Με αφορμή ένα χαστούκι ή μήπως ήταν περισσότερα;

  Όταν ξεκίνησα να γράφω σ’ αυτό το blog είχα μια διάθεση πορτοκαλί. Όσοι με γνωρίζουν καλά, το ξέρουν και αυτό . Το πορτοκαλί εκτός του ότι ανοίγει την όρεξη – γι’ αυτό και το προτιμούν σε χώρους εστίασης -  φτιάχνει και τη διάθεση.

Είναι προφανές πλέον πως ο στόχος δεν επιτεύχθη.

Ή θα πρέπει να αλλάξω χρώμα στο φόντο ή θα πρέπει να αλλάξω θεματολογία. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να αλλάξω χώρα ή πλανήτη που θα ήταν και το πιο αποτελεσματικό.

  Το μόνο που μπορώ να κάνω επί του παρόντος είναι να προσπαθήσω να συνδυάσω την έμφυτη αισιοδοξία μου με την πραγματικότητα που ενίοτε με υπερβαίνει καθώς υφίσταμαι, όπως όλοι, απανωτά χαστούκια.

Το πιο πρόσφατο αξιομνημόνευτο χαστούκι με το οποίο ασχοληθήκαμε όλοι, ήταν εκείνο της Αθήνη στη Δήμητρα Λιάνη. Πριν από αυτό θυμάμαι μόνο εκείνο του καθηγητή Παπαμιχαήλ στη μαθήτρια Βουγιουκλάκη στην ταινία « Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο ».

  Άλλοι καιροί, άλλα χαστούκια… Πώς να μιλήσεις  όμως για το σημερινό; Όχι πως έχασα πάσαν ιδέαν για τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής. Το έχουν δηλώσει και αποδείξει αρκετές φορές πως πέρα από την αδιαμφισβήτητη πνευματική τους καλλιέργεια, στηρίζονται και σε δυο στιβαρά καλολαδωμένα μούσκουλα. Σ’ αυτά τα ίδια που θα καθαρίσουν τον τόπο από τους εχθρούς, αν τους ψηφίσουμε. Σ’ αυτά που θα φροντίσουν να κοιμόμαστε ήσυχοι ξανά και να μην κλειδώνουμε τις πόρτες μας…

Βέβαια, εκτός κι αν έχω λάθος πληροφόρηση, τα αδέρφια τους της α(χ)ρείας φυλής τους κυνήγησαν  όταν πήγαν στη Γερμανία για το συνέδριο, πιθανόν γιατί τους φάνηκαν λίγο μαυριδεροί. Ουπς! Παρεξήγηση! Αποκαταστάθηκε αμέσως μετά.

  Φυσικά και θα « εκφράσω κι εγώ τον αποτροπιασμό μου για το σημερινό επεισόδιο, από τούτο το βήμα  ». Κλισέ;  

Ωστόσο δε θα κρύψω πως αναρωτήθηκα αν θα ένιωθα την ίδια απέχθεια στην περίπτωση που στη θέση της Κανέλλη ήταν ο Σαμαράς, ο Γιωργάκης ή ο Βενιζέλος. Έχω και κάτι άλλους στη λίστα αναμονής αλλά ας μην ξεβρακώσω εδώ, διαδικτυακά, τις πιο μύχιες σκέψεις μου. Το ξέρω πως μεταξύ μας υπάρχει εχεμύθεια αλλά ποτέ δεν ξέρεις σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Σκέφτομαι λοιπόν μήπως κι εγώ κρύβω ένα χρυσαυγίτη μέσα μου;  Έναν παθιασμένο ανεξέλεγκτο, ξυρισμένο και καλογυμνασμένο, εθνικά υπερήφανο χρυσαυγιτη, γνήσιο απόγονο του Μεγαλέξανδρου που καραδοκεί ν΄ αφήσω ανοιχτή την πόρτα  στα πιο βίαια ένστικτά μου για να αναλάβει δράση;

Μήπως όλοι οι Έλληνες δεν έχουμε τη λύση; Μήπως γι’ αυτό δεν τρωγόμαστε μεταξύ μας γιατί ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του πιο άξιο σωτήρα απ΄ το διπλανό του;

   Τα περισσότερα αγριοκάτσικα. λέει, σκοτώνονται από πτώσεις κατά τη διάρκεια  των τσακωμών. Ενώ τρώγονται μεταξύ τους, φτάνουν στην άκρη του γκρεμού και αποχαιρετούν με συνοπτικές διαδικασίες το μάταιο τούτο κόσμο.

Έτσι δεν είμαστε κι εμείς τώρα; Την ώρα που θα έπρεπε να είμαστε όλοι μια γροθιά για να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό, εμείς σφαζόμαστε για να μοιράσουμε μια πίτα μοιρασμένη.

    Σςςς σιγά, η πατρίδα κοιμάται…Κοιμάται και βλέπει εφιάλτες πως θα της αδειάσουν την πισίνα, πως θα της κάψουν το τζιπ με οξύ, πως θα της κατασχέσουν τη βιλλάρα που έχτισε σε καμένο δάσος….

Σςςς καληνύχτα συνέλληνες!