Εμείς οι δάσκαλοι συνηθίζουμε να μετράμε τον καιρό, όχι με τις Πρωτοχρονιές αλλά με τις σχολικές χρονιές. Έτσι κάθε χρονιά σηματοδοτείται από κάτι: τότε ήμουν στο μονοθέσιο, τότε έγιναν οι μεγάλες απεργίες, τότε ο Γιωργάκης, καθηγητής πανεπιστημίου τώρα, πήγε στην Α' Δημοτικού...
Η περσινή χρονιά για μένα ξεκίνησε μάλλον δυσοίωνα. Κάτι οι παράλογες εξαγγελίες του υπουργείου μας, κάτι το οικονομικό πρόγραμμα των συγχωνεύσεων τάξεων που στη μία τάξη παίρνεις και μία δώρο, όλα έμοιαζαν σκοτεινά... ώσπου μπήκε στη ζωή μου ο Κουχουπουβού
( Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία ). Δεδομένου ότι είχα ευχηθεί πολλές φορές να βρεθούν στη ζωή μου άνθρωποι που πιστεύουν στο φως, που θεωρούν, όπως κι εγώ, πως επανάσταση πια δεν είναι να γκρεμίζεις αφού αυτό το κάνουν άλλοι για μας και το κάνουν καλά... Επανάσταση είναι πια να χτίζεις εκεί που οι άλλοι γκρεμίζουν, να χαρίζεις εκεί που οι άλλοι στερούν, να ελπίζεις εκεί που οι άλλοι απελπίζονται, να πολεμάς εκεί που οι άλλοι παραδίδουν τα όπλα...
Ο Κουχουπουβού λοιπόν άνοιξε το παράθυρο και μπήκε φρέσκος αέρας εκεί που όλα έμοιαζαν παραδομένα στη μιζέρια και στην απάθεια.
Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος και όλες μας οι προσπάθειες ως τώρα έκλεισαν με ένα πολύ όμορφο τριήμερο φεστιβάλ στο Ηράκλειο της Κρήτης. Με ένα σύνθημα που μας κάνει συμμέτοχους στον κόσμο που θέλουμε να φτιάξουμε.
Αντί να " γυρίσουμε τις πλάτες μας στο μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουνε ", δοκιμάσαμε να
" γίνουμε εμείς η αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε στον κόσμο ".
Μου άρεσε που είδα πόσοι άνθρωποι σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο, πόσοι θεωρούν αδιέξοδο εκείνο το " βία στη βία της εξουσίας ", πόσοι θέλουν να τινάξουν από πάνω τους το βάρος των κομμάτων και των παρατρεχάμενών τους. Μου αρέσει που στον Κουχουπουβού προσπαθούμε να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο έπειτα. Κάποιοι τα καταφέρνουμε καλύτερα, κάποιοι άλλοι όχι και τόσο. Δεν κρινόμαστε όμως λιγότερο ή περισσότερο άξιοι γι' αυτό.
Έμαθα πολλά από τα μαθητούδια μου φέτος που έχοντας διδαχτεί τη μη βία κατάφεραν να δώσουν λύσεις που εγώ δεν είχα φανταστεί, κατάφεραν να διεκδικήσουν με θάρρος, αξιοπρέπεια, με σοβαρότητα και σταθερότητα ό, τι θεωρούσαν δίκαιο. Κατάφεραν να χτίσουν σχέσεις με γερές βάσεις γιατί πίστεψαν στον εαυτό τους και στους άλλους. Με το καθαρό τους βλέμμα είδαν αυτό που εγώ δυσκολεύομαι να δω: πως " η ανθρωπότητα είναι ένας απέραντος ωκεανός κι αν ένα κομμάτι του είναι βρώμικο δε σημαίνει πως είναι βρώμικος κι ο ωκεανός ".
Εγώ το παλεύω ακόμη γιατί κανείς δε μου το δίδαξε. Τώρα κάνω τα πρώτα μου αβέβαια βήματα μα με τους λιλιπούτειους αλλά σοφούς δασκάλους μου να μου κρατούν το χέρι, είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρω...
Αυτό το "τότε ο Γιωργάκης, καθηγητής Πανεπιστημίου τώρα" το θυμόμαστε όλοι, ρε συ! :Ρ:Ρ:Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς σοβαρευτώ: Την επόμενη χρονιά το δίκτυο μπορεί να μεγαλώσει;; ;)
Και βέβαια μπορεί να μεγαλώσει. Θα βοηθήσεις;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή