Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...

Έχω πολύ καιρό να γράψω …Ο λόγος ήταν πως δεν ήξερα τι να πω κι από πού ν’ αρχίσω.

Όταν ξεκίνησα να γράφω φανταζόμουν πως τα κείμενά μου θα ήταν αισιόδοξα, γεμάτα νεράιδες και ξωτικά, ζεν παπαριές όπως λένε όσοι με γνωρίζουν από την καλή κι από την ανάποδη.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου ως πολιτικό ον.

 Ήμουν στο βαθμό που μας είχε μάθει ο Περικλής, στο σχολείο. Ψήφιζα σε όλες τις εκλογές, κυρίως για να μπορώ να τους βρίζω μετά και ενημερωνόμουν στοιχειωδώς για τις τρέχουσες εξελίξεις. Οι συνδικαλιστές με απογοήτευσαν εξίσου σύντομα.

Ποτέ δεν εντρύφησα στην πολιτική , γιατί ανέκαθεν τη θεωρούσα βρώμικη ασχολία και δεν ήθελα να ανακατευτώ με τα πίτουρα από φόβο μήπως με φάνε οι κότες.

Να σημειώσω εδώ πως τους αθώους εκείνους καιρούς οι κότες ήταν απλώς κότες, αλανιάρες και αμέριμνες που έβοσκαν από δω κι από κει έως ότου φτάσει η στιγμή που θα έπρεπε να εκπληρώσουν το βαρύ χρέος τους. Ή μήπως από τότε ήταν στυμφαλίδες όρνιθες με σιδερένια μέλη και νύχια γαμψά, αρπακτικά;

Η πολιτική μου καριέρα ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε στα πλαίσια μιας διδακτικής ώρας στην Α’ Γυμνασίου όπου υπέβαλα την  υποψηφιότητα μου για το προεδρείο της τάξης.

Το αποτέλεσμα ήταν δύο ψήφοι: η δική μου και της κολλητής μου. Ανάλογα ήταν τα αποτελέσματα που γέννησε η κάλπη και για εκείνη. Τη στιγμή της αποκάλυψης οι πολιτικές  μου βλέψεις εξανεμίστηκαν αλλά  εδραιώθηκε μια δυνατή φιλία που καλά κρατεί μέχρι σήμερα. Η Ελισάβετ ήταν ο άνθρωπος που με έσωσε από την απόλυτη ξεφτίλα, το ιδιο κι εγώ γι’ αυτήν. Δεν ξέρω ποια τροπή θα είχε πάρει η ζωή μου αν  έμενε η καθεμία με τη δική της αυτιστική ψήφο στο χέρι.

Έτσι σκέφτηκα τότε , ως άφρων κορασίς και με πολιτικό IQ ραδικιού, κάτι που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα.

Δεν σκέφτηκαν έτσι απ’ ότι είδα οι εχέφρονες και έμπειροι πολιτικοί μας σήμερα. Όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από την αυτιστική τους ψήφο αλλά άρχισαν να συμμαχούν μεταξύ τους, όσοι ως τώρα θεωρούνταν θανάσιμοι εχθροί και ιδεολογικοί αντίπαλοι. Αυτό που κοινώς λέει ο σοφός λαός τρώνε εκεί που έφτυναν. Γι ‘αυτούς απλά χάθηκε μια παρτίδα ( ή μήπως θα έπρεπε να πω πατρίδα; ). Θα κερδίσουν την επόμενη.

Ο Πάτροκλος πωλείται έμαθα, τα ξενοδοχεία της Κρήτης έχουν πωληθεί, αν αγοράσουν τις δεκο και κάτι πλατείες που έχουν απομείνει, έχουν ελπίδες να κερδίσουν ακόμη κι αν χάσουν δυο γύρους στη φυλακή. Ποτέ δεν υπήρξα φαν της Μονόπολης., ως παίκτης τουλάχιστον, γιατί ως πιόνι καλά τα καταφέρνω.

Δεδομένου του ανύπαρκτου πολιτικού μου παρελθόντος, δεν δικαιούμαι να κάνω αναλύσεις πολιτικού περιεχομένου και το δηλώνω για την περίπτωση που βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος να με πάρει στα σοβαρά. Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να ενημερωθώ αλλά τα καταφέρνω όσο τα καταφέρνει και ένας μεταξοσκώληκας ( ακούγεται πιο σικ από το απλό σκώληκας ) να διαβάσει τη Le Monde.

