Μ' οργή και κακιωμό ένας τυφώνας το πέλαγο βαθιά ανακατεύει

Δεν είναι υπέροχη εκείνη η αίσθηση που έχεις όταν, ενώ όλα γύρω σου καταρρέουν, πέφτεις τυχαία επάνω σε κάτι όμορφο; Ένα ποίημα, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, η αγκαλιά ενός παιδιού… Ήταν γεμάτες χρώματα αυτές οι δυο μέρες για μένα κι ας προσπάθησαν κάποιοι να μουντζουρώσουν τις ζωγραφιές της ψυχής μου.

Πόσο θα ‘θελα μερικές φορές να κλείσω την πόρτα σε όλα τα άσχημα!

Μα ύστερα πάλι, λέω, πως αν είχα τη δύναμη να το κάνω αυτό τότε πώς θα αναγνώριζα την ομορφιά σ’ εκείνη τη μαργαρίτα που έχει φουντώσει στη σχισμή ενός λερού πεζοδρομίου και με καλημερίζει κάθε πρωί στο δρόμο για τη δουλειά μου;

Δε θα είχα να μοιραστώ μαζί σας ούτε ένα ευρώ.Αυτό τον καιρό ζω με  χορηγίες ( όχι, δεν είμαι άνεργη... ). Μπορώ όμως να μοιραστώ τα δώρα που μου χάρισαν οι φίλοι μου μήπως καταφέρω κι εγώ να φτιάξω τη δική σας μέρα.

Ας μοιραστώ λοιπόν ό,τι μπορώ μαζί σας... το ποίημα του Σινόπουλου μου το χάρισε η Νίκη, το τραγούδι μαζί με ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ , η Ντίνα.