Η αξιολόγηση μας χτύπησε την πόρτα και ξαφνικά ξυπνήσαμε. Τώρα
απ’ έξω μας τη χτύπησε, από μέσα, αυτό δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Όλο τούτο μοιάζει σαν να βαδίζαμε
σ’ένα δρόμο χρόνια τώρα και να βλέπαμε ταμπέλες
που έλεγαν «γκρεμός». Τώρα που βρεθήκαμε στο χείλος αρχίζουμε να σπρώχνουμε ο
ένας τον άλλο προς τα πίσω και να ποδοπατιόμαστε μπας και σωθούμε. Φευ!
Λες και δεν μας αφορούσε όταν μία μία οι χώρες της ΕΕ έμπαιναν
στο χορό. Λες και δεν το ψυχανεμιζόμαστε όταν επιτρέπαμε στη ΔΟΕ να λέει ένα
στείρο «όχι» στην αξιολόγηση μέχρι την ύστατη στιγμή, όταν καίγαμε μόνοι μας
κάθε διαπραγματευτικό χαρτί.
Δε μας πείραξε, τους παλιότερους, ούτε όταν άρχισαν να
διορίζονται δάσκαλοι με εξευτελιστικούς μισθούς γιατί δεν μας περνούσε από το
μυαλό ότι θα ΄ρθει η ώρα που θα ‘ναι πιο ανταγωνιστικοί από τους δικούς μας,
ότι θα ΄ρθει η στιγμή που θα ‘μαστε φύρα.
Η τελευταία συνέλευση του κλάδου μας με έκανε για άλλη μια
φορά να αναρωτιέμαι. Κι άλλη φορά μου έχει συμβεί να αμφιβάλω για την κρίση μου.
Το μόνο μου επιχείρημα ήταν πως δεν
μπορεί όλοι οι άλλοι να έχουν άδικο κι
εγώ να έχω δίκιο. Στην πορεία αποδείχτηκε ακριβώς το αντίθετο. Είπα πως δε θα
αφήσω να μου συμβεί ξανά. Κι έφυγα ακριβώς στο σημείο που ένιωσα σαν
θεατής στην αρένα της Ρώμης να
περιμένει τον επόμενο διευθυντή που θα πέσει (ή θα ρίξουν ) στα λιοντάρια.
Δε φοβάμαι τους λύκους. Δεν ανατριχιάζω στα ουρλιαχτά τους.
Φοβάμαι πιο πολύ τα πρόβατα που ντύνονται τις προβιές των λύκων και τους λύκους
που βελάζουν έξω από το καλύβι μου. Στον αληθνό κόσμο, δεν είναι όλοι οι
δάσκαλοι καλοί, δεν είναι όλοι οι διευθυντές κακοί. Και είμαι σίγουρη πως όσοι
τη γλιτώσουν είναι γιατί έχουν ήδη προμηθευτεί τα "σωσίβιά" τους κι όχι γιατί
είναι ικανότεροι από μένα.
Δεν ξεδιψάω με αίμα Διευθυντών. Δεν ηδονίζομαι στη θέα
στελεχών κρεμασμένων ανάποδα, δε χειροκροτώ τις παραιτήσεις. Δε θέλω να στηρίξω
το μέλλον μου σε πτώματα. Είμαι προδότρα;
Εκτιμώ, σέβομαι και θαυμάζω όσους παραιτούνται για να
κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, όσους θέλουν να έχουν συνέπεια τα λόγια και οι
πράξεις τους. Μα ως εκεί. Γιατί αυτή είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και
δεν βλέπω σε τι θα βοηθήσει τον «αγώνα» μας, όσο γίνεται τοπικά, αποσπασματικά, παρορμητικά, χωρίς σχέδιο . Ως εκεί γιατί δεν είμαι στη θέση τους
και δε θα ‘θελα να είμαι...Χίλιες φορές να περιμένω τη σειρά μου να ριχτώ στη
θάλασσα ως πλεονάζον βάρος παρά να δίνω
διαταγή όρθια στην πλώρη αυτού του σαπιοκάραβου.
Δε θα ‘θελα να είμαι στη θέση ούτε εκείνων των άλλων
διευθυντών που είναι άξιοι, που είναι συνάδελφοι, που όχι μόνο δεν φοβούνται
την τάξη αλλά η τάξη τους έχασε. Που συνεχίζουν να ονειρεύονται και να
μπαλώνουν τις τρύπες στα γόνατα με ουράνια τόξα. Που ξέρουν να ακούνε, να
σέβονται, να εκτιμούν και να εμπνέουν. Που
είναι γεμάτα τα γραφεία τους με παιδιά και τα βάζα τους γεμάτα καραμέλες, που
δεν τσιγγουνεύονται τα «μπράβο» και τα χαμόγελα...
Υπάρχουν κάποιοι δάσκαλοι διευθυντές και κάποιοι διευθυντές
δάσκαλοι. Που οι σύντροφοί τους τους εμπιστεύονται, που τους ζητούν να μην
παραιτηθούν μα να μείνουν εκεί για να παλέψουν.
Στους διευθυντές της καρδιάς μας ...