Δεν πιστεύω στους εγκληματίες, είτε από πρόθεση είτε από άγνοια που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια και ελπίζω με όλη μου την ψυχή οι τσιπραίοι να έχουν κατανοήσει ορθώς το εκλογικό μήνυμα και να μην θεωρήσουν εαυτούς σωτήρες και ηγητές σταυροφοριών. Προφανώς η ιστορία επεφύλαξε γι ‘ αυτούς την πιο δύσκολη θέση και μακάρι να είναι οπλισμένοι με καθαρό μυαλό και σύνεση. Ένα λάθος και τα θεριά καραδοκούν και ακονίζουν τα έμπειρα νύχια τους.

Δεν ξέρω πόσο οδυνηρή μπορεί να είναι η έξοδος από το ευρώ. Οι άνθρωποι αυτοκτονούν, απ΄ την Αθήνα μου μηνούν πως ντρέπονται να πάνε στο σούπερ μάρκετ, γιατί στις πόρτες του κοιμούνται άστεγοι, τα παιδιά στα σχολεία λιποθυμούν  και οι νεοδιόριστοι δάσκαλοι αμείβονται με 529 ευρώ. Αν αθροίσετε τα πάγια θα δείτε πως αυτοί όπως και τόσοι άλλοι, ανήκουν στην κατηγορία των προνομιούχων που πληρώνουν για να δουλεύουν.

Φάρμακα δεν υπάρχουν κι όσα υπάρχουν δεν μπορούν να αγοραστούν από όσους τα έχουν ανάγκη.

Χάνουμε ο ένας τον άλλον, όπως γίνεται σε κάθε ναυάγιο. Δεν είναι που έλειψε η αγάπη, είναι που το ρεύμα μας απομακρύνει από όσους αγαπάμε και μας αγαπούν.

Τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί από το να μας σύρουν στο εκτελεστικό απόσπασμα;

Δεν πιστεύω στο παραμύθι της κακιάς μητριάς Γερμανίας που κάνει τη ζωή της Σταχτοπούτας Ελλάδας δύσκολη. Αρνούμαι να μπω σ’ αυτή τη λογική. Ο μέσος Γερμανός επίσης έχει πληγεί και προσπαθούν να τον πείσουν πως φταίει που κουβαλάει στις πλάτες του το βάρος των αμετανόητων Ελλήνων που αμέριμνοι απολαμβάνουν τις φραπεδιές τους σε κάποια εξωτική παραλία.

Ούτε φαντάζομαι βέβαια πως οι Γερμανοί έχουν βαλθεί να μας αφανίσουν γιατί μας ζηλεύουν που ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου…

Άλλοι πιστεύω πως έχουν στοιχειώσει τα όνειρά μας, πολύ πιο ύπουλοι, πιο μοχθηροί και αδίστακτοι. Ποιοι;

Σας προτείνω , μιας και είναι σαββατοκύριακο και όσοι τυχεροί έχετε δουλειά, ξεκουράζεστε, να διαβάσετε τα «μαγικά μαξιλάρια» του Τριβιζά.. Εκεί θα βρείτε τις απαντήσεις που ψάχνετε. Αυτή είναι η καλύτερη πολιτική ανάλυση που έχω να προτείνω.

Για όσους δεν το έχουν υπ όψη τους, παραθέτω ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του αγαπημένου μας ευγενή Ευγένιου, στο ποντίκι.

Το …Μνημόνιο θα μπορούσε να γίνει παραμύθι; Μάλλον το παραμύθι έγινε μνημόνιο και μάλιστα πριν από πολλά χρόνια. Στο   βιβλίο μου ‘Τα μαγικά μαξιλάρια’    οι κάτοικοι    μιας μυθικής χωράς είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν ολοένα  και πιο εξαντλητικά στα αδαμαντωρυχεία και τα κλωστήρια συρματοπλεγμάτων. Για να αυξηθεί η παραγωγικότητά τους,  ο  άρχοντας  της χώρας καταργεί τα πάρτι γενεθλίων, τις Αποκριές, τα διαλείμματα των σχολείων και τις Κυριακές  που τις   μετονομάζει   σε Προδευτέρες και  δεν διαφέρουν στο παραμικρό απο τις κανονικές Δευτέρες.   Με τη βοήθεια τριών αυλικών ,  του καγκελαρίου  Τύλιου Ξεφτύλιου, του αρχιμάγου Σαυρίλιου Βρισελιέ  και του αρχηγού της βασιλικής φρουράς Βουλίμιου Βλήμα προσπαθούν να τους στερήσουν ακόμα και τα όνειρά τους.

Μεγάλωσα διαβάζοντας βιβλία όπου πάντα οι καλοί νικούν στο τέλος. Αυτή άλλωστε είναι βασική προϋπόθεση ενός λογοτεχνικού κειμένου που απευθύνεται σε παιδιά. Αυτό διδάσκω και στους μαθητές μου.

Τρέμω όμως τη στιγμή που θα με ρωτήσουν « πώς γίνεται τώρα να νικάνε οι κακοί;»  

Καλή  σας μέρα!