Ταινιούλα;

  Το " κόκκινο μπαλόνι " είναι, όπως και πολλών, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες.
  Την έβαλα στα πιτσιρίκια μου χθες και είδαν τόσα πολλά τα μικρά μου ποντικάκια, τα στριμωγμένα σε μια τάξη κλουβί. Πέρυσι όταν τελείωναν τα μαθήματά τους, έπαιρναν το βιβλίο τους και την άραζαν στο χαλί της λογοτεχνίας και ονειρεύονταν.
  Φέτος το χαλί δε χωράει. Εξόρισα και την έδρα μου για να τους εξασφαλίσω λίγο χώρο μα δεν έγιναν και πολλά.Κι ο χρόνος της λογοτεχνίας έπεσε θύμα της συγχώνευσης όπως τόσα άλλα.
   Με κυνηγάνε, μου πιάνουν τα χέρια με δύναμη, με κοιτάνε στα μάτια και με ικετεύουν να σταθώ μια στιγμή για να μου πουν τα νέα τους. Κι εγώ τα κοιτάζω για μια στιγμή μονάχα, τόσο μόνο μου επιτρέπεται, ίσα για να καταπιώ τις ενοχές μου και να γυρίσω στην πραγματικότητα. 
 " Δεν μπορώ, καρδιά μου, δεν προλαβαίνω. Κάνε λιγάκι υπομονή ακόμη " και τρέχω να σβήσω φωτιές αλλού. Θα ήθελα να μετρούσα μια μέρα πόσα χιλιόμετρα μπορώ να κάνω σε μια σταλιά τόπο, πόσα εμπόδια τη μέρα να πηδήξω, πόσα δάκρυα να σφουγγίξω, πόσες ελπίδες να χαρίσω...
  Για να μη σκοτώσω λοιπόν τίποτα από όσα μας κρατάνε όλους όρθιους, έχω αφιερώσει τις Παρασκευές στην ψυχή μας. Στην άκρη τα μαθήματα παθήματα και ζήτω οι ζωγραφιές, τα βιβλία, οι ταινίες, οι μουσικές, αυτά τα πιο πολύτιμα γι' αυτό λογοκριμένα. 
  Την Παρασκευές προλαβαίνω να τα δω, να τα χορτάσω, να τα καμαρώσω, να πάρω κουράγιο απ' την αγάπη τους.
  Το κόκκινο μπαλόνι λοιπόν. Χωρίς υπότιτλους, γιατί όπως μου είπε  ο Αντρέας, οι άνθρωποι μιλάνε κι από μέσα τους και τη γλώσσα της ψυχής την καταλαβαίνουν όλοι. Όχι όλοι, αστεράκι μου, όχι όλοι...
" Και τι όμορφος που είναι ο έρωτας ας είναι κι ανάμεσα σε δυο μπαλόνια. Αχ τι καλά να ερωτευτούν και τα παιδιά που τα κρατάνε! "
" Και πόσο άσχημοι γινόμαστε όταν φωνάζουμε και πληγώνουμε τους άλλους. Σαν άγρια θηρία μοιάζουμε ".
" Και πώς μπορεί κάποιος, πεθαίνοντας, να χαρίσει την ψυχή του σ' εκείνον που αγαπάει !".

  Ένα κόκκινο μπαλόνι και για σας....