοιασε στη μαμά μου. Είναι όμορφη, έξυπνη, δυναμική,  κοινωνική, έχει ένα μαγικό τρόπο να μεταμορφώνει τις ζωές των άλλων με ένα ραβδάκι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό της.

Βρίσκει λύσεις σε προβλήματα άλυτα, για τους πονεμένους είναι πάντα εκεί, βρίσκει τα σωστά λόγια για να θεραπεύει τις πληγές, οι γιαγιάδες κι οι παππούδες τη λατρεύουν, για τα αδέσποτα θα μπορούσε να αιτηθεί θέση βοηθού του αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Για τα φυτά σκόπιμα δεν αναφέρω τίποτα καθώς είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζω,που μπορεί να ξεράνει πλαστικό κάκτο με τηλεπάθεια...

Περιδιαβαίνοντας τη σελίδα της στο facebook σήμερα το πρωί, με ξάφνιασε γι άλλη μια φορά. Το κάναμε πάντα αυτό στην οικογένειά μας. Για καλό ή και για κακό κρυβόμαστε πίσω από τους τοίχους και κάναμε " τσα " στους υπόλοιπους.... Ένα τέτοιο " τσα " μου έκανε κι η μικρή μου σήμερα.

Κατ' αρχήν διαπίστωσα πως γράφει πολύ όμορφα ( δασκάλα είμαι και μπορώ να ξεχωρίσω το καλό " σκέφτομαι και γράφω "). Έπειτα είδα πως το στρείδι που γνώριζα σε όλη μου τη ζωή, έχει φωνή κι εκφράζεται και μοιράζεται, ζητάει αγκαλιές εκείνη που ήξερε μόνο να δίνει και θεωρούσε προσβολή το να ζητά ή να παίρνει. Φτιάχνει υπέροχα πράγματα με τα χέρια της και τα χαρίζει, έχει μια απίστευτη ευκολία να χαρίζει! Έχουμε καιρό να μιλήσουμε, να μιλήσουμε αληθινά εννοώ, μα αμέσως κατάλαβα ποιες αναρτήσεις της ήταν για μένα. Μάλλον της φαινόταν πιο εύκολο να μου τα πει έτσι, κυρίως αφού εγώ δεν είχα λογαριασμό κι έτσι δε θα τα μάθαινα ποτέ. Άραγε θα αλλάξει κάτι τώρα που έχω;

Είναι σπουδαία η αδερφή μου. Είμαι περήφανη γι' αυτήν. Τη θαυμάζω τόσο που θα προτιμούσα να ήταν φίλη μου...

Όσο για το facebook και τα καλά του, θα προτιμήσω την ασφάλεια και την ανωνυμία του μπλογκιού μου, που δε με φορτώνει like, που δεν υποχρεώνει κανένα να με διαβάσει ή να γίνει φίλος μου κι όσο για εσάς που με διαβάσατε σήμερα, σκεφτείτε ποιες αγκαλιές αρνηθήκατε απερίσκεπτα και δώστε τις όπου ανήκουν!