Να που έφτασε η ώρα για το τελευταίο μου tango στην Αθήνα.
Παράξενος που είναι αυτός ο πόνος που νιώθεις όταν φεύγεις από κάπου, από κάποιον...
Μοιάζει αβάσταχτο να χάνω τους ανθρώπους μου, μα ξέρω πως πρέπει να φύγω για να μη χάσω κι εμένα.
Η Αθήνα ήταν ήσυχη αυτή τη φορά. Ούτε διαπληκτισμοί στα τρένα, ούτε δημόσια δικαστήρια στις στάσεις των λεωφορείων και στις πλατείες. Υποτονική, υπόγεια, υποταγμένη...θα ΄ταν υπερβολή να πω υπόδουλη;
Κάτι από την παλιά της αίγλη έχει απομείνει εκεί γύρω στην Αρεοπαγίτου, στο βράχο της Πνύκας, στο Θησείο. Αν κλείσεις καλά τα μάτια, μπορείς ακόμη να ονειρευτείς.
Αρκεί να μη σε ξυπνήσει το ακορντεόν του μικρούλη με το καουμπόικο καπέλο στη στάση του μετρό ή κανένας γέροντας που πουλάει χαρτομάντιλα...
Buenas nochas Atenas...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου