Αν...

Ο Κίπλινγκ συμπληρώνει το Βάρναλη κι ο Βάρναλης τον Κίπλινγκ. Διαβάστε με όποια σειρά θέλετε, ανάλογα με το αν βλέπετε το ποτήρι σας μισοάδειο ή μισογεμάτο.

Ο Γκάντι πάλι έλεγε πως ευτυχία είναι να βρίσκονται σε αρμονία τα λόγια σου, οι σκέψεις σου και οι πράξεις σου... 

Αναρωτιέμαι: θα ΄ταν διαφορετικός ο κόσμος αν οι γονείς μας κι οι δάσκαλοί μας μας μεγάλωναν μαθαίνοντάς μας πώς να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι κι όχι να κερδίσουμε μια θέση στο Δημόσιο;

Κι όλοι εκείνοι που βλέπω γύρω μου να περπατούν με την κοιλιά κι ακόμη να παλεύουν σαν τα αρπαχτικά απάνω απ' τα κουφάρια που πληθαίνουν, είναι ευτυχισμένοι;

το φως του Κίπλινγκ... 

'Αν... Randyard Kipling" (Μετάφραση Κ.Βάρναλης)

Αν να κρατάς καλά μπορείς
το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τα έχουν χαμένα και σ΄εσέ
της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς
τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος
δεν σε πιστεύει κι΄αν μπορείς
δίχως να χάνεις την υπομονή σου κι΄

Αν οι άλλοι σε συκοφαντούν,
να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα, κι΄

Αν σε μισούν εσύ ποτέ
σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ
σοφό στα λόγια,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς
και να μην είσαι δούλος των ονείρων,

Αν να στοχάζεσαι μπορείς
δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,

Αν ν΄αντικρύζεις σου βαστά
το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια,
κι όμοια να φέρεσαι σ΄αυτούς
τους δυό τυραννικούς απατεώνες,

Αν σου βαστά η ψυχή ν΄ακούς
όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη
παραλλαγμένη απ΄τους κακούς
για να ναι για τους άμυαλους παγίδα,
ή συντριμμένα να θωρείς
όσα σού΄χουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς
να χτίζεις μ΄εργαλεία πού΄ναι φθαρμένα

Αν όσα απόχτησες μπορείς
σ΄ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο μονομιάς
κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις,
και να τα χάσεις κι΄απ΄αρχής
ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά,
ποτέ γι΄αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου,

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής
κι ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα,
και να κρατιέσαι πάντα ορθός
όταν δεν σού΄χει τίποτα απομείνει,
παρά μονάχα η θέληση
κράζοντας σ΄όλα αυτά βαστάτε,

Αν με τα πλήθη να μιλάς
μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς ,
δίχως απ΄τους μικρούς να ξεμακραίνεις,

Αν μήτε φίλοι μήτε εχθροί ,
μπορούνε πια ποτέ να σε πειράξουν,
όλον τον κόσμο αν αγαπάς
μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα,

Αν του θυμού σου τις στιγμές
που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς ν΄αφήσεις να διαβούν
την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θ΄άναι τότε ή γη
μ΄όσα και μ΄ότι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ,

Άντρας αληθινός θα΄σαι
παιδί μου.

Και το σκοτάδι του Βάρναλη που, όπως είπε ο Λουντέμης, η ποίησή του δε μύριζε ποτέ γάλα αλλά μπαρούτι...

ΤΟ «ΑΝ» ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΓΚ

παρωδία από τον Κώστα Βάρναλη

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι

σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη,

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν,

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων,

κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις,

κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις,

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο,

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις

το νικητή, μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις,

αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι

γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη,

αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας

τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα

και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις,

κι αν να πλερ`νεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις,

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις

γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν,

αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση

κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν,

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει

κ' έξοχος θά σαι Κύριος, αλλ'  Άνθρωπος δε θά σαι.

Και για να μη σας κάνω την καρδιά περιβόλι βραδιάτικα ... ένα διαφορετικό " αν "*

* Sorry για το Μητσοτάκης,  παιδιά, αλλά τι να κάνουμε; Παντού υπάρχει ένας μύθος!