Εκλογικά απόνερα...

   Η αλήθεια είναι πως αν με ρωτούσε κανείς τι ακριβώς περίμενα από αυτές τις εκλογές δε θα ήξερα τι να του απαντήσω.

 Αν υπάρχει πολιτικό IQ, ομολογώ ξανά πως δεν είμαι προικισμένη με αυτό. Νομίζω βέβαια πως ακόμη και γνώστες του πολιτικού τοπίου θα ήταν μπερδεμένοι λίγο έως πολύ.

    Δεν ξέρω λοιπόν τι ακριβώς περίμενα…ξέρω πολύ καλά τι δεν περίμενα…

Δεν περίμενα πως θα νομιμοποιούνταν η βία. Αφέλεια εκ μέρους μου αφού η βία είναι νόμιμη και κάθεται χρόνια τώρα στα βουλευτικά έδρανα με την ευχή και τη συνδρομή όλων μας.

  Δεν περίμενα πως θα άκουγα γόνους παλιών καραβάνων της πολιτικής, ανεπάγγελτους κληρονόμους να επαίρονται για τη νίκη τους. Ποια νίκη;

  Δεν περίμενα να δω μονοιασμένους νεοδημοκράτες και πασόκους να συντρέχουν αλλήλους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουν την εθνική ομοψυχία.

  Δεν περίμενα πως θα ξυπνούσα από τον εφιάλτη το πρωί της Δευτέρας. Πως δε θα συναντούσα άστεγους στο δρόμο, πως δε θα έτρεμα μήπως κάποιο από τα παιδιά μου στο σχολείο πέσουν θύματα κοινών εγκληματιών που κάποιοι τους εξουσιοδότησαν να καθαρίσουν το αίμα της φυλής. Δεν περίμενα πως ο μισθός μου θα ήταν εκείνος που ήταν, πότε αλήθεια, που μου επέτρεπε να ζω με αξιοπρέπεια. Δεν περίμενα πως θα έσκυβα το κεφάλι από ντροπή μπροστά σε ένα ζητιάνο, στο τρένο, γιατί δε θα μου περίσσευε να του δώσω ένα κέρμα. Κι εγώ άλλωστε ταξίδευα χωρίς εισιτήριο, δεν είχα να το πληρώσω!

  Θυμάμαι πόσο είχα ντραπεί όταν ο Σημίτης είπε εκείνο το περιβόητο « ευχαριστώ ».

Την ίδια ντροπή ένιωθα κάθε που άκουγα πόσο ανακουφίστηκε η Αμερική και η Ευρώπη με τα αποτελέσματα των εκλογών μας. Αυτό που για εμάς ήταν έκφραση της Δημοκρατίας ( ελληνική πατέντα κι αυτή ) για τους εταίρους μας ήταν μια επιτυχημένη αφόδευση!

Ανακουφίσαμε λοιπόν τους Ευρωπαίους ηγέτες, σαν πρόθυμοι και υπάκουοι μαθητές. Υποκύψαμε στον τρόμο που μας τάιζαν τόσον καιρό και θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε ήσυχοι τις σαπουνόπερές μας αραχτοί στους υποθηκευμένους καναπέδες μας.

     Ανακουφίσαμε άραγε το ίδιο και τους άνεργους Ισπανούς, τους κακοπληρωμένους Πορτογάλους, τους υπερχρεωμένους Ιταλούς;

    Πόσο περήφανη θα ήμουν αν ήμαστε οι πρώτοι που θα άναβαν τη σπίθα κι ας καιγόμαστε, αν δείχναμε ξανά το δρόμο σε μια Ευρώπη που πεθαίνει στα πεζοδρόμια!. Τι θα γινόταν άραγε αν ψήφιζε κι εκείνο το 35% που δεν μπόρεσε να ψηφίσει, γιατί δεν είχε χρήματα για τα εισιτήρια;

  Μια και η Ιστορία είναι της μοδός τελευταία, και μπράβο στα παιδιά του κυρίου Μιχαλολιάκου που την επανέφεραν στο προσκήνιο, ας ανατρέξουμε στον αείμνηστο Παπαδιαμάντη. Στο «Χρήστο Μηλιώνη » και στους « Χαλασοχώρηδες » μέσα από μια γλαφυρή καθαρεύουσα, ας αναρωτηθούμε πόσο μπροστά έχουμε προχωρήσει και πόσο μας αξίζει τελικά η σωτηρία;

  Ας είναι να βάλει ο Θεός το χέρι του, ή μάλλον το πόδι του, και να σωθεί η εθνική μας αξιοπρέπειά μας στο Γιούρο. Γιούρια!!!!!!!