Θα μας δίνουν και συσσίτιο λοιπόν και μάλιστα όχι σε όλους. Γιατί μήπως όλοι δεν το έχουμε ανάγκη; Και οι μόνιμοι και οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι και οι οικογένειές όσων εξ ημών έχουν την ατυχία να έχουν παιδιά;
Προφανώς σκέφτηκαν πως το να λιποθυμήσει ένας μαθητής δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Ποιος θα τον πάρει χαμπάρι; Άλλωστε ένα καλό που έχουν οι πολυπληθείς τάξεις είναι και αυτό: τα παιδάκια στηρίζουν το ένα το άλλο κι έτσι αποφεύγονται πτώσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε τραυματισμούς και λοιπά δυσάρεστα.
Το να λιποθυμήσει ένας δάσκαλος όμως; Θα γίνει θέμα. Το να πεθάνει είναι θεμιτό καθώς θα δημιουργήσει μια νέα θέση εργασίας, ειδικά αν είναι παλιός και χρυσοπληρώνεται. Χιλιάδες περιμένουν στην ουρά, ούτε που θα καταλάβει κανείς τη διαφορά.
Στο μεταξύ γιατί κανένας υπεύθυνος δεν αναλαμβάνει να ενημερώσει τον κόσμο γι αυτήν την ανοησία που κυκλοφορεί ότι οι Έλληνες δάσκαλοι δουλεύουν λιγότερο από τους Ευρωπαίους; Γιατί κανείς δε λέει την αλήθεια πως απλά στο εξωτερικό υπολογίζονται οι ώρες της εφημερίας, των συνεδριάσεων, του φαγητού, του σχεδιασμού διδασκαλίας και κάθε είδους διδασκαλικής δραστηριότητας; Γιατί εμένα κανείς δε μου αναγνωρίζει ότι δουλεύω δυο με τρεις ώρες στο σπίτι μου με έναν υπολογιστή ερείπιο που δεν μπορώ να αντικαταστήσω γιατί δεν έχω χρήματα για να φάω και δε δικαιούμαι συσσίτιο γιατί είμαι μόνιμη;
Γιατί κανείς δεν ξέρει πως μαθητής του σχολείου μου από τη διπλανή πρώτη έφυγε μετανάστης στην Αυστραλία και τον έβαλαν στην τρίτη τάξη γιατί ήταν πολύ προχωρημένος για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας; Γιατί κανείς δεν ξέρει πως το παραπάνω οφείλεται στο μόχθο της δασκάλας του και στην αδιαφιλονίκητα επικίνδυνη βλακεία του δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος που απαιτεί από τα παιδιά από τη μια μεριά να αφομοιώσουν ένα τεράστιο όγκο γνώσης κι από την άλλη να μείνουν αγράμματα;
Ξέρει κανένας γονιός πως μου απαγορεύεται να βγάλω φωτοτυπίες γιατί είναι αντιπαιδαγωγικό ενώ δεν είναι αντιπαιδαγωγικά τα βιβλία τους! Η μεγαλύτερη χάρη που μας έκαναν πέρυσι ήταν που μας στέρησαν τη σοφία τους.
Μήπως να πάψουμε πια να ανακυκλώνουμε στις συνελεύσεις τους αυτιστικούς,αναποτελεσματικούς και θλιβερούς εαυτούς μας; Είναι ντροπή πια για τα παιδιά μας που δεν έχουν μέλλον, για εμάς που έκαψαν τα όνειρά μας, για τους δασκάλους των 600 ευρώ που πληρώνουν πάγια 700 ευρώ; Για όσους από εμάς δεν έγιναν δάσκαλοι για να βρουν δουλειά αλλά γιατί αγαπάμε τη δουλειά μας και τον τελευταίο καιρό ξυπνάμε ιδρωμένοι από εφιάλτες και παίζουμε αμπεμπαμπλόμ για να αποφασίσουμε ποια παιδιά θα ρίξουμε στον Καιάδα για να σωθούν τα υπόλοιπα.
Έχασε άραγε τον ύπνο του κανένας από τη ΔΟΕ; Κανένας μεγαλοσυνδικαλισταράς που αν μπήκε ποτέ σε τάξη θα ήταν 20 χρόνια πριν; Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις κι είμαι πολύ περήφανη για συναδέλφους συνδικαλιστές που εμένα με τιμούν με τη φιλία τους και τα παιδιά τους στην τάξη με τη δουλειά τους. Αλλά δυστυχώς ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη.
Φέτος δε νομίζω πως θα πάω στη συνέλευση, για πρώτη φορά. Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια, τις ανυποχώρητες, άκαμπτες προτάσεις μας, την αδυναμία που κρύβουμε στο DNA μας να συσπειρωθούμε, να πολεμήσουμε όλοι μαζί.
Κάθε φορά που βλέπω στο βήμα τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να επαναλαμβάνουν τη μιζέρια τους θέλω να ξεράσω. Οι δεξιοί με τους πασόκους να τσακώνονται για το ποιος έκανε τα περισσότερα λάθη, τον περιούσιο λαό του Πάμε να επαναλαμβάνει με την ίδια ξύλινη γλώσσα της κατήχησης το επερχόμενο τέλος του κόσμου αλλά να μην αναμιγνύεται με τους υπόλοιπους για να μην νοθευτεί το κόκκινο αίμα τους από το γαλάζιο δικό μας, οι συριζαίοι να μην μπορούν πια να ορίσουν τους εαυτούς τους και ο Ανταρσύα είναι εκει ή διασπάστηκε; Οέο;
Μοιάζουν με τη σκηνή από τον Τιτανικό που ενώ το πλοίο βουλιάζει, η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει. Πάντα αρωτιόμουν γιατί; Για να μην τρομάξει ο κόσμος ή γιατί δεν ακούει κανείς το χαμό γύρω του και βαυκαλίζεται ακούγοντας μόνο τη μουσική του;
Μπορούμε να συνεχίσουμε να αυνανιζόμαστε κύριοι μέχρι να έρθει η τρόικα να μας κόψει τα χεράκια από τη ρίζα. Αν και είμαι σίγουρη πως κάποιοι θα βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε και μετά από αυτό.
Είμαι θυμωμένη, λοιπόν. Είμαι πολύ θυμωμένη γιατί δεν ξυπνάω πια με χαρά για να πάω στο σχολείο μου, γιατί ντρέπομαι να αντικρίσω τα παιδιά μου, γιατί δεν τολμώ πια να ονειρευτώ ούτε εγώ.
 |
| Η Αννα τρέχει α) για να πιάσει την πεταλούδα β) για να σωθεί |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου