Καλή σχολική χρονιά...

   Δεν έχω παιδιά. Για να είμαι ειλικρινής, όσο  αιρετικό κι αν ακούγεται αυτό, δε θα ήθελα να είχα. Το βιολογικό μου ρολόι δε χτύπησε ποτέ, δεν έχω τη στόφα της μάνας.
   Κάποιοι λένε πως γι' αυτό είμαι καλή δασκάλα. Ίσως και να έχουν δίκιο.Βλέπετε η σχέση μου με τα παιδιά διατηρεί τη φρεσκάδα , τη ζωντάνια της.
Δεν προλαβαίνω να βαρεθώ. Την αποζητώ, τη στολίζω με εκπλήξεις, μου επιστρέφει τα διπλάσια απ' όσα της δίνω.
Φαντάζομαι πως είναι όπως η σχέση με  εξ΄αποστάσεως εραστή. Σώζεται και διατηρείται ακριβώς γιατί δε φθείρεται από το γυαλόχαρτο της καθημερινότητας. Γυρίζω στο σπίτι μου, γεμίζω τις μπαταρίες μου και είμαι έτοιμη για νέες περιπέτειες. Τα πιτσιρίκια μου με λατρεύουν και με εμπιστεύονται. Είμαι γι΄αυτά πάντα η "μαγική δασκάλα". Θα ήμουν άραγε έτσι αν είχα να ταίσω και να διαβάσω δυο παιδιά στο σπίτι; Ποιος ξέρει;
  Το καλοκαίρι μου φάνηκε πολύ μεγάλο φέτος. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο σχολείο. Είχα κάνει ένα σωρό σχέδια για να κάνω το μάθημά μου πιο ελκυστικό. Σκεφτόμουν πως αρκετά περνάνε αυτά τα παιδιά στο σπίτι με όλα όσα γίνονται. Το σχολείο ήθελα να ΄ναι ο παράδεισός τους. Χάλασα όλα τα λεφτά μου για να τους αγοράσω βιβλία, να ταξιδεύουν όλο το χρόνο σε μαγικά χαλιά. Στόλισα την τάξη τους να 'ναι σαν παραμύθι με νεράιδες και ξωτικά.Να μην τα αγγίζει κανένας δράκος, καμιά κακιά μάγισσα τρόικα να μην τα τρομάζει.
  Έχουν περάσει μόλις δέκα μέρες από τότε που επιστρέψαμε στο σχολείο και νιώθω ήδη κουρασμένη. Τα δεκαπέντε δύσκολα παιδάκια μου έγιναν εικοσιένα. Τα τρία τμήματα της πρώτης συμπτήχθηκαν σε δύο με αποτέλεσμα να έχω μιάμιση τάξη. Απλά μαθηματικά. Εξοικονομείται έτσι ένας δάσκαλος για να καλύψει κενά αλλού. Σιγά, θα μου πείτε, πώς κάνω έτσι! Οι συνάδελφοι στα ιδιωτικά έχουν εδώ και χρόνια τριάντα και δεν τολμούν να διαμαρτυρηθούν.
  Άλλοι έχουν πολύ περισσότερα.
Πώς τα καταφέρνουν; Τα δικά μου καλά καλά δε χωράνε. Μαζέψαμε το χαλί και τα χρωματιστά μαξιλάρια που είχαμε για να διαβάζουμε λογοτεχνία. Κρύψαμε τα επιτραπέζια, δεν έχει χώρο πια. Εκείνα που κάθονται πίσω δε βλέπουν  στον πίνακα. Δεν πειράζει κι αν έβλεπαν τι θα άλλαζε τάχα; Δεν προλαβαίνουμε να ακούσουμε μουσική, να ζωγραφίσουμε γιατί πάντα κάποιος γράφει. Δεν προλαβαίνω να τα ακούσω όλα, να τα αγκαλιάσω, να τα παρηγορήσω.
  Φωνάζω μόνο, φωνάζω για να σώσω όσα μπορώ. δυο,τρία, πέντε; Βάζω τιμωρίες. Δεν έβαζα ποτέ. Ημουν πάντα χαρούμενη και χαμογελαστή κι ας έκρυβα μέσα μου τα χίλια μύρια όσα. 
  Δεν είμαι πια η δασκάλα που ήμουν. Δεν τολμώ να ονειρευτώ πως θα ξαναγίνω ποτέ. Κάποιος με το απαίσιο ραβδί του με μεταμόρφωσε σε βάτραχο. Ένα μικρό, κακόμοιρο, βραχνιασμένο μπακακάκι.
  Η μαμά ενός από τους παλιούς μου μαθητές μου είπε πως ο γιος της δε θέλει να έρχεται στο σχολείο το πρωί και κλαίει. 
Τι σύμπτωση! Κι εγώ το ίδιο μικρέ μου Αναστάση!